Newmag.am-ը գրում է.
Ինչո՞ւ են ծնողներն իրենց երեխաներին փոքրիկ հիմարիկի տեղ դնում: Ինչո՞ւ են համարում, որ նրան կարելի է կառավարել ամենաանհավանական ստի միջոցով: «Կե՛ր, եթե չես ուզում, որ Ձմեռ պապը տեսնի ու Նոր տարվա նվերդ չբերի»: Ձմեռ պապի մասին սուտը ամենատարածվածն է: Մենք խաբում ենք մեր երեխաներին նրանց իսկ օգուտի համար. «Եթե գլխարկդ չդնես, մազերդ ցրտից կկպչեն գլխիդ, և դու շատ տգեղ կլինես»:
Սուտը ծնողների համար երբեմն խիստ շահադիտական է:
Երբ մայրը փոքրիկին ստիպում է անպայման ուտել վարսակի փաթիլներով շիլան և թույլ չի տալիս ուտել այդքան սիրելի տապակած կարտոֆիլը, բացատրում է, որ շիլան նրան պետք է, որ շիլան ավելի ճիշտ առավոտյան սնունդ է, քան տապակած կարտոֆիլը: Ամեն ինչ ճիշտ է և ցանկացած դիետոլոգ կստորագրի այդ նախադասության տակ, բայց այդ օրը մայրիկը պարզապես այլ նախաճաշ պատրաստելու ժամանակ չի ունեցել և փոքրիկին ամեն կերպ համոզել է, որ կուլ տա շիլան: Իսկ երբ մի քանի օր անց ծնողներն ախորժակով ուտում են նույն այդ տապակած կարտոֆիլը, ի՞նչ է մտածում երեխան: Լավագույն դեպքում սկսում է անհանգստանալ հոր և մոր առողջության համար, իսկ ենթագիտակցության մեջ ամրանում է, որ իրեն խաբեցին:
Ստելն անխուսափելի է երեխաների անզուսպ լացի և քմահաճույքների դեպքում:
Երբ խանութի ուղիղ մեջտեղում երեխան պառկում է հատակին ու լացելով պահանջում գնել այդ պահին իրեն դուր եկած խաղալիքը, նրա ձայնը կտրելու և խայտառակ չլինելու համար ծնողի շանսերը քիչ են. նա կա՛մ պետք է կատարի երեխայի պահանջը, բայց այդ դեպքում երեխան կսովորի, որ կապրիզն իր ցանկություններին հասնելու ուղիղ ճանապարհն է, կա՛մ պետք է ֆիզիկական ուժ կիրառելով՝ զսպի երեխայի կատաղությունը, բայց դա անընդունելի է և, ի վերջո, անարդյունավետ, քանի որ երեխան, միևնույնն է, ավելի ուժեղ է սկսում լաց լինել արդեն վախից ու ցավից:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
