Կան Մարդիկ, ում արարքները քննադատելու համար ես նախ պիտի իրենց չափ Հայ դառնամ

Վերջին շրջանում մեծ Հայ Շառլ Ազնավուրի տված հարցազրույցներում նրա կողմից հնչեցրած ձևակերպումները, մեղմ ասած, անհասկանալի են: Եթե Իվան Ուրգանտի ծրագրում նրա պատասխաններին ինչ-որ կերպ կարելի էր հումորով վերաբերվել, ապա վերջին օրերին տված հարցազրույցներում նա, մեղմ ասած, անհասկանալի պատասխաններ է տալիս Ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցին իր մասնակցությանն առնչվող հարցերին: Ի՞նչ է կատարվում Ազնավուրի հետ։ 
Ես չեմ կարող քննադատել նրա քայլերը, քանի որ Ազնավուրն ինձ համար հանդիսանում էր և է հայի իրական մարմնավորումը: Ես չեմ ուզում անգամ մտածել, որ նա շատ ու շատ մեր նման սովորական մահկանացուների պես կարող է ինչ-որ բանից հիասթափություն ապրել: Ազնավուրը հսկայական ներդրում ունի հայի ճակատագրում: Երկրաշարժից հետո, արցախյան պատերազմի ընթացքում և Եղեռնի ճանաչման գործում նրա անփոխարինելի գործունեությունն անժխտելի է: Ես վստահ էի, որ Հռոմի Պապի մատուցած պատարագին նա կլինի հյուրերի առաջին շարքում, բայց, ավաղ, նա անգամ չէր եկել Վատիկան, ու հարցականի տակ է նաև նրա՝ ապրիլի 24-ին Հայաստան գալու հարցը: Ես ուղղակի անզոր եմ այս ամենն ընկալել... Ազնավուրից ավելի Ազնավուր դառնալ հնարավոր չէ, ու հնարավոր չէ հասկանալ նաև նրա քայլերն ու դրանց տողատակերը...