1970-ականներից ի վեր արևմտյան երկրների մեծ մասում ազգային ընտրությունների հավաքն անկում էր ապրում՝ բարձրացնելով նոր հարցեր ժողովրդավարության, որպես բազմազգ կորպորացիաների և հաստատությունների, առողջության մասին, ինչպիսիք են ԵՄ-ն, Եվրոպական Կենտրոնական բանկը և Արժույթի միջազգային հիմնադրամի ազդեցությունը ազգային որոշումների վրա:
Որպես աճող ճյուղավորված ընտրազանգվածների արտահայտում և ավանդական կուսակցությունների անկում՝ կոալիցիաները կարող են միասնության և քաղաքականության փոխզիջումների գնալ: Բայց նրանք կարող են ստեղծել ավելի միատարրություն և խցանումներ՝ քվեարկողներին զրկելով իրական ընտրությունից:
Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելի երրորդ ժամկետը, ինչպես և առաջինը, երկու հիմնական և, որպես կանոն, ընդդիմադիր կուսակցությունների «գրանդ կոալիցիայի» է՝ աջ-կենտրոնամետ քրիստոնեական ժողովրդավարական դաշինքը և ձախակողմյան սոցիալ-դեմոկրատները: Ազատ դեմոկրատները՝ նրա երկրորդ ժամկետի գործընկերները, ամբողջությամբ փլուզվեցին: Կանաչները և ձախակողմյան կուսակցությունը ձայներ են տանում սոցիալ-դեմոկրատներից, երբ Գերմանիայում այլընտրանքային հակաեվրո կուսակցությունը աջակիցներ է ձեռք բերում, իսկ հականերգաղթային ու հակաիսլամիստական Պեգիդա շարժումները ալիքներ են առաջացնում:
Oրինակ՝ բրիտանական լիբերալ դեմոկրատները ավանդաբար միջին խավի բողոքի ձայնն էին հանդիսանում: Բայց գնալով պահպանողականների հետ դաշնակցության և գլխավոր խոստումները մոռանալով՝ նրանք կորցրին աջակցությունը: Բրիտանիայի՝ ոչ վաղ անցյալում «կառավարությունից դժգոհ մարդիկ շրջվեցին լեյբորիստների կողմը»:
Արտադրության հատվածի և ավելի թույլ միությունների նվազմամբ ձախակողմյաններն արդեն ստիպված են գնել տնտեսական շուկայի ուղղաձիգությունը, ինչը նշանակում է, որ «նրանց առանցքային աջակցությունը այստեղ դատարկվել է:
