Հակառուսական հիստերիան դադարեցնել է պետք, ու մեր պահանջներն էմոցիոնալ դաշտից դիվանագիտական-քաղաքական դաշտ տեղափոխել։ Սա, իհարկե, չի նշանակում, որ Լավրովի այցին պետք է հանրությունը խմբերով դուրս գա փողոց՝ վանկարկելով «օրհնվի էն սհաթը․․․»։ Սակայն չի էլ նշանակում, որ պետք է Ուկրաինայի օրինակով այլ ծայրահեղության մեջ ընկնել։
Ռուսաստանում պետք է հասկանան, որ մեծ սխալ գործեցին, երբ արխայնացան Հայաստանի մասով ու այլևս ոչ մի լուրջ ջանք չգործադրեցին՝ բարեկամական հարաբերությունները պահպանելու և զարգացնելու ուղղությամբ, որովհետև համարում էին, որ Հայաստանում ամեն ինչ իշխանությունները վերահսկում են, արևմտամետ ընդդիմությունը մարգինալիզացված է և ներկայացուցչական չէ, և հայերն ապրիորի ռուսամետ են։
Ռուսաստանը պետք է հստակ գիտակցի ստեղծված իրավիճակը, հանրությունում առկա զայրույթի աստիճանն ու դրա օբյեկտիվ պատճառները։ Մենք էլ մեր հերթին պետք է հասկանանք, որ միայն փողոցային ակցիաներով ու հակառուսականության հիստերիաներով հեռուն չենք գնա, և այս էներգիան պետք է ուղղվի կառուցողական հուն, որպեսզի կարողանանք դրական դիվիդենտներ քաղել այդ ամենից։
Այլ կերպ ասած՝ պետք է դժգոհության ֆոն փողոցում, որպեսզի մերոնք խոսելու տեղ ունենան բանակցությունների սեղանի շուրջ։ Դրանից ոչ ավել, ոչ էլ պակաս այս փուլում, և, թեև վստահ եմ, որ պղտոր ջրում ձուկ բռնողների պակաս չի լինի, այդուհանդերձ, պետք է պահպանել սառնասրտությունը և հիմնվել ազգային պրագմատիկ շահի, այլ ոչ թե ինդիվիդուալ զգացմունքայնության վրա։
