Ներբող հայուհուն

Դու ժպտացիր ու վարդ բացվեց Քո լուսաշող քնքուշ դեմքին,
Ես ի՞նչ երգեմ, իմ թագուհի, որ ուշք դարձնես իմ տաղին,
Իմ արնավառ սիրտը սիրտը տանջված, որ աչքերիդ լույսով հարբել,
Դարձել է բորբ ու հրավառ, Քո պատկերի անհույս գերին:

Քո վարդաթերթ շուրթերը նուրբ, ծաղիկներին բույր են տվել,
Ատամներդ մարգարտաշար իմ աչքերի քունն են տարել,
Ճակատդ բաց՝ արձակ մտքի արարատյան վսեմ բարձունք,
Որ ամբարած ունի հավերժ հայ մայրերի աղոթքը սուրբ:

Աչքերդ՝ հույս, աչքերդ՝ լույս, զույգ ադամանդ լուսնի վրա,
Նրանց անհուն անդունդներում մտքիս թելն է անհույս կորել,
Տիեզերքի հեռուներում դեգերում եմ պապակ սրտով,
Ա՛խ, ու՞ր է թե մի օր հանկարծ Քո առվակի հունը գտնեմ:

Ոչ Սևակն եմ, ոչ՝ Չարենցը, ոչ էլ՝ Վարպետը գյումրեցի,
Ես ի՞նչ ասեմ, որ նմանվեմ Վարուժանին մեր ցեղի,
Լոռվա ձորից մինչև Բաղդադ ու Թիֆլիսից մինչ Պոլիս,
Սեգ հայուհուն գովերգեցին որպես թագը աշխարհի: 

Գովերգեցին սուրբ մայրիկին ու քույրիկին մեր բարի,
Գովերգեցին սերը կնոջ ու պերճ կուրծքը օրիորդի,
Տվին, առան կնոջ գոյը, նրա դերը ջեննեթի,
Հանգ չթողին հանճարները, որ գեթ մեկն էլ ինձ լսի:


Բառ չեմ գտնում, խոսք չեմ գտնում Քո հմայքին համարժեք,
Ես արծիվ եմ, ոչ թե սոխակ, որ քո տեսքի գովքն անեմ,
Ելար, ասիր արևներին, թովիչ ձայնով կարկաչուն.
-Ես արթուն եմ, դուք մայր մտե՛ք, ի՞նչ եք հոգնած առկայծում:

Շողդ Առավ Արա լեռին, բայց իմ հոգին հրդեհվեց,
Սրտիս զարկեց երկրաշարժը, ախր սերն էլ է տարերք,
Ինչպես Սասմա Խանդութ Խաթուն սիրտս գուրզով փշրեցիր,
Բեկորներից աստղոտ սրտիս լույս խոյակներ կերտեցիր:

Սիրտս Վանա ծովից էլ մեծ Քեզ խնկաման է դարձել,
Եվ հին ու նոր աստվածների նենգ նախանձն է փոթորկել,
Գիտեմ բյուր-բյուր կանանց Չինմաչինից մինչ Բոստոն,
Բայց իմ հոգու լույսը Դու ես, Նաիրուհի իմ պչրուն:

Այսպես երգեց մեր հին Երկրում, որ կոչվում է Արարատ,
Իմ հեք սիրտը լուսե հայրեն նորավառ ու անարատ,
Ներբողն ահա ավարտեցի, այդ իրավունքը չունեմ,
Ամպից մաքուր, ջան հայուհի, իրավունքիդ ես մեռնե՛մ:

Հեղինակ՝ Աշոտ Մանուկյան