Հերթական ձախողումից ընկճված, դեպրեսիայի մեջ թաղված` եկա տուն: Շիվարած նստեցի, գլուխս ձեռքերիս մեջ առա ու էդպես ես էլ չհասկացա` ինչքան նստեցի անիմաստ: Մտածելու ունակությունն էլ էր բթացել: Միակ միտքը, որ եկավ, խմելն էր…
Մենակ եմ… Hա ի՞նչ, խմել ա պետք, անջատվել, ցրվել, թե չէ լացս գալիս ա: Դե բթացրա հոգուդ ցավը, գնա ոգելից գնելու, Գայանե ջան…
Գույնս գցած` մտա խանութ և երկու շիշ գարեջուր խնդրեցի ու մեկ էլ հետևիցս մի ձայն. Ռիման էր:
-Գայանե ջան, հյուրեր ունե՞ս…
-Չէ, ինչի՞:
-Դե գարեջուր ես գնում:
-Հետո ինչ, -անտարբեր ասեցի ես,- մենակ հյուրե"րն են գարեջուր խմում:
-Բա մենա"կ ես խմելու:
-Այո, – գոռացի արդեն:
Ռիման Եհովայի վկա էր, իմ ներվերը ռեժիմով սղոցողը և ինձ ճշմարիտ ուղու վրա դնողը:
-Տրամադրություն չունես հա՞ ոնց որ:
-Ոնց որ,- կարճ ասեցի ու արագացրի քայլերս:
-Աղոթք արա, խոսիր Եհովայի հետ, Գայանե՜:
-Հեռախոսի համարը չունեմ, Ռիմա (վաճառողուհին հազիվ էր ծիծաղը զսպում):
-Գայանե, դու մոլորված ես, հասկացի՛:
Էդ հասկաց-ին էնպես ասեց, որ ես ինձ իսկականից մի պահ մոլորված զգացի 
:
-Ռիմա, կթողե՞ս գնամ, դարդերս գարեջրին պատմեմ, մեկ ա Եհովան անընդհատ անհասանելի ա լինում …
-Սիրելիս, հավատա, Աստված մի դուռ երբ փակում ա, մյուսը բացում ա:
-Ռիմա ջան, ես դա լսել եմ բազմիցս, ուղղակի իմ պարագայում բացվող դռան բանալիներն անհույս կորել են, Եհովան էլ դժվար իմ հավեսը ունենանա, որ որոնման աշխատանքներ ձեռնարկի:
-Ես կաղոթեմ քո համար էս գիշեր և մոտ օրերս կգամ հետդ զրուցելու:
-Լավ, լավ, Ռիմա, կգաս, մենակ թող գնամ հիմա, թե չէ երկու շիշ էլ պիտի ավելացնեմ արդեն…
-Եկեղեցի հանկարծ չգնաս, լսո՞ւմ ես,- գոռաց հետևիցս:
Դե իրենց եկեղեցին իրենց հոգում ա գտնվում…
Հիմա Ռիմայի մասին…
Երբ հայտնվեց մեր շենքում, նույնիսկ չզգացինք նրա հայտնվելն ու բնակվելը: Հետո կամաց-կամաց նրա դեմքը բացվեց, երկար չկարողացավ լռել… Այսինքն՝ դեմքը չէ, ոտքը բացվեց դեպի հարևանների տները: Փոքրիկ ձեռնարկով շրջում էր, հետո դարձան ձեռնարկներ: Սկզբում մենակ էր, հետո ներխուժում էր եղբայրների և քույրերի հետ, եթե հաջողվում էր, լավ ուղեղները լվանում էր: Ոմանց համար Ռիման դարձավ հրեշտակ, ոմանց համար էլ՝ արհամարհանքի արժանի մարդ: Ես աշխատում էի մոտիկ չթողնել նրան ինչքան հնարավոր է, չէի ուզում վիրավորել, բայց օրերից մի օր հանեց հունիցհ և ես պատերազմ հայտարարեցի: Առաջին անգամ հունից դուրս եկա, երբ ասեց, որ անձամբ է շփվում Եհովայի հետ և ինձ կարող է օգտակար լինել: Դա ասում է այն մարդը ով կարող է չափազանց վնասակար լինել:
Մի օր ջղայնացել էր քրոջս աղջկա վրա՝ իմանալով, որ եկեղեցուց է գալիս… Օրերից մի օր էլ մի լավ դաս էր կարդացել գլխին՝ ծննդյան տոնակատարության մասնակցելու համար:
Այ էստեղ ես արդեն սկսեցի մտածել՝ ինչպես Ռիմային ենթարկել հոգևոր կտտանքների…
Խելոք գալիս էի տուն, շքամուտքում բռնեց ինձ, կարծես ինձ էր հենց սպասում և իմ կամքին հակառակ տարավ պատվիրաններ կարդալու: Մառազմի հասնող բաներ էր ասում. կրեատիվ պատվիրաններ էին, առաջին անգամ էի լսում… Դե աղանդների մասին իմացող մարդիկ տեղյակ են, որ նրանք տոն չեն նշում: Նրանց համար ամեն օր էլ տոն է: Ասենք, եթե ես այդ օրը մեռնեի, երևի էլի տոն կլիներ…Չգիտեմ…
Ես մի ժամ գերի էի, ու եթե չգային Ռիմայի եղբայրներն ու քույրերը, ես դեռ մի շաբաթ էլ առնվազն գերի կմնայի: Առիթից օգտվեցի ու փախա: Եկա տուն և նկատեցի, որ մատերս արյան մեջ են, էնքան էի լարավածությունից փորփրել… Լավ, քույր իմ Ռիմա, տեղից օրս օր չէր, դու էլ վրադիր ներվերս ուտե՞ս…
Դեռ մտքովս չէր անցել՝ ինչ եմ անելու: Համակարգիչս միացրի ու իմ հերթական ձախողված օրվա վերաբերյալ գրառում արեցի ֆեյսբուքում, հետո էլի, էլի…
Ջղայնությունս կարծես ֆեյսբուքի պատի հետ էի կիսում: Ընկերուհիս՝ Անահիտը, նկատելով ագրեսիվ տրամադրությունս, երգ հղեց պատիս, մեկնաբանելով, որ երգի հերոսին եմ նմանվել: Երբ միացրի, քիչ էր մնում աթոռից ընկնեի: Ամենադաժան մետալ-ռոք ագրեսիվ կատարումներից էր, մի պահ նույնիսկ վախեցա, հետո սկսեցի ծիծաղել… Միտք էր առաջացել արդեն, գրեցի՝ ինչ եմ մտադիր անել և հենց էդ պահին ստացա «հայոց մեծագույն խելառ» անունը իմ լավ ընկերուհի Անահիտի կողմից…
Արդեն ուշ ժամ էր, միտքը Անահիտը տվեց, երբ կատակով ասաց.
-Գայ, էս երգը տուր թող Եհովայի քարտուղարուհին լսի:
Գնացի Ռիմայի տուն: Նա հաճելիորեն զարմացավ, մտածեց երևի ճիշմարիտ ուղին եմ բռնել:
Շարունակությունն` այստեղ
