Գունավոր խաղալիքն իմ մանկական անփույթ շարժումների անկանոն ռիթմի տակ թռչում էր մի ձեռքիցս մյուսը, ու իմ փոքրիկ ափերի մեջ վարդի պես բացվում էր ծիածանը: Խաղալիքը կանխազգում էր, որ մի օր էլ չի բացվելու կամ բացվելու է, բայց բոլորովին ուրիշ երանգների մեջ: Սևից բաց մոխրագույն. միջով մկնիկն է անցնելու՝ միայնակ ու տխուր մկնիկը:
- Ման, տուր էդ խաղալիքը իրեն, քեզ նորից կառնենք:
Երեխան լացում էր, գույնզգույն ծիածանի պատրանքը նրան էլ էր դուր եկել: Բայց ես էլ էի երեխա: Ես գլուխս կախ նստեցի մեքենան, մեծի պես ժպտալով՝ նրանք իմ մեջ սպանեցին լացելու ցանկությունը, որովհետև ես էլ էի մեծ ու ընդօրինակելով նրանց ժպիտը՝ խաղալիքը պետք է տայի ինձնից փոքրին:
Տանը սպանված կենդանիներ կան: Պատին մեծ արջ կա: Երախը բացել է, իսկ մի մատ խորքից մեռած թռչուններն են: Էնպես են պատին մեխված, ոնց որ կենդանի լինեն, ոնց որ ոչ ոք նրանց սպանած չլինի, ու ոնց որ արջն ու ծիտը միևնույն հարթության վրա գտնվող երկու անմեղ էակներ լինեն՝ երկուսն էլ անզոր: Միայն մի տարբերությամբ. արջը բացել է երախը, երևում են ժանիքները, դու նայում ես, գիտես, ահա, միայն մի վայրկյան, ու նա մեխած ձեռքով կջարդի պատը, կկանգնի քո ու հորդ միջև ու վերջ… վերջ քո ընտանիքին՝ հորդ, մորդ ու հորեղբորդ: Ու առհասարակ սենյակում գլուխդ պտտվում է, որովհետև իրար հաջորդող կենդանիների դիերը խեղդում են քեզ: Սենյակի մեջտեղում կենդանիների տերն է`կարմիր բլուզով, գլուխը վերևում ճաղատ է, ներքևում՝ ծոծրակին,ալիքվում են սպիտակ մազերը: Դեմքի վրա երկու կանաչ կետ կա, նուրբ ու բարակ մի գիծ ծալքի պես իջնում է երեսի վրայով: Հորս ասում եմ.
- Պապ, ես էլ եմ Ռոմիկ ապերի սենյակից ուզում:
Տանը սպանված կենդանիներ կան: Պատին մեծ արջ կա: Երախը բացել է, իսկ մի մատ խորքից մեռած թռչուններն են: Էնպես են պատին մեխված, ոնց որ կենդանի լինեն, ոնց որ ոչ ոք նրանց սպանած չլինի, ու ոնց որ արջն ու ծիտը միևնույն հարթության վրա գտնվող երկու անմեղ էակներ լինեն՝ երկուսն էլ անզոր: Միայն մի տարբերությամբ. արջը բացել է երախը, երևում են ժանիքները, դու նայում ես, գիտես, ահա, միայն մի վայրկյան, ու նա մեխած ձեռքով կջարդի պատը, կկանգնի քո ու հորդ միջև ու վերջ… վերջ քո ընտանիքին՝ հորդ, մորդ ու հորեղբորդ: Ու առհասարակ սենյակում գլուխդ պտտվում է, որովհետև իրար հաջորդող կենդանիների դիերը խեղդում են քեզ: Սենյակի մեջտեղում կենդանիների տերն է`կարմիր բլուզով, գլուխը վերևում ճաղատ է, ներքևում՝ ծոծրակին,ալիքվում են սպիտակ մազերը: Դեմքի վրա երկու կանաչ կետ կա, նուրբ ու բարակ մի գիծ ծալքի պես իջնում է երեսի վրայով: Հորս ասում եմ.
- Պապ, ես էլ եմ Ռոմիկ ապերի սենյակից ուզում:
Հայրս լարված ժպտում է:
Տարիներ անց Ռոմիկ ապերի տանը ոչինչ չի փոխվում: Ծտերը նույն սառնասրտությամբ պատին տարածում են իրենց անմեղ մարմինը, մինչդեռ ամբողջ լայնությամբ պատը գրաված արջը երախը բացել ու ծիծաղում է, սպիտակ ժանիքները փայլում են լույսի տակ: Փոքր ժամանակ բերանս բացում էի արջի պես, զգում էի` ականջներս ոնց են ընդլայնվում, վերին շրթունքս բարձրացնում էի,երևում էին մանրիկ ատամներս, մատերս մեկը մյուսից հեռացնում էի, մատիս ծայրերը սրվում էին, գոռում էի` աաաաահհհ, ոտքերս էնպես էի շարժում, ասես շղթաներ քարշ տայի:
Մեր օրերի` դղյակ չտեսած մարդու համար հորեղբորս տունը իսկական դղյակ էր: Իմ առաջին դղյակը, որտեղ մուտքը դարպասներով է, խոհանոցը բոլոր խոհանոցների պես չէ: Էդտեղ պատրաստություն են տեսնում, որովհետև մի սենյակ այն կողմ դղյակի տերն ամենայն նրբությամբ, ամենազգայուն հոտառությամբ ընտրում է իր ճաշացանկը: Սա իսկական դղյակի խիտ ու փոքր տարբերակն է, երբ աղախիններին փոխարինելու է գալիս միակ սպասուհին, ով հորեղբորս համար և’ ճաշ է եփում, և’ աման լվանում, և’… գուցե հորեղբայրս ձեռքի հետ թեթև, աննշան խփում է հետույքին, իսկ նա ամեն դեպքում, չնայած արտաքին զսպվածությանը, տաք տղամարդ է, ու ես համոզված եմ` կինը ժպտում է: Ժպիտը հորեղբորս ձեռքի պես տաք է լինում:
Ծաղիկների մեջ նստած հորեղբայրս տարեցտարի ծերանում է: Նա արդեն մեծ տղամարդ է, ջրակալած աչքերով, դեմքին կարմիր գծեր են հայտնվել, դեմքը սպիտակ-սպիտակ է, ջրի մեջ լողացող կանաչ կետերը այնքան արտահայտիչ են:
Ժամը երեկոյան յոթն է: Որոշում եմ տեսնել նրան: Հորիցս հետո քիչ բան է մնացել: Մյուս հորեղբայրս հորս մահից հետո գլուխը քաշեց սեփական մարմնի մեջ, մոռացավ իմ գոյության մասին, հետո էլ տարեցտարի մաշվեց իր պատերից ներս: Մի օր հորս մորաքրոջ տանն էի, դռան զանգը սղոցեց տունը, փսփսոց էի լսում, շշուկներ կային. պատից այն կողմ փոքր հորեղբայրս է: Երբ իմացավ ներսում եմ, հեռացավ առանց բառ ասելու: Իսկ ինձ մի բառն էլ բավական էր: Մի հիվանդ բառը: Մեռած ու անզոր բառը:
Ծաղիկների մեջ նստած էր մեծ հորեղբայրս իր կարմիր բլուզով, կանաչ ու ջրալի աչքերով:
Ծաղիկների մեջ նստած էր մեծ հորեղբայրս իր կարմիր բլուզով, կանաչ ու ջրալի աչքերով:
Շարունակությունն՝ այստեղ
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել