Իսկ եթ՞ե ուշանամ ,թող ինչ որ տեղ ես ընկնեմ ,հոգած մի քարին գլուխս դնեմ ,ու քեզ մոռանամ : Գրկեմ սառնացած հուսյերը ու մեղմ լացի տեսքով անվերջ արտասվեմ ,ապա ինքս ինձ անվերջ պատռեմ ,հոգիս անվերջ պատառոտեմ, ու անվերջ լուծվեմ ,լուծվեմ ինչպես արցունքը ծովում ,ու ես էլ խառնվեմ ,խեխդվեմ ու անհետ կորեմ :
Քամին նվագում էր ,մեղմ մի ձայներ անվերջ տատանում ,հոգիս այդ պահին միայն ու միայն անվերջ տանջվում էր ,անվերջ տառապում ,իսկ եթ՞ե չհասցնեմ ,ա՜խ սիերլիս միայն թե չուշանամ ,գամ հոգիդ առնեմ ու մեղմ տառապեմ մեռած քո շնչին ,անվերջ սերը աղերեսեմ քո փակված աչքերից ,ու սառած սիրտդ անվերջ տրորեմ ,երան՜ի ,երա՜նի թե չուշանամ ,ու հասնեմ քո իսկ սիրուն ,ու նոր քարանամ :
Հեքիաթ է ամեն բան ,ամեն ինչ լուռ մի պատմություն ,ուր սկզիբը անմեղ մի էջի նման ,մնում է դատարկ ,կեսից է միայն պատմությունը կերտվում ,երբ ցավը մի պահ գոռում է գոչում ,այդ ժամ պատմությունը մեղմ կերտվում է ,ու ցավեցնում ,անվերջ տանջում էջերը դատարկ ,թողնում ուշացած հետքերը իմ ,թողում հեռվում մնացած հեքիաթները իմ :
Հեքաիաթ է կյանքը ,այն ինչ շատ երկար ,մի դեր են տվել ,սակայն խաղալ չգիտեմ ,մի տող են տվել ,սակայն կարդալ չգիտեմ ,անվերջ կմկմում եմ բառերս անծիր ,անվերջ խաղում եմ դերս հերթի մեջ ,ա՜խ ուր էր թե ինքս իմ դերը տայի ,այլ ոչ թե հատուկ որոշված լիներ :
Ուզու՞մ ես նայել ,խնդրեմ սիրելսս նայի՛ր աչքերիս ,նրանք բացեն միջև ուր ուզես,քանզի չեն փակվել ցավից քո տված ,նայի՛ր սիրելիս ,մեղմ նայի՛ր նրանց,նրանց խորքերում կգտնես քեզ իմ մեջ խորտակված,կգտնես ձայնդ ,հոգիդ ու սիրտդ ,նայի՛ր աչքերիս բայց հանկարծ չցավա՛ս,քանզի նրանց ներսում սեր է անվերջ, ու անվերջ ննջում ,դու ես սիրելիս իմ սերը անվարտ ,մեղմ աչքերիս քունես տալիս դու մեղմ սիրով,մեղ արտասունք ,ու մեկ կարոտ ,մեկ է չ՞է ,քո տված մեկն է բնավ,բայց այդ մեկը ես հազարով եմ զգում ու ապրում :
Մեղմ շոյի՛ր ուսերս ,զգ՛ա կոտրված հույսը իմ մեռած հգում ,նայ՛իր չհցավեն ձեռքերդ փխրուն ,մեղմ դու շոյի՛ր հոգնած մեջքս ,ա՜խ այնքան կարոտեմ քո անտես ձեռքին ,այնքան կարոտեմ քո մեղմ նյավածքին ,ա՜խ սիրելիս վարվիր ոնց կուզես ,ես քոնն եմ ,քո հոգին ,ու քո սերը անմեհի :
Նայի՛ր դու ինձ ցավոտ աչքերով ,քանզի քանի անգամ եմ ես անվերջ ասել,ինձ կհասկանա ցավաց աչքը միայն ,ա՜խ սիրելիս այնքան հեշտ է ցավից հետո երջանկության հույսով մռմռալ,ես մռմռում եմ ,ես անվերջ տանջվում եմ ,աղոտ է ցավս ,վերքոտ է հոգիս ,հապա որ ընկնեմ ,ես էլ չեմ կանգնի ,քանզի հոգնել եմ ես անվերջ քեզ չհասնելուց :
Ա՜խ երանի թե չուշանամ ,մեղմ հանսեմ կրծքիդ ու մեղմ շշնջամ ,զգամ ցավդ սերդ,մի խոսքով ա՜խ սիրելիս զգամ քեզ,միայն թե չուշանա իմ հիվանդ հոգին ,հասնի սրտիդ ու նոր մարի ,հասնի շնչիդ ու նոր մեռնի ,միայն թե ցույց տու՛ր ինձ մի լույս ,ախ չե՛մ էլ ուզում լույսերից բազում ես կուրացել եմ ,իսկ ին՞չ կլինի եթե մթին քեզ հասնեմ ,այդ ժամ կառնեմ մարմինդ հեզ ,ու կպատեմ մի մեծ սիրով,մեղմ կշոյեմ կրծքերդ մեծ, ու ա՜խ այդ սիրով ես կհարբեմ :
Ես չեմ ուշանա` խոսքեմ տալիս ինքս ինձ ,բայց եթե պետք է ուշանամ ,թո՛ղ որ մարեմ ճանապրհին ,մի մեծ քամու նմա ես հանդարտվեմ ,ու անվերջ անձրևի նման ես կուտկվեմ ,գոռամ անկրողությունից ,ու ճչամ մի մեծ ցավից ,բայց դու անտեսք ես, քեզ ինչպե՞ս գտնեմ ,գուց՞ե դու ,ախ սիրելիս գուց՞ե մի հով ես ջերմացած սրտում,կամ գուցե ,կամ գուցե ոչինչ ,իս՞կ եթե դու չկաս, ոչ անտեքես ու ոչ տեսանելի ,երևի իմ հոգու հորինվածքես ,կամ ցավից դրթվաց մի պատրանք ,ա՜խ ին՞չ անեմ ես ,ուշանում եմ ,ուշանում եմ ես այն շնչից որով պետք է ես նորից ապրեմ ,ա՜խ Տեր Աստված հերիք չ՞է ,դեռ ինչքա՞ն եմ ես հասնելու ,միթ՞ե սիրտս իմ բռի չափ չէ ,ախ ինչո՞ւ չեմ հասնում նրան ,միթ՞ե նա իմ կրծքի տակ չէ ,ինչո՞ւ եմ ես անվերջ տանջվում,սիրտս ներսումս ես սիրտսեմ փնտրում :
Բացի՛ր ,բացի՛ր դուռդ ,ես հոգնել եմ ,ծարավ ,ու քաղցած եմ ,բացի՛ր դուռդ կիսածակ ես ծեծելու էլ ուժ չունեմ ,խղճա ինձ այ անսիրտ ,ես էլ շատեմ, քեզանից շատեմ ես արդեն տանջվել ,ես ցավս կշռել եմ ,նա թեթև է ինչպես մի թերթ ,բա՛ց դուռդ վերքս մռմռում է ,բաց արա անսիրտ ,ես քեզ համար սիրտեմ բերել :
Երա՜նի Աստված, երան՜ի թե չուշանամ ,սիրտս տանեմ ու տամ նրան ,որ նա ապրի գոնե մի պահ :
Տար ինձ քամի ,տար ինձ հեռու ,որ այդ հեռվում ես ինձ գտնեմ :
Ուզու՞մ ես նայել ,խնդրեմ սիրելսս նայի՛ր աչքերիս ,նրանք բացեն միջև ուր ուզես,քանզի չեն փակվել ցավից քո տված ,նայի՛ր սիրելիս ,մեղմ նայի՛ր նրանց,նրանց խորքերում կգտնես քեզ իմ մեջ խորտակված,կգտնես ձայնդ ,հոգիդ ու սիրտդ ,նայի՛ր աչքերիս բայց հանկարծ չցավա՛ս,քանզի նրանց ներսում սեր է անվերջ, ու անվերջ ննջում ,դու ես սիրելիս իմ սերը անվարտ ,մեղմ աչքերիս քունես տալիս դու մեղմ սիրով,մեղ արտասունք ,ու մեկ կարոտ ,մեկ է չ՞է ,քո տված մեկն է բնավ,բայց այդ մեկը ես հազարով եմ զգում ու ապրում :
Մեղմ շոյի՛ր ուսերս ,զգ՛ա կոտրված հույսը իմ մեռած հգում ,նայ՛իր չհցավեն ձեռքերդ փխրուն ,մեղմ դու շոյի՛ր հոգնած մեջքս ,ա՜խ այնքան կարոտեմ քո անտես ձեռքին ,այնքան կարոտեմ քո մեղմ նյավածքին ,ա՜խ սիրելիս վարվիր ոնց կուզես ,ես քոնն եմ ,քո հոգին ,ու քո սերը անմեհի :
Նայի՛ր դու ինձ ցավոտ աչքերով ,քանզի քանի անգամ եմ ես անվերջ ասել,ինձ կհասկանա ցավաց աչքը միայն ,ա՜խ սիրելիս այնքան հեշտ է ցավից հետո երջանկության հույսով մռմռալ,ես մռմռում եմ ,ես անվերջ տանջվում եմ ,աղոտ է ցավս ,վերքոտ է հոգիս ,հապա որ ընկնեմ ,ես էլ չեմ կանգնի ,քանզի հոգնել եմ ես անվերջ քեզ չհասնելուց :
Ա՜խ երանի թե չուշանամ ,մեղմ հանսեմ կրծքիդ ու մեղմ շշնջամ ,զգամ ցավդ սերդ,մի խոսքով ա՜խ սիրելիս զգամ քեզ,միայն թե չուշանա իմ հիվանդ հոգին ,հասնի սրտիդ ու նոր մարի ,հասնի շնչիդ ու նոր մեռնի ,միայն թե ցույց տու՛ր ինձ մի լույս ,ախ չե՛մ էլ ուզում լույսերից բազում ես կուրացել եմ ,իսկ ին՞չ կլինի եթե մթին քեզ հասնեմ ,այդ ժամ կառնեմ մարմինդ հեզ ,ու կպատեմ մի մեծ սիրով,մեղմ կշոյեմ կրծքերդ մեծ, ու ա՜խ այդ սիրով ես կհարբեմ :
Ես չեմ ուշանա` խոսքեմ տալիս ինքս ինձ ,բայց եթե պետք է ուշանամ ,թո՛ղ որ մարեմ ճանապրհին ,մի մեծ քամու նմա ես հանդարտվեմ ,ու անվերջ անձրևի նման ես կուտկվեմ ,գոռամ անկրողությունից ,ու ճչամ մի մեծ ցավից ,բայց դու անտեսք ես, քեզ ինչպե՞ս գտնեմ ,գուց՞ե դու ,ախ սիրելիս գուց՞ե մի հով ես ջերմացած սրտում,կամ գուցե ,կամ գուցե ոչինչ ,իս՞կ եթե դու չկաս, ոչ անտեքես ու ոչ տեսանելի ,երևի իմ հոգու հորինվածքես ,կամ ցավից դրթվաց մի պատրանք ,ա՜խ ին՞չ անեմ ես ,ուշանում եմ ,ուշանում եմ ես այն շնչից որով պետք է ես նորից ապրեմ ,ա՜խ Տեր Աստված հերիք չ՞է ,դեռ ինչքա՞ն եմ ես հասնելու ,միթ՞ե սիրտս իմ բռի չափ չէ ,ախ ինչո՞ւ չեմ հասնում նրան ,միթ՞ե նա իմ կրծքի տակ չէ ,ինչո՞ւ եմ ես անվերջ տանջվում,սիրտս ներսումս ես սիրտսեմ փնտրում :
Բացի՛ր ,բացի՛ր դուռդ ,ես հոգնել եմ ,ծարավ ,ու քաղցած եմ ,բացի՛ր դուռդ կիսածակ ես ծեծելու էլ ուժ չունեմ ,խղճա ինձ այ անսիրտ ,ես էլ շատեմ, քեզանից շատեմ ես արդեն տանջվել ,ես ցավս կշռել եմ ,նա թեթև է ինչպես մի թերթ ,բա՛ց դուռդ վերքս մռմռում է ,բաց արա անսիրտ ,ես քեզ համար սիրտեմ բերել :
Երա՜նի Աստված, երան՜ի թե չուշանամ ,սիրտս տանեմ ու տամ նրան ,որ նա ապրի գոնե մի պահ :
Տար ինձ քամի ,տար ինձ հեռու ,որ այդ հեռվում ես ինձ գտնեմ :
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
