Դաշնակները հիմա էլ չեն կարողանում բարիշել ՀՀԿ-ի հետ՝ պորտֆելների պոտենցիալ շահառուների անունների մասով։ Մասնավորապես խոսկացություններ են շրջանառվում, որ Սերժ Սարգսյանը կտրականապես դեմ է արտահայտվել դաշնակների ներկայացրած բոլոր թեկնածություններին, բայց Արծվիկ Մինասյանինից, իսկ ամենասուր վանումն առաջացնում է Դավիթ Լոքյանի անունը։

Ասում են նաև, որ ընկեր Հրանտը էստեղ շատ է իր վրա վերցրել ու միանձնյա որոշում է կայացրել՝ կոալիցիա կազմելու հարցում, ինչը դուր չի գալիս Դաշնակցության բյուրոյի այլ անդամներին (ամերիկյան ու ֆրանսիական դաշնակներին)։ Մի կողմից, իհարկե կարելի է գրողի ծոցն ուղարկել բյուրոյի այլ անդամներին, որովհետև դաշնակները արդեն զզվացրել են իրենց մասսոնականության իմիտացիաներով ու ինչո՞ւ պետք է ֆրանսիայի ու ԱՄՆ-ի քաղաքացիները որոշիիչ դերակատարություն ունենան Հայաստանի ներքաղաքական զարգացումների վրա։

Բայց դե մյուս կողմից՝ տեղական դաշնակներն էլ են արդեն զզվացրել։ Իրոք զզվացրել են։ Չի կարելի այսպիսի հաճախականությամբ նազուտուզ անել և ընդդիմադիր, և իշխանական դաշտի հետ, իսկ հետո մուննաթոտ կեցվածքով ու դեմքի խրոխտ արտահայտությամբ կանգնել ու հոխորտալ, թե ինչ կարևոր ու անփոխարինելի քաղաքական միավոր է Հայ Յեղափոխական Դաշնակցությունը։

Բերեք առանց այդ լիրիկական զեղումների։ ՀՅԴ-ն ու մասնավորապես դրա հայաստանյան ֆիլիալը վաղուց արդեն ոչնչով չի տարբերվում նույն Ազգային Միաբանությունից ու ՕԵԿ-ից։ Թերևս միայն սիմվոլիզմի հաշվին ունի որոոշակի կայուն էլեկտորատ, բայց այն էլ հալչում է տարեցտարի ու առաջին հերթին այն անսկզբունքային ու անհետևողական քաղաքականության, որը վարում են դաշնակները։ Այնպես որ, արեք Ձեր քաղաքական առևտուրը, բայց մի քիչ ավելի համեստ եղեք։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել