Կան մարդիկ,որ մաքուր թուղթ են հիշեցնում:
Կան մարդիկ,կարծես հանճարեղ գրված ստեղծագործություն լինեն:
Կան մարդիկ, ոնց որ սևագրություն լինեն սեղանին թողած ու տնդմիշտ մոռացված՝ ու իրենց լավ են զգում էդպես:
Կան մարդիկ, ոնց որ սևագրություն լինեն աղբաման նետած ու իրենց էլի վատ չեն զգում էնտեղ:
Կան մարդիկ, էլի սևագրության են նման,որ կարծես ինքնակամ գնացել են ինչ որ մեկի բխչի մեջի փայտյա զուգարանում կախվել մեխից ու համբերությամբ սպասում են իրենց աստեղնային ժամին:
Էս բախչի մեջի փայտյա զուգարանի մեխից կախվածը էնպես չի ,որ հենց էնպես ա կախվել: Էդ մենակ ինքն ու զուգարանը գիտեն, թե քաքոտ մեխը իրեն ինչեր ա տալիս: Ինքը կարում ա զուգարանից դուրս գա, ազատ ֆռֆռա,հրամաններ տա աջ ու ձախ, լեքսուս-մեքսուս քշել, սիրուհի, դղյակ ունենալ....Մեխը իրան դիպլոմներ ու բազմաթիվ կարևոր թղթեր ա տվել, որոնցով թուրը աջ էլ կտրում,ձախ էլ:Կարող է կրուիզներ անել աշխարհով մեկ: Իր կինը կարա էնքան իրեն երևակայի,որ քիչ ա մնում մեջքի վրա վեր ընկնի..Բայց ոնց բոլորս,ինքն էլ միշտ իր տեղը գիտի: Որտեղ էլ որ լինի, վերջում վազելով գալիս գտնում է իր զուգարանի մեխը ու պատրաստ կախվում,որովհետև ինքը ինքնահաստատվելու ուրիշ ձև չգիտի:Ուրիշ կերպ ինքը ուղղակի ՛՛ոչմեկնա՛՛ :
Ու բոլոր լավ հիշողությունները իր կյանքում էդ բախչի միջի փայտյա զուգարանի մեխի հետ ա կապված....:
Ասանք...
Մի քնաթաթախ էսսե...