 |
| ՀՀԿ խորհրդի անդամ, ԵՊՀ դասախոս |
Մի քանի օր է՝ լսում եմ «Ոստան Հայոց» ռոք խմբի և Շուշան Պետրոսյանի «Մշո գորանին»: Որպես մշեցի, որպես հայկական ժողովրդական երգարվեստի սիրահար, որպես ռոքի սիրահար՝ մեծագույն ոգևորություն և հաճույք եմ ապրում: Հպարտ եմ, որ հայ եմ, որ նման մշակութային ժառանգության կրող եմ, հպարտ եմ, որ մշեցիների մշակութային ժառանգությունը այժմեական է նաև մեր օրերում…
Միևնույն ժամանակ, վերջին օրերի ոգևությանս համար պարտական եմ մարդկանց, որոնք այսօր հայտնվել են քաղաքականության տարբեր բևռներում: «Ոստան Հայոցը» համակրում և համերգներով ոգևորում է Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, իսկ Շուշան Պետրոսյանը՝ ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր է: Միգուցե Հայաստանում կան մարդիկ, որոնց համար քաղաքականությունը վեր է ամեն ինչից, կարող են այն աստիճանի չարանալ, որ հային թուրք անվանեն կամ հային հայի դեմ հանեն, սակայն նրանք մեծամասնություն չեն, համենայն դեպս՝ ես հավատում եմ դրան:
Ցանկացած հասարակության և հատկապես ազգ-հասարակության հզորագույն միավորիչ գործոնը մշակույթն է: Ես չեմ կիսում ՀԱԿ-ի Զուրաբյան Լյովիկի քաղաքական հայացքները, բայց համոզված եմ, որ խորհրդային տարիներին նկարահանված «Մենք ենք, մեր սարերը» ֆիլմը արժեք է երկուսիս համար: Ես չեմ կիսում ՀՅԴ անդամ Վահան Հովհաննիսյանի քաղաքական հայացքները, բայց համոզված եմ, որ Դանիել Վարուժանի և Արամ Խաչատրյանի մշակութային ժառանգությունը արժեք է երկուսիս համար: Ես չեմ կիսում «Ժառանգության» Արմեն Մարտիրոսյանի քաղաքական հայացքները, բայց համոզված եմ, որ «Ջան իմ Աբարան» երգը Արմեն Մարտիրոսյանն ինձանից պակաս չի սիրում: Եվ այսպես շարունակ...
Նախընտրական և հետընտրական գործընթացներն անցողիկ են, ազգային մշակույթը՝ հարատև: Ազգային մշակույթն է մեր ինքնության, շարունակության, ազգային իղձերի իրականացման կարևորագույն հենասյունն ու երաշխիքը: Ի վերջո, պետք չէ չարանալ արվեստի և մշակույթի գործիչների քաղաքական հայացքներից, ինձ համար արժեք է ինչպես ՀՀԿ անդամ Շուշան Պետրոսյանի, այնպես էլ՝ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի համակիր «Ոստան Հայոցի», ՀԱԿ համակիր, երջանկահիշատակ Օհան Դուրյանի արվեստը: Ի վերջո, քաղաքականությամբ զբաղվողնեը կանցնեն ու կգնան, իսկ մեր մշակույթի գործիչները կմնան, որովհետև արժեք են ստեղծել ու արժեք են շարունակել:
Ինչևէ, անկախ քաղաքական հայացքներից ու քաղաքական պայքարի տրամաբանությունից՝ ես հպարտ եմ, որ կան Շուշան Պետրոսյանի և «Ոստան Հայոց» ռոք-խմբի անդամների նման հայկական ազգային մշակույթը պահպանող ու զարգացնող մարդիկ: Հպարտ եմ ու ոգևորված, որովհետև նրանց նմաններին եմ պարտական իմ ՀԱՄՈԶՄՈՒՆՔԻ համար՝ «Գնալու ենք վաղ, թե ուշ… Ես չտեսնեմ, ծոռիս ծոռը կտեսնի…»
