Մեկ դար առաջ մեր հարևան և այն ժամանակ բարեկամ ներկայացող ազգը` թուրքը, մեզ անբուժելի ցավ տվեց: Մեզ դավաճանեց, խաբեց ու կոտորեց: Մեկ դար անց թուրք հասարակության զգալի մասը ներողություն է հայցում մեզնից, հարյուր հազարանոց ցույցով հարգում Ցեղասպանության զոհերի հիշատակը, առաջադեմ թուրքերն ամենաբարձր ամբիոններից դատապարտում են այսօրվա թուրքական իշխանությունների ժխտողական քաղաքականությունը, մտավորականներն իրենց ելույթներում բարձրաձայնում են «մենք բոլորս հայ ենք» եզրույթը: Նրանցից շատերն այս ամենն անում են` հասկանալով, որ միևնույն է՝ չեն արժանանալու մեր կողմից դրական վերաբերմունքին:
Այո, ցավն այնքան հսկայական է, որ մեր աչքին ոչ մի դրական քայլ թուրքերի կողմից չի երևում:
Սակայն, չգիտես ինչու, ես վստահ եմ, որ թուրքական իշխանությունները մեր հարցում տեղի են տալու սեփական հասարակության ճնշումներին, ոչ թե արտաքին աշխարհի ճնշմանը...
