Aysor.am-ը գրում է.
-Շնորհավորում եմ նման գեղեցիկ նորության կապակցությամբ. Ձեր առաջնեկը տղա է, արդեն իսկ գիտե՞ք, թե ինչ սեռի բալիկ եք ունենալու այս անգամ:
-Տարբեր բժիշկների մոտ եմ հետազոտվել ու բոլորն էլ ասել են՝ հույսդ կտրի աղջկանից, տղա ես ունենալու (ծիծաղում է): Բնականաբար, ունենալով տղա զավակ, կցանկանայի, որ երկրորդ երեխաս աղջիկ լիներ: Բայց անկեղծ լինեմ ու ասեմ՝ մի պահ ծանր ու թեթև արեցի ու մտածեցի. կկարողանայի՞ ես աղջկա հետ «գլուխ հանել»: Երևի թե ոչ, ես տղա երեխաներին եմ սովոր, 13 տարի տղա երեխա եմ մեծացրել: Այնպես որ, երևի այդպես էլ պետք էր, չէ՞ որ կյանքում ոչինչ հենց այնպես չի լինում (ժպտում է):
-Ամեն ինչ առջևում է, երրորդը աղջիկ կլինի:
-Միգուցե, չի բացառվում: Բայց քանի որ ես մի քիչ սնահավատ եմ, գտնում եմ, որ այդ մասին վաղ է խոսելը: Թող այս անգամ ամեն ինչ լավ, բարեհաջող լինի, դրանից հետո կմտածենք: Բայց ինձ թվում է, որ եթե երրորդ անգամ էլ որոշեմ մայրանալ, նորից տղա կունենամ (ծիծաղում է):
-Ե՞րբ եք սպասում փոքրիկի լույս աշխարհ գալուն:
-Երբ ինքը որոշի (ժպտում է): Այժմ հղիության այն փուլում եմ, որ չես կարող կանխատեսել, թե երեխան իրեն ինչպե՞ս է պահում: Վերջին ամիսներին իրենք են որոշում՝ երբ լույս աշխարհ գան: Ցանկալի կլինի, որ փոքրիկս ապահով ու կարգապահ լինի ու ծնվի այն ժամանակ, երբ բժիշկներն են որոշել՝ փետրվարի կեսերին:
-Քանի՞ տարեկան է Ձեր մեծ տղան:
-Հունվարի 24-ին կդառնա 13 տարեկան: Անցումային տարիք է ոտք դնում: Սովորաբար, այս շրջանում հատկապես տղա երեխաները անվերահսկելի են դառնում, սեփական հետաքրքրություններ են ունենում, «պոկվում» են մայրերից, դառնում ինքնուրույն, ինչը շատ կարևոր է: Ինձ թվում է, որ եղբոր ծնունդը մեզ կօգնի հաղթահարել այդ անցման հետ կապված որոշ դժվարություններ: Զգում եմ, որ նա փոխվել է, ամեն ինչին այլ կերպ է սկսել նայել, մեծացել է բավական: Ամեն դեպքում, այս 7 ամիսների ընթացքում նրա մեջ շատ հետաքքիր փոփոխություններ են եղել. ամեն օր դպրոցից վերադառնալուց հետո հարցնում է, թե ինչպես եմ ինձ զգում, հաց կերե՞լ եմ, չեմ կերել… Շատ հոգատար է դարձել: Նույնիսկ ուսուցիչներն են նկատել նրա փոփոխությունն ու ինձ ասում են՝ Ձեր նոր կարգավիճակը շատ լավ է ազդել նրա վրա: Տղամարդ է դարձել, կարծեք թե, «լակոտական» բաներ չունի:
- Երբ ընտանիքում ևս մեկ փոքրիկ է ավելանում, առաջնեկները խանդոտ են դառնում ծնողների նկատմամբ:
-Իհարկե, անկախ ամեն ինչից, երեխան մնում է երեխա: Իսկապես, որոշ պահերի զգում եմ, որ խանդով է վերաբերում: Քանի որ նոր մարդ է լույս աշխարհ գալու և իրեն շատ ու շատ պարագաներ են պետք, տանը երբեմն քննարկում ենք երեխայի համար գնումներ կատարելու հարցը: Վերջերս նման զրույցի ժամանակ նա մեզ հարցրեց. «Շուտով Նոր տարի է, նաև իմ ծննդյան օրն է մոտենում, ես ոչ մի նվեր չե՞մ ստանա, ամեն ինչ նրա համա՞ր եք առնելու» (ծիծաղում է): Իհարկե, մենք ասացինք, որ նա, լինելով մեր առաջնեկը, մեզ համար մնում է ամենագլխավորը: Նա երեխա է, ու պետք է միշտ զգա, որ անկախ տարիքից, իր եղբորը հավասար շարունակում է մնալ ծնողների ուշադրության կենտրոնում: Պարզապես, իր հետ ավելի մեծավարի ենք շփվում: Օրինակ, վերջերս իրեն ասացի՝ եղբորդ խնամքի հարցում ինձ կօգնե՞ս, ասաց՝ այդ դու ես ինձ օգնելու, քանի որ ես եմ նրան անընդհատ ձեռքերիս վրա պահելու: Այ, այս դեպքում իսկապես կարելի է և երրորդն ունենալ (ծիծաղում է):
-Թեև Ձեզ անծանոթ չեն հղիության շրջանի այս գեղեցիկ ապրումները, սակայն քիչ ժամանակ չի անցել՝ 13 տարի: Տարբե՞ր են զգացողությունները:
-Չեք հավատա, բայց տպավորություն է, որ առաջին անգամ եմ այս կարգավիճակում: Շատ զգացողություններ ջնջվել են հիշողությունիցս, այն ժամանակ շատ-շատ բաների այլ կերպ էի նայում: Չնայած, ես կարծում եմ, որ ամեն մի երեխայի դեպքում զգացողություններն անհատական են լինում, տարբեր: Ես հղիությունը, երեխա լույս աշխարհ բերելը հրաշք եմ համարում: Բա հրաշք չի՞, երբ քո ներսում զգում ես նոր ձևավորվող մարդուն, նրա առաջին «հարվածները»…Այդ հրաշքն այժմ ինձ հետ նորից է կատարվում և ավելի հասուն տարիքում բոլորովին այլ կերպ եմ այդ ամենը զգում, վերապրում: Սպասումներս էլ են այլ կերպ: Նույնիսկ ավելին ասեմ. թեև ծանոթ եմ ծննդաբերությանը, գիտեմ, թե ինչ է ինձ սպասվում, բայց միևնույն է՝ նույն վախն ու անհանգստությունն եմ ապրում, ինչպես առաջին անգամ: Հավանաբար, պատճառը երկարատև ընդմիջումն է: Բայց դե ես ուժեղ եմ ու «գլուխ կհանեմ» (ժպտում է): Կյանքում ոչինչ հենց այնպես չի լինում, սա ինձ համար ճակատագրի կողմից մեծ նվեր էր: Ես նման փոփոխության կարիք ունեի այն ամենից հետո, ինչ վերջին տարիներին ինձ հետ տեղի ունեցավ: Ինձ համար ուղղակի անհրաժեշտություն էր, որ իմ կյանք մի նոր շունչ մտնի, որը նման կլինի փրկության կաթիլի: Կարծում եմ, որ երեխան ինձ երջանիկ կդարձնի:
-Արդեն իսկ որոշե՞լ եք փոքրիկի անունը:
-Վերջնական՝ դեռ ոչ: Բնականաբար, մտածում ենք մի քանի անվան շուրջ: Կա անուն, որ ես եմ հավանում, կա անուն՝ ամուսինս, կա անուն՝ որդիս: Սակայն վերջնական որոշման իրավունքը թողել ենք մեր տղային: Հուսով եմ՝ ճիշտ որոշում կկայացնի, իմ տղան չի կարող վատ անուն ընտրել (ծիծաղում է):
-Ծանո՞թ եք իր ընտրած տարբերակներին:
-Այո, բայց քանի որ շատ փոփոխական է, չգիտենք՝ վերջնական որը կընտրի: Վերջին անգամ, երբ իրեն հարցրեցի, կողմնորոշվել է, թե՞ ոչ՝ ասաց. «Երբ նա ծնվի ու իրեն նայեմ՝ կասեմ, թե այս անուններից որն է նրան սազում»: Այնպես որ, նա մեզ ինտրիգային իրավիճակում է պահում: Բայց գիտեմ, որ դեմ չի լինի, եթե ես չցանկանամ իր ընտրած անվամբ կնքել:
-Իրինա, և հիմա, և փոքրիկի ծնվելուց հետո ո՞վ է լինելու Ձեր օգնականը:
-Ինձ միշտ օգնել ու օգնում է մայրս, Աստված իրեն մեծ առողջություն ու համբերություն տա: Առաջին զավակիս ծնվելուց հետո շատ շուտ եմ աշխատանքային ռիթմի անցել ու նրան ամբողջ ընթացքում մայրս է խնամել: Առանց վարանելու՝ երեխայիս մայրիկիս եմ վտահել: Թող բոլորի ծնողները առողջ լինեն, նրանք այնքան անհրաժեշտ են մեզ: Իհարկե, ոչ միայն նրա համար, որ մեր երեխաներին խնամեն ու դաստիարակեն: Ուղղակի, երբ նրանք տանն են, մեր կողքին, մենք հանգիստ ու ապահով ենք զգում: Ոչ մի դայակ չի կարող փոխարինել հարազատ մորը կամ տատիկին, միայն չափազանց անհրաժեշտության դեպքում կարելի է նրա օգնությանը դիմել: Այժմ ես ցանկանում եմ ամեն ինչ ինքս անել, իսկ եթե օգնության կարիք ունենամ, կդիմեմ մայրիկիս: Նաև տղաս՝ Արամը, խոստացել է դասերից հետո զբաղվել միայն եղբորով (ծիծաղում է):
