Ահա եկավ երկար սպասված ապրիլի 25-ը: Դեռ ընդամենը մեկ տարի առաջ մենք հրաշքներ էինք կապում այսօրվա հետ: Ոմանց թվում էր, թե ամսի 25-ին մեզանից շատերն ուխտագնաց կլինեն Արարատ լեռ, բայց արդեն այն Արարատը, որը Հայաստանի մասը պետք է կազմեր: Միգուցե հնարավոր էր, որ այդպես էլ լինե՞ր, եթե մենք՝ հայերս, նորմալ, քաղաքակիրթ պահվածքի փոխարեն ցուցաբերեինք ավելի կոշտ, անհանդուրժող պահված: Թուրքերի հետ խոսեինք ահաբեկչության և հաշվեհարդարի լեզվով:
Ցավոք սրտի, թուրքն այն ազգն է, որին խորթ են բանականությունը և մարդասիրական մոտեցումները: Թուրքի տեսակն այնպիսինն է, որ նրա համար շարժիչ ուժ է հանդիսանում միայն վախի զգացողությունը:
Այսօր ապրիլի 25-ն է՝ մեկ օր անց Ցեղասպանության 100-ամյակից հետո: Ի՞նչ ձեռք բերեցինք այս երկու տարվա քրտնաջան պայքարից հետո: Կարելի է ասել ընդհանուր առմամբ՝ ոչինչ: Թուրքիան ինչպես չէր ճանաչում Հայոց Ցեղասպանությունը, այնպես էլ չի ճանաչում հիմա: Չնայած կարծես թե ամբողջ աշխարհի հայությունը մեկ մարդու նման ոտքի էր կանգնել: Թերևս մեր այս ընդվզումների շնորհիվ ընդամենը մեկ ձեռքբերում ունեցանք՝ ծառայեցրինք Ցեղասպանության 100-ամյակի գաղափարը Հայաստանն ավելի ճանաչելի դարձնելուն:
Սակայն այստեղ էլ կա մի մեծ «բայց»: Լավ, ասենք թե ճանաչեցին մեզ հեռավոր Աֆրիկայի տամբու-լամբու ցեղերի բնակիչները, հետո՞... Ի՞նչ է տալիս դա մեզ: Մի՞թե այդ բնակիչներից է կախված՝ Թուրքիան կգնա՞ վճռորոշ քայլերի, թե՞ ոչ: Նույնիսկ հարցն է զավեշտալի թվում:
Ի՞նչ է մնում անել. միգուցե մեկ բա՞ն՝ այսուհետ խոսել Թուրքիայի հետ միայն վախեցնելու, ահաբեկելու և հաշվեհարդար լինելու լեզվով: Իհարկե, սա չի նշանակում, որ դա պետք է անել շարքային թուրքերի հետ: Խոսքն այն թուրքերի մասին է, ովքեր ունեն ազդեցիկ լծակներ և ի վիճակի են որոշումներ կայացնելու:
Միգուցե հենց սա կստիպի թուրքերին լրջորեն վերանայել իրենց վերաբերմունքը հայերի նկատմամբ:
