Արդի աշխարհաքաղաքական զարգացումները և տարածաշրջանային դասավորվածությունը մեզ բան են հուշում, որը կարող ենք հասկանալ յուրովի...Մենք չհայտարարված պատերազմի մեջ ենք և, չունենալով «պատերազմ» եզրույթը մեր ինքնագիտակցության մեջ, ներքաշված ենք իրական պատերազմի դաշտ, որտեղ բանակն անում է հնարավորը, որ ՀՀ բնականոն կյանքը չընդհատվի:
Վերջին երկու տարիները քայլ-քայլ մոտենում են 1988-1994 թվականին:
Քառորդ դարի ընթացքում թշնամին (վաղուց արդեն մեզ գրել ու օգտագործել «հարևան» կամ չգիտեմ այլ եզրույթ տեղին չէ ու վտանգավոր է) զինվել է և իր հասարակության կյանքից կտրված գումարների արդարացումն է փնտրում: Իրականում նրա զինատեսակները ոչ այնքան արդյունավետ են, որքան բավականաչափ ներկայացված աշխահում, և այդ միֆը կամաց-կամաց վերանում է մեր բանակի համեստ ու լուռ կեցվածքով, որը պատրաստված է և ի զորու է ճնշելու ցանկացած ոտնձգություն:
Երեկ հայտարարվեց, որ եզրույթը փոխելու ժամանակն է, և իրականում լայն հասարակության մեջ նկատելի են մտավորականների ու զինվորականների կողմից տրվող գնահատականները, թե արդի իրադրությունը մոտ է պատերազմականին, և որ ներքաշված են մի իրականության մեջ, երբ չես պաշտպանվում և պատժում (միայն կանխարգելելը քիչ է), ապա դառնում ես նշախեց թշնամու համար:
Հասարակության մեջ նաև բազմաթիվ կարծիքներ կան, որոնք արտահայտում են իսրայելական տարբերակով՝ մշտապես պատերազմական համարվող, և առավել անհամարժեք հարվածներով երկիր լինելու որոշում կայացնելը և այլևս այդպիսին լինելը տարածաշրջանում և մեր թշնամու հանդեպ: Այսինքն լինել ռազմաքաղաքական բանակ ՝ ինչ հայտարարել և իրականացվում է մեր բանակ կողմից:
Քառորդ դարի ընթացքում թշնամին (վաղուց արդեն մեզ գրել ու օգտագործել «հարևան» կամ չգիտեմ այլ եզրույթ տեղին չէ ու վտանգավոր է) զինվել է և իր հասարակության կյանքից կտրված գումարների արդարացումն է փնտրում: Իրականում նրա զինատեսակները ոչ այնքան արդյունավետ են, որքան բավականաչափ ներկայացված աշխահում, և այդ միֆը կամաց-կամաց վերանում է մեր բանակի համեստ ու լուռ կեցվածքով, որը պատրաստված է և ի զորու է ճնշելու ցանկացած ոտնձգություն:
Երեկ հայտարարվեց, որ եզրույթը փոխելու ժամանակն է, և իրականում լայն հասարակության մեջ նկատելի են մտավորականների ու զինվորականների կողմից տրվող գնահատականները, թե արդի իրադրությունը մոտ է պատերազմականին, և որ ներքաշված են մի իրականության մեջ, երբ չես պաշտպանվում և պատժում (միայն կանխարգելելը քիչ է), ապա դառնում ես նշախեց թշնամու համար:
Հասարակության մեջ նաև բազմաթիվ կարծիքներ կան, որոնք արտահայտում են իսրայելական տարբերակով՝ մշտապես պատերազմական համարվող, և առավել անհամարժեք հարվածներով երկիր լինելու որոշում կայացնելը և այլևս այդպիսին լինելը տարածաշրջանում և մեր թշնամու հանդեպ: Այսինքն լինել ռազմաքաղաքական բանակ ՝ ինչ հայտարարել և իրականացվում է մեր բանակ կողմից:
1994 թվ. հաղթանակի մեջ մնալը և այդքանով բավարարվելը մեր համար ձեռնպահ մնալուն է հավասարազոր և հղի է վտանգներով:
Արդեն ունենք դավաճաններ (ինչ թույլ է տալիս եզրավորել այս ամենը և հարևան պետությանը՝ թշնամի), և արդեն կրակում են հաուբից կոչվող զինատեսակից: Ասվում է, որ պատերազմի աստվածը հրետանին է...
Արդեն ունենք դավաճաններ (ինչ թույլ է տալիս եզրավորել այս ամենը և հարևան պետությանը՝ թշնամի), և արդեն կրակում են հաուբից կոչվող զինատեսակից: Ասվում է, որ պատերազմի աստվածը հրետանին է...
Պատերազմ եզրույթի կիրառումն ու համապատասխան իրականությանը պարտաստ լինելը վերաբերում է ոչ թե պարզ քաղաքացուն կամ խաղաղ ազգաբնակչությանը, այլ մտավորականին, հեղինակավոր անձանց և որոշումներ կայացողներին, քանի որ մեր սահմանները թեպետ անխոցելի են և ամուր, բայց գաղափարապես թե՛ հասարակությունը և թե՛ մտավորականությունն ու ազգի սերուցքն ինչ-որ տեղ դեռ քնած են:
Ապացույցներիս մեկի մասին ասվեց (շրխկոցով դավաճանություն): Գումարենք միջազգային տարբեր ծրագրերում վերջին երկու տարիների ընթացքում կոնֆլիկտների հաղթահարման ծրագրերի ու եզրերի բացակայությունը, միջնորդական ջանքերի վիժեցումն ու ահագնացող զինատեսակների կիրառումը, կստացվի իրական և հենց գաղափարական մի պատերազմ, որը եթե տեսանելի չէ խաղաղ բնակչությանը և մեր բնակավայրերին, ապա ի շնորհիվ երեկվա երեխեքի ու էսօր տղամարդացող ու հերոս մեր զավակներին:
Թե՛ լրատվական, թե՛ հանրային, թե՛ կենցաղավարության հարթակներում չզգալով այն, ինչ կատարվում է սահմանին, մենք նաև մի պահ մոռանում ենք, որ դիրքերում իսկական պատերազմ է, ու էդ պատերազմն ընկալում ենք միայն մեկ կերպով, այն է (աստված կարող պահի)՝ խաղաղ բնակչության այս ամենի մեջ մասնակցության այս կամ այն կերպեր կա՞ն, թե՞ ոչ:
Ապացույցներիս մեկի մասին ասվեց (շրխկոցով դավաճանություն): Գումարենք միջազգային տարբեր ծրագրերում վերջին երկու տարիների ընթացքում կոնֆլիկտների հաղթահարման ծրագրերի ու եզրերի բացակայությունը, միջնորդական ջանքերի վիժեցումն ու ահագնացող զինատեսակների կիրառումը, կստացվի իրական և հենց գաղափարական մի պատերազմ, որը եթե տեսանելի չէ խաղաղ բնակչությանը և մեր բնակավայրերին, ապա ի շնորհիվ երեկվա երեխեքի ու էսօր տղամարդացող ու հերոս մեր զավակներին:
Թե՛ լրատվական, թե՛ հանրային, թե՛ կենցաղավարության հարթակներում չզգալով այն, ինչ կատարվում է սահմանին, մենք նաև մի պահ մոռանում ենք, որ դիրքերում իսկական պատերազմ է, ու էդ պատերազմն ընկալում ենք միայն մեկ կերպով, այն է (աստված կարող պահի)՝ խաղաղ բնակչության այս ամենի մեջ մասնակցության այս կամ այն կերպեր կա՞ն, թե՞ ոչ:
Ստացվում է, որ չհայտարարված պատերազմի մեջ, երբ լրատվությունը պետք է լինի բացառապես պաշտոնական (ինչ արվում է մոտ երկու տարի), և մենք թիկունք ենք:
Թիկունք ենք, որովհետև մեր երիտասադներն ամեն կերպ մասնակցում են բանակաշինությանը տարբեր օժանդակ ծրագրերով:
Որովհետև յուրաքանչյուր քաղաքացի իր չափով ու գիտակցությամբ արտահայտում է իր տեսակետն այս ամենի մասին:
Մենք բոլորս ամեն առավոտ արթնանում ենք ու վազում դեպի լրահոս, որ իմանանք, թե ինչ է կատարվել դիրքերում, և եթե անկեղծ լինենք, ապա նաև խորը շունչ ենք քաշում, երբ ամեն բան խաղաղ է եղել:
Թիկունք ենք, որովհետև մեր երիտասադներն ամեն կերպ մասնակցում են բանակաշինությանը տարբեր օժանդակ ծրագրերով:
Որովհետև յուրաքանչյուր քաղաքացի իր չափով ու գիտակցությամբ արտահայտում է իր տեսակետն այս ամենի մասին:
Մենք բոլորս ամեն առավոտ արթնանում ենք ու վազում դեպի լրահոս, որ իմանանք, թե ինչ է կատարվել դիրքերում, և եթե անկեղծ լինենք, ապա նաև խորը շունչ ենք քաշում, երբ ամեն բան խաղաղ է եղել:
Մենք կողմ չենք պատերազմին, ոչ մի խելամիտ հասարակությունը չի սիրում ու չի ուզում այս եզրույթը կիրառել իր կենցաղում և կյանքում, բայց ի՞նչ ենք հարցնում մեր ծանոթներին, երբ հանդիպում ենք ու գիտենք, որ որդի ունի բանակում, ու ինչքա՞ն ենք ուրախանում, երբ փառք ու պատվով տուն է գալիս... ու կամ...
Արդի իրականության մեջ ձեռնպահ մնալը վտանգավոր է ու մահացու: Արդի իրականության մեջ պատերազմը հայտարարվի, թե՝ ոչ, դու պետք է լինես պատրաստ և հրացանդ յուղած պահես:
Այս տարածաշրջանում, որը մեր հայրենքին է, այլ կերպ, քան երկրի զինվոր լինելն ապրել հնարավոր չէ: Մեր պապերի հողերը մերն են... և եթե դու չկրակես, քեզ են կրակելու:
Այս անունը՝ Չ-Պատերազմ, վաղուց չենք կարող դնել (արդեն մոտ յոթ հարյուր տարի...)։
Այս տարածաշրջանում, որը մեր հայրենքին է, այլ կերպ, քան երկրի զինվոր լինելն ապրել հնարավոր չէ: Մեր պապերի հողերը մերն են... և եթե դու չկրակես, քեզ են կրակելու:
Այս անունը՝ Չ-Պատերազմ, վաղուց չենք կարող դնել (արդեն մոտ յոթ հարյուր տարի...)։
Արջատերերի կղզի
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=451005758418596&id=100005275262344
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
