Մեր օրերում հայկական հեռուստատեսությունում սերիալներից շատ մեկ էլ տարբեր անուններով թոք շոուներն են, որոնք հատկապես վերջին շրջանում վեր են ածվել նույնիսկ ավելի անբովանդակ ու ցածրակարգ պրոդուկտի, քան այդ չարաբաստիկ սերիալներն են։ Պատճառները շատ են, բայց առանցքայիններից կնշեի մասնավորապես այն, որ թեև այդ շոուների քանակը գնալով ավելանում է, դրանց կարևորագույն բաղադրիչը՝ մասնակիցները, միշտ նույնն են։ Վստահ եմ, որ դուք էլ նկատած կլինեք, որ եթե սուր հասարակական հնչեղություն ունեցող ինչ-որ թեմայի մասին է խոսքը, մի քանի տասնյակ հոգուց բաղկացած մի խումբ կա, որոնցից մեկնումեկին կամ նույնիսկ միանգամից մի քանիսին կտեսնես այդ հաղորդման մեջ։ Այնպիսի տպավորություն է, ասես Հայաստանում էլ խելացի մարդիկ չկան, ու այդ մի քանի տասնյակ հոգին են, որ օդում կասմանավտ են, ջրում՝ վադալազ և պատրաստ են իրենց հեղինակավոր կարծիքը հայտնել ցանկացած թեմայի շուրջ։
Մինչդեռ խնդիրը նրանում է, որ իրականում այդ հաղորդումների վրա աշխատող լրագրողներն են հաճախ ալարում իրենց գործը լավ անել և փոխանակ բազմազանություն ու բովանդակություն մտցնեն, ուշքնումիտքները դնում են շոուի ու արդեն ծանոթ դեմքերին հրավիրելու համար։ Եթե տվյալ թոք շոուն նաև ռեյթինգային խնդիր է ունենում, ուրեմն վայն եկել ու տարել ա, որովհետև էդ մի քանի տասնյակի մեջ կան մի քանիսը, ովքեր ուղղակի արհավիրք են, ու հանցագործություն է նմաններին եթեր տալը, բայց դիտավորյալ իրենց են բերում, որպեսզի բովանդակային քննարկումը և քննարկվող թեման վերածվեն աքլորակռվի կամ էլ կրկեսի, ինչ է թե շատ մարդ նայի՝ ոնց են մարդիկ իրար վրա գոռում ու գոչում, կամ էլ մի երկու օր քննարկեն հերթական խեղկատակին, ով չգիտի՝ իրեն ինչպես պահել տեսախցիկների առջև։ Եթե սրան էլ գումարում ես, որ նման շոուն կարող է ունենալ հաղորդավար, որն իսպառ զուրկ է մոդերացնելու ու քննարկումը կառավարելու ունակություններից, ուրեմն եթերային բառդակն ու նյարդայնացնող բովանդակությունն ապահովված են։
Եվ այսպես, ձեզ եմ ներկայացնում մեր հեռուստաեթերի այդպիսի «հյուրերին», ովքեր իրենց ներկայությամբ վնասից բացի ոչ մի օգուտ չեն տալիս ու իջեցնում են հեռուստատեսության ու թոք շոուների մակարդակը։
1. Սոնա Շահգելդյան
Սոնա Շագելդյանը, ով նեղ կռուգերում հայտնի է որպես «Պոլիգլոտ» ու «Ռուսսկախոս», հավանաբար մեր շոու բիզնեսի լավագույն ձայներից մեկն է ու իրոք լավ երգչուհի է, բայց ախր նա ընդհանրապես եթերային կերպար չէ։ Էս մարդը ոչ եթերային խոսք ունի, ոչ եթերային նիստուկաց գիտի, ոչ էլ կներեք, բայց մակարդակ ունի, ու բավական է, որ 10 վայրկյան նրան հեռուստատեսությամբ բեմից կամ էլ տեսահոլովակից դուրս հետևես, Սոնան անպայմանորեն կցնցի իր ինչ-որ մի անհեթեթ խոսքով, արարքով կամ էլ իր տեսքով այն աստիճան, որ արդեն մոռանում ես, որ ինքը լավ երգչուհի է, ու սկսում ես մտածել, որ քեզ՝ որպես հեռուստադիտողի, ձեռք են առնում՝ նման մեկին տաղավար հրավիրելով։
2. Նադեժդա Սարգսյան
Կա եթերային տեսք ասվածը, որը նամանավանդ կնոջ պարագայում ենթադրում է, որ առնվազն ֆենած մազերով է պետք տեսախցիկի առաջ ներկայանալ, այն էլ, երբ հանրային դեմք ես։ Մի հատ հիշեք, թե երբ եք տիկին Նադեժդային խնամված մազերով տեսել թոք շոուներում ու այլ հեռուստահաղորդումներում։ Հետո էլ ագրեսիան… Բավական է, որ ինչ-որ բան տիկին Նադյային դուր չգա, ու ագրեսիայի մի այնպիսի դոզա է դուրս ցայտում մեր էկրաններից, որ թվում է, թե վրեժի աստվածուհի Նեմեզիդային են հյուր կանչել։
Մի տեսակ երբեք չեմ ընկալել Նադեժդա Սարգսյանի կեցվածքը. այնպիսի տպավորություն է, որ նա վստահ է, որ ինքն ազգային արժեք է, բայց իրեն անարդարացիորեն տեղը չեն բերում, ու այդ ազգային արժեքին հարիր պաթոսով ու մեր 3-րդ հարկի հարևան Վարսիկ տոտայի մուննաթով մեկ էլ այնպես կհարձակվի մարդկանց վրա, որ վերջում սպասում ես, որ հաղորդման տիտրերում գրեն՝ «նկարահանումների ժամանակ ոչ մի հյուր չի տուժել»։
3. Կոմիտաս Վարդապետ
Սկզբում շատ լավ էի վերաբերվում Կոմիտաս Վարդապետի հեռուստաեթերներին, բայց երբ դրանք մի տեսակ անդադար դարձան, ու Կոմիտաս Վարդապետը սկսեց վրա-վրա «սկանդալային» թողարկումներում հայտնվել, որտեղ կամ ինչ-որ ոչ ադեկվատ դեմքերի հետ էր բուռն լեզվակռիվներ տալիս, կամ էլ «мракобесия»-ով էր զբաղվում, աստիճանաբար սկսեցի վատ վերաբերվել։ Ինձ դուր չի գալիս, որ իմ Եկեղեցու բարձրաստիճան ներկայացուցիչը վեր է ածվում էժանագին ղժղժոցներով գերհագեցած թոք շոուների սելեբրիթիի։ Հոգևորականը պետք է ամեն դեպքում մնա իր բարձունքում, ոչ թե դառնա թոք շոուների աստղ։
4. Մամիկոն Խուրշուդյան
Ինձ համար այդպես էլ հանելուկ մնաց, թե Հրուշի նախկին խոսնակի պես մեկին հանուն ինչի են դարձրել թոք շոուների մշտական հյուր։ Ինքը չստացված խմբագիր ա ինչ-որ «Ադի-բուդի» ամսագրի, որի ընթերցողների թիվը սահմանափակվում է Հրուշի էս մինյոնի ընտանիքի անդամներով, բայց թոք շոուներում իրեն այնպես է պահում, ասես տիեզերական իմաստությունների կրող ա, որին շրջապատել են ճղճիմ կերպարներով, և նա այդտեղ է, որպեսզի մեծահոգաբար, բայց մի տեսակ անհավես կիսվի իր իր ինտելեկտի ճրագով։ Ճրագն էլ մի ճրագ հո չի, ֆուջիկա ա կենսափիլիսոփայության… Իսկ եթե լուրջ, չի կարելի նման դատարկ մեկին հեռուստատեսության պես լուրջ հարթակ տրամադրել։
5. Գարիկ Գալիկյան
Եթե անունը ձեզ ոչինչ չի հուշում, ապա հիշեցնեմ. ինքը «Կիսաբաց լուսամուտների» միջի էն «փորձագետն ա», ով չգիտեմ ինչ գիտական աստիճան ունի իրավաբանության մեջ, բայց մուննաթի և կիրովականցու ասած՝ «աբայուդնի զրիցի» մագիստրոս ա առնվազն։ Ես ինչքան իրան տեսել եմ, ոչ մի անգամ չի եղել, որ ինքն ինչ-որ իրավական գնահատական տա կամ էլ օգնի հաղորդման հյուրերին, բայց փոխարենը գրեթե ամեն թողարկման մեջ, որտեղ ինքը մասնակցում է, տեսել եմ, թե ոնց է ինքը գոռում, մուննաթ գալիս ու ինչ-որ դալանի շպանայի պես սպառնալից բաներ ասում հաղորդման մասնակիցներին։ Գարիկ ջան, ազիզ ջան, դու կիլդիմ անելու համար չես գնում այնտեղ, այլ օրենքից ու օրենքի դաշտում խոսելու ու խորհուրդներ տալու համար։
6. Մարինե Պետրոսյան
.JPG)
Տիկին պոետեսսան ունի իր յուրահատուկ ոճը՝ հեռուստալաչառություն, որում նրա հետ այսքան ժամանակ կարողացել է մրցել միայն Լիանա Զուրաբյանը, ով նույն Մարինե Պետրոսյանին նեղը գցեց իր իսկ զենքով՝ լաչառությամբ ու հիստերիկությամբ։ Ըստ էության, այդ ոճը կայանում է նրանում, որ տիկին պոետեսսան կարծիք ունի ամեն ինչի ու ամեն բանի մասին, որը շատ էմոցիոնալ ներկայացնում է, իսկ երբ նրան սկսում են առարկել, ինքն էլ ավելի էմոցիոնալ սկսում ա զուգահեռ գոռգոռալ ու սկանդալ սարքել։ Այնպես որ, եթե մի հաղորդման մեջ կա Մարինե Պետրոսյան & Co, ուրեմն աղմուկն ու ոչ ադեկվատությունն ապահովված են։ Մնում է հասկանալ այդ հաղորդումների ադմինիստրատորների լոգիկան, ովքեր չբավարարված այս կանանց ու իրենց ֆրիգիդային պահվածքը դիտավորյալ տեղափոխում են էկրաններ։
7. Գոռ Թամազյան
Եթե սոցիալիստ Ահարոնյանն ուղղակի հիվանդագին երևակայություն ունի, ապա Գոռի էպիկրիզի մասին կարելի է հատորներ գրել։ Մեր մինի-ֆյուրերն ակնհայտորեն ադեկվատ չէ, ու վստահ եմ, որ հոգեկան խնդիրների մի ամբողջ ծաղկաբույլ ունի, ու դա գաղտնիք չէ ոչ մեկի համար, ով գոնե մեկ անգամ տեսել է, թե ինչպես է Գոռ Թամազյանն իրեն դրսևորում հեռուստահաղորդումների, այն էլ բանավիճային թոք շոուների ժամանակ։ Պարոնայք, հասկացանք, որ առաջին անգամը համացանցային բում արեց ու ռեյթինգ թռցրեց, բայց չի կարելի. չի կարելի է, որովհետև հիվանդ մարդկանց հիվանդությունը ծաղրի ու շահի առարկա չեն դարձնում (իսկ Գոռը հաստատ հիվանդ է), չի կարելի, որովհետև դժվար է պատկերացնել ավելի վանող բան, քան գոռգոռացող Գոռ Թամազյանն է, առավել ևս, երբ այդ վանող բանը ստիպված ես տեսնել առնվազն մեկ-երկու շաբաթը մեկ։
8. Անի Զախարյան
Մարդ, ով ծաղրի առարկա է դարձրել թե՛ հայ կնոջ, թե՛ քաղաքական գործչի կերպարը։ Այս փնթի ու ոչ այնքան բարձր բարոյական արժեքներ կրող մարդ տեսակը չունի ասելիք, ու միակ բանը, որը ընդգրկված է իր հայեցակարգում, ծաղրածուություն անելն է։ Եթե նման մարդուն ցույց ես տալիս մի անգամ՝ ծիծաղելի է, երկրորդ անգամ՝ տարօրինակ է, երրորդ անգամ՝ նյարդայնացնող, իսկ 15-րդ անգամից հետո վեր է ածվում անարգանքի սեփական լսարանիդ ու աշխատանքիդ հանդեպ։
9. Ռուբեն Ահարոնյան
Մարդ կա՝ իրեն Նապոլեոն ա երևակայում, մարդ կա՝ իրեն Աստված է երևակայում, մարդ կա՝ իրեն ընձուղտ է երևակայում, իսկ էս մարդն էլ իրեն քաղաքական շարժման առաջնորդ է երևակայում, և դա մեծ հաշվով այդ մարդու խնդիրն է, որովհետև քֆրչի Ռուբիկն ինչքան ուզի՝ կարող է երևակայել, դրանից ինքը ոչ սոցիալիստական շարժման առաջնորդ է դառնում, ոչ էլ այլ դրական բան, այլ մնում ա նույն անշնորհք ու անթասիբ մեկը, ով տեսախցիկների առաջ հայհոյում է մարդկանց։ Իսկ այ երբ նման հիվանդագին երևակայություն ունեցող մարդուն դարձնում են հեռուստաեթերի աստղ, դա արդեն տվյալ հեռուստահաղորդման ու դրա հանդիսատեսի խնդիրն է, որովհետև առաջինն ապացուցում է, որ ինքը դիտավորյալ ուզում է գժանոցի միջանցքի բազառ սարքել, իսկ հեռուստադիտողը ստիպված է նայել այդ ամենին։
10. Սերգեյ Դանիելյան
Յոժի կապիկությունները ոմանց կարող են զայրացնել, ոմանց էլ դուր գալ, դա նորմալ է, ու չեմ պատրաստվում քննադատել, ոչ էլ գովել դրա համար, բայց Սերգեյ Դանիելյանը քաղաքացու ամենավատ տեսակն է, որը կարող է լինել, իսկ նրա ծամածռություններն ու ծաղրն ամեն ինչ են՝ բացի կառուցողական քննադատությունից։ Նա ծաղրի է ենթարկում այնպիսի բաներ, որոնց վրա հիմնված է ցանկացած պետություն՝ հենց պետություն, եկեղեցի, ժողովուրդ, ազգ, մարդ։
Յոժն իրականում թքած ունի բոլոր խնդիրների վրա, որովհետև ինքն այդ արատավոր հասարակության ամենաինքնատիպ արգասիքներից ա։ Ինքը ծաղրում ա հային ու ամեն հայկականը ոչ թե նրա համար, որ ուզում ա, որ ուղղվեն մեր երկրի ու հասարակության արատավոր կողմերը, այլ նրա համար, որ ինքը չի սիրում հային ու հայկականը, և այս աբսուրդի կրկեսի վաստակաշատ կապիկը հրճվում է դրանից։ Ու իր ապակառուցողական դիրքորոշմամբ, հայատյացությամբ ու ցինիզմով Սերգեյ Դանիելյանը տարբերվում է այս ցուցակի բոլոր մյուս ներկայացուցիչներից, որովհետև բացի նրանից, որ ինքը «եթերային ախմախ» է, ինչպես վերոնշյալ տիկնայք և պարոնայք, նա նաև վտանգավոր տեսակ է՝ ի տարբերություն մյուսների, որոնք զուտ նյարդայնացնող տեսակ են։ Դրա համար էլ զարմանալին ոչ թե Յոժն է, այլ Յոժի պես թշնամական հակազգային ու հակապետական տարրին եթեր տվող մեդիա ռեսուրսները, ինչպես նաև նրանք, ում այդ ամենը դուր է գալիս։
Հուսով եմ՝ շահագրգիռ կողմերը կանսան այս դիտարկումներին ու հետևություններ կանեն։ Վստահ եմ, որ եթե գոնե այս ցուցակի դեմքերից ազատեն հեռուստաեթերն ու թոք շոուները, որակի ու բովանդակության դրական փոփոխություն կարձանագրեն։
