Ներոն կայսրը ատում էր քրիստոնյաներին: Եվ հիմնական պատճառը նա էր, որ նա լիարժեք իշխանություն ուներ իր հպատակների կյանքի և մահվան վրա, և նրանք շատ էին վախենում նրանից: Միայն քրիստոնյաները չէին վախենում կայսրից, որովհետև նրանք չէին վախենում մահից:
Նրանք գիտեին, որ մահն իրենց չի բաժանի Աստծո սիրուց: Նրանք գիտեին, որ մահվանից հետո իրենց սպասվում է ուրախալի հանդիպում Քրիստոսի հետ: Այդ պատճառով էլ շատ քրիստոնյաներ երգում էին, երբ նրանց տանում էին մահապատժի: Նրանք գիտեին, որ Ներոնը կարող է սպանել իրենց մարմինը, բայց ոչ հոգին: 
Ամբողջ ամառ Ներոնը այցելեց ամֆիթատրոն, որտեղ նա զվարճանում և զվարճացնում էր հռոմեացիներին: Նրանք դիտում էին, թե ինչպես են քրիստոնյաներին գցում վայրի գազանների առաջ, որպեսզի հոշոտեն: 
Եկավ ձմեռը և քանի որ ամֆիթատրոնը բացօդյա էր՝ փակեցին:
<<Ի՞նչ անել մնացած քիրստոնյաներին, - մտածեց Ներոնը: - Թող սառչեն>>:
Նա հրամայեց, որ գերիներին տանեն լիճ, որն այդ ժամանակ ծածկված էր սառույցով, մերկացնեն նրանց և սպասեն, մինչև որ կմահանան կամ էլ ուրանալով հավատքը՝ կգնան խարույկի մոտ: Պահակապետը, որը ստացավ այս ցուցումները, բանտարկյալներին տարավ նշված տեղը: Զինվորները խարույկ վառեցին և սկսեցին կերակուր պատրաստել:
Անսպասելիորեն նրանք լսեցին մի երգ, որը սկսեց հնչել ավելի ուժգին:
<<Չարչարանքների միջով դեպի հաղթանակ իմ Քրիստոսն էր գնում:   Չարչարանքների միջով դեպի հաղթանակ Նա ինձ էր տանում...>>:
Ջոկատի հրամանատարը՝ սպան, լսում էր այդ երգը տխրությամբ: Նա նույնպես գիտեր Տիրոջ այդ ճանապարհը: Նա հավատում էր, որ այդ ճանապարհը տանում է դեպի հավիտենական կյանք, սակայն երբեք չէր համարձակվում խոստովանել դա. շատ բան էր նա տեսել քրիստոնյաների մահապատիժների ժամանակ:
Եվ հանկարծ երգը դադարեց: Զինվորները նայեցին լճին: Ափից ոչ հեռու պառկած էր մի սառած մարդ: Նա չդիմացավ ցրտին և սովին: Զինվորները ծիծաղեցին:
Հանկած ճնշող լռության մեջ բոլորը լսեցին զսպված ճիչ.
-Ես չեմ ցանկանում, ես չեմ ցանկանում մեռնել: Ես հրաժարվում եմ Հիսուսից:
Գերիների խմբից բաժանվեց բարձրահասակ մի տղամարդ: Նա վազեց դեպի զինվորները... Նրան անմիջապես, ինչպես ասված էր հրամանում, հրավիրեցին խարույկի մոտ, հագցրին, ուտելիք տվեցին:
Երգը չեր լսվում: Քրիստոնյաները լուռ կանգնած էին սառույցի վրա:
Լսվում էին միայն զինվորների դառը կատակներն ու խոսակցությունները:
Հանկարծ ծիծաղը միանգամից դադարեց. նրանց հրամանատարը վեր կացավ, վայր գցեց տաք հագուստը և ուղղվեց դեպի լիճը՝ կանգնածների մոտ:
Նրան ընդունեցին ուրախալի ողջյուններով: Եվ նոր ուժով հնչեց երգը.
<<Չարչարանքների միջով դեպի հաղթանակ իմ Քրիստոսն եր գնում: Չարչարանքների միջով դեպի հաղթանակ 
Նա ինձ էր տանում...>>:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել