Այսօր արժեքներն այնպես են գլխիվայր շուռ եկել, որ նորմալ աղջիկ համարվում է ազատ բարքի տեր, սրան-նրան գայթակղող ու անբարո դիցուհին, իսկ ամաչկոտ, առաքինի ու քրիստոնեաբար դաստիարակված միանձնուհին համարվում է դեֆեկտ ու ծաղրուծանակի առարկա:
Վերջերս մի հոդված կարդացի, որը դեմ էր հավերժ կուսությանը: Մեկնաբանություններում տեսա մեծաքանակ տղաների, այն էլ հայ տղաների 360 աստիճան փոխված համոզմունքները: Մեկը վստահաբար նշում է, թե չի հավատում աղջկա անմեղությանը, մյուսը, թե հարց է`մենաստաններում ապրող օրիորդների քանի տոկոսն է կույս, մեկ ուրիշը բա թե «Ինձ կույս աղջիկ պետք չէ, դրանք ոչ մի բանի պիտանի չեն», էն մյուսը, թե «Գիտեք, օրական քանի կույսերի եմ էսպես զրկում կուսությունից», «Եթե աղջիկը կույս է մնացել, ուրեմն այնքան վատ կազմվածք է ունեցել, որ ոչ մեկի պետք չի եղել»,-հեգնանքով նշում էր մյուսը:
Սրանք, հարգելիներս, ոչ թե եվրոպացու, ռուսի կամ ամերիկացու արձագանքներ են, այլ հենց հայ տղաների:
Անբարոյականությունը հենց այսպես է տարածվում հասարակության մեջ, երբ պարկեշտությունը կա՛մ համարում են դեֆեկտ, կա՛մ էլ դնում կասկածի տակ, իսկ արդյունքում շահում են երկար ոտքերով վամպիրները, ում գործը միայն էգոիստաբար սպառելն է հենց այդ մեկնաբանություններում կապիկություն անող տղաների հաշվին: Փակ, ամաչկոտ ու բարդույթներով հագեցած աղջկա կողմն անգամ այսօր չեն նայում, քանի որ գործը բարդ է. տղան պետք է հանի նրան այդ բարդույթներից, ամաչկոտությունից, դարձնի ավելի մարդամոտ: Սա, իհարկե, բարդ գործընթաց է, իսկ այսօրվա տղաները խուսափում են դժվարությունները հաղթահարելու տղամարդկային ամենագլխավոր պատգամից`փոխարենն ընտրելով նրան, ով ավելի հասանելի է ու բաց: Դեռ հարց է, թե Հայաստանում հայկազուն տղամարդկանց քանի տոկոս փոքրամասնությունն է մնացել, բայց կարծես թե շուտով այդ փոքրամասնությունն էլ կվերանա: Արդյունքում, մենք շատ ավելի վատը դարձանք, քան ամերիկացին, եվրոպացին կամ ռուսը, ում այդպես անձնվիրաբար դատապարտում էինք:
