Մի անգամ Վարդանը զայրացած նայել է զինվոր Դավիթին, երբ վերջինս նստած է եղել քարին: Վերջինս փորձել է փախցնել հայացքը: Սակայն Վարդանի զայրույթը բուռն է եղել: Իսկ պատճա՞ռը… քարի վրա մի կտոր հաց կար, որը ոչ թե չէր նկատել, այլ նստել էր վրան: 

Խիստ զայրացել է ու բացատրել. «…Աստծո տված ցանկացած բարիք ամենանուրբ ձևով արհամարհելու դեպքում էլ ձեռքիդ զենքը կդառնա մարդասպանի գործիք, իսկ մարդասպանների բանակը, որը զրկված է սիրուց ու բարոյականությունից, երբեք ճշմարիտ հաղթանակի չի արժանանա»: 

Ներկայացնել Վարդանին տարբեր կողմերով նշանակում է առնչվել ազգային բարձր գիտակցության, հայի աստվածատուր հոգեբանության ու հզոր գաղափարախոսության հետ: 

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել