Newmag-ը գրում է.Առանց կահույքի և ընդամենը պատին մի քանի նկարներով սովորական, փայտաշեն հյուրասենյակում ձայները չեն լռում և սուրճի բույր կա: Նեղ, ընտանեկան շրջապատով հավաքույթ է:
_ Ինչպե՞ս է ձեր հայրը, – տանտիրոջը հարցնում է հյուրերից մեկը և տրամադրությունը հանկարծակի փոխվում է: Բոլորը հայացք են գցում փոքրիկ սենյակի անկյունին, որտեղ ծաղկավոր մահճակալին պառկած է ծերունին:
_ Դեռ հիվանդ է,- հանգիստ պատասխանում է աղջիկը՝ Մամակ Լիսան:
Դեմիքին ժպիտով Մամակ Լիսան կանգնում է, մոտենում է ծերունուն և թեթևակի օրորում է նրան.
_ Հայր, քեզ մոտ հյուրեր են եկել, հուսով եմ՝ դա քեզ չի անհանգստացնի և չի բարկացնի, – ասում է նա:
Հետո նա ինձ հրավիրում է ներս մտնել և ծանոթանալ Պաուլո Սիրինդայի հետ:
Իմ հայացքը գամված է մահճակալին: Պաուլո Սիրինդան պառկած է առանց շարժման, նույնիսկ չի թարթում աչքերը, չնայած դժվարությամբ եմ կարողանում տեսնել նրա աչքերը փոշոտ ակնոցների միջով: Նրա մաշկը կոպտացած և մոխրագույն է, ծածկված է անհամար անցքերով, ասես ցեցոտվել է միջատների խայթոցից: Մարմնի մնացած մասը ծածկված է հագուստի մի քանի շերտով:
Աչք չէի կարողանում կտրել, մինչև նրա փոքր թոռնիկները զվարթ ներս չմտան սենյակ և ինձ չվերադարձրեցին իրականություն:
_ Ինչու՞ է հայրիկը ամբողջ օրը քնոււմ՚, – չարաճճիորեն ծիծաղելով հարցնում է նրանցից մեկը:
_ Հայրիկ, վերկաց և արի հաց ուտենք, – գոռում է մյուսը:
ՙ_ Թսսսս…. Մի անհանգստացրեք պապիկին, նա քնած է, – ասում է Մամակ Լիսան, –այլապես կբարկանա:
Հիմա հետաքրքիր փաստ: Այս մարդը՝ Պաուլո Սիրինդան, մահացել է 12 տարի առաջ, սակայն նրա ընտանիքը մինչև հիմա նրան կենդանի է համարում:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ։