Իմ հայտրարությունը Ազգային ժողովում 26.02.2013
Սիրելի հայրենակիցներ:
Հետընտրական զարգացումները երկրում որևէ զարմանքի տեղիք չեն տալիս, քանի որ մարդկանց հատուկ է սեփական կարծիքի գերագնահատումը և այն որպես բացարձակ ճշմարտություն ներկայացնելը: Դա հատուկ է ընդհանրապես մարդ արարածին՝ անկախ ազգությունից, սեռից, տարիքից և բնակության վայրից: Իսկ իրականության և ճշմարտության երաշխիք են հանդիսանում փաստերը, փաստերը և միայն փաստերը:
Երկիրը ապրում է առաջընթաց, իրականացվում են մի շարք բարեփոխումներ, ստեղծվում են նոր աշխատատեղեր, նոր հնարավորություններ, Հայաստանը քայլում է ժողովրդավարական ուղով: Սա փաստ է:
Այո, երկրում առկա են չլուծված սոցիալական խնդիրներ: Այո, երկրում կա աշխատատեղերի պակաս: Այո, երկրում բարոյահոգեբանական մթնոլորտը դեռ կատարյալ չէ: Եվ նմանատիպ այլ խնդիրներ, որոնք, իրենց հերթին, հատուկ են մեր երկրի նման շատ ու շատ երկրների: Եվ սա ոչ ոք չի ժխտում: Սա փաստ է:
Սակայն այս իրավիճակի փոփոխության և երկրի հետագա առաջընթացի համար կա երկու մոտեցում՝ էվոլյուցիոն և ռեվոլյուցիոն: Էվոլյուցիոն ճանապարհը մատուցված է հաղթած թեկնածուի կողմից ներկայացված հստակ ձևակերպված ծրագրում, որի իրականացման հնարավորությանը հավատացել են 861 373 քաղաքացի, և չի հավատացել 607 491-ը: Սա փաստ է:
Տարրական դպրոցի մաթեմատիկայի գիտելիքները ներում են այստեղ տեսնել 253 882 ձայնի տարբերություն: Սա փաստ է:
Անկեղծ լինեմ՝ մեր ընդդիմախոսներից չեմ լսել ժողովրդին մատուցվող հստակ քայլեր, հստակ ծրագրեր, հստակ ճանապարհային քարտեզ: Փոխարենը կրկին հնչում են ռադիկալ փոփոխությունների կոչեր, հերթական ընդվզումն է տարածվում ժողովրդի մեջ, փորձեր են արվում ծայրահեղական պայքարի, և կարծես թե կրկին գլուխ է բարձրացնում՝ «ով մեզ հետ չէ, նա մեզ դեմ է» արատավոր սկզբունքը:
Սոցիալական կայքերում մեկ-երկու գրառում կարդալիս պարզ է դառնում, որ գործը հասնում է անձնական վիրավորանքների, իսկ մամուլի մեկ-երկու հրապարակումներից երևում է, որ քննադատվում է ոչ թե գաղափարը, քայլը, քաղաքական դիրքորոշումը, այլ անձը:
Համաձայնեք, որ սա վտանգում է թե իշխանությունների զսպված քաղաքականությունը և թե ընդդիմության առավելագույն ձայներ հավաքած թեկնածուի բարեկիրթ պայքարը:
Սիրելի հայրենակիցներ: Եկեք սթափվենք և վերադառնանք իրավական հարթություն, որտեղ իշխում են փաստերը, փաստերը և միայն փաստերը: Փաստերով խոսենք, փաստերով առաջնորդվենք, փաստերով հիմնավորենք մեր ասելիքները: Հիշենք Բուլգակովի բնորոշումը՝ «Փաստը խոսուն իրողություն է»:
Եվ ավելացնեմ միայն Ուինսթոն Չերչիլի խոսքերը. «Պատասխանատվությունն է այն գինը, որը մենք վճարում ենք իշխանության դիմաց»:
