…Մի թաս սուրճ խմեց: Աչքերը շարունակ վազվզում էին և կարծես բան էր փնտրում: Քույրը բերավ թեյ: Խմելիս ուշքը գնաց. Արդեն ժամը 9-ն էր, շփում էի ճակատը, սրսկեցինք, ուշքի եկավ, բայց միանգամից թուլացավ:
Էլի բժիշկներ եկան, շատ անտարբեր էր: Ես արդեն նստած էի մահճակալի վրա և հաճախ էլ ոտքերը շփում էի: Սոսկալի էր հայրիկի աչքերի արտահայտությունը. կարծես մեզ հետ չէր, այլ ներքին պայքար ուներ: Եկել է հրաժեշտի պահը, նա հեռանում էր իր պաշտելի զավակներից, իր ժողովրդից և այն ամենից, ինչը հարազատ էր իրեն: Ինչ-որ բան շշնջաց, ես չլսեցի, երկրորդ անգամ ասաց, և շրթունքների շարժումից հասկացա, որ ասաց.
— Արի համբուրեմ…
Ավելի ճիշտ՝ Արեգը ինձ թելադրեց, ես գրկեցի, համբուրեցի, հայրիկը նայեց մյուսներին` Նվարդին և Արեգին: Նրանք մոտեցան և համբուրեցին, ես վեր կացա և անցա գլխի վերևը, որ իմ լացը չտեսնի. ասաց` ղոչաղ կացեք: Մի քիչ հետո դեմքի սոսկալի ցնցումներ եղան մի 2 վայրկյան, աչքի բիբերը մեծացան, նորից հանգստացավ, բայց այլևս չէր խոսում: Երեքով նստած էինք շուրջը և շարունակ հետևում էինք շնչառությանը, մարմնի սառնությանը: Արեգը շարունակ պուլսն էր հաշվում, թվում էր, թե դեռ զգում է, լսում է, և ահից ոչինչ չէինք խոսում: Արդեն ռադիոյով ամեն կողմը հայտնել էին Թումանյանի մահվան մասին, իսկ մենք դեռ նստած էինք նրա դանդաղ սառչող և դանդաղ շնչող մարմնի մոտ: Ժամը 9-ն անց 10-ին վերջին շունչն էր, 12-ն էր, որ ճակատը սառավ:

                                                Աշխեն Թումանյան

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել