ilur.am-ը գրում է.
Հեռուստառադիոպետկոմի ռեժիսորները վախենում էին աշխատել նրա հետ, բայց եւ` ձեռ չէին քաշում նրանից: Վախենում էին, որովհետեւ Կարենն անկանխատեսելի էր. եթե ինչ-որ բան իր սրտով չէր, նկարահանման ամենաթեժ պահին թեժից ավելի թեժ ժայթքում էր նրա զայրույթը, ու Կարենը թողնում գնում էր` շվարած թողնելով ողջ ստեղծագործական կազմին:
Հեռուստաթատրոնում մեկուկես-երկու եւ ավելի ժամ տեւողությամբ ներկայացման նկարահանման համար մի խղճուկ շաբաթ էր տրվում` սահմանափակ ժամերով, եւ այստեղ յուրաքանչյուր րոպեն ոսկու գին ուներ, եւ այսպիսի սուղ պայմաններում ստեղծագործող ռեժիսորների համար խաղաղությունն անփոխարինելի գանձ էր:
Բայց Կարենն էլ էր գանձ, ու ռեժիսորները` Կարենի անկանխատեսելիությունն աչքի առաջ ունենալով, միեւնույնն է` ձեռ չէին քաշում նրանից: Որովհետեւ իրենց ստեղծագործության հաջողության առանցքային գրավականներից էին համարում նրա ներկայությունը:
Այդպես էր, չափազանցություն չկա ասածիս մեջ:
Չափազանցություն չէ նաեւ, որ յուրաքանչյուր բեմադրությունից առաջ` Կարեն Ջանիբեկյանին հրավիրելու քաջարի որոշումից հետո ողջ ստեղծագործական կազմը մտքում կամ բարձրաձայն «աղոթում էր», որ մինչեւ նկարահանման ավարտը Կարենը չբարկանա ու դուռը չշրխկացնի իր հետեւից:
Նման բան քիչ էր պատահում, որքան էլ Կարենին սիրաշահեին ու գուրգուրեին: Զայրանալու պատճառ գրեթե միշտ գտնում էր:
Հետո, իհարկե, խնդրում էին, համոզում էին` վերադառնում էր: Հետո, իհարկե, նկարահանումներն ավարտվում էին, եւ ներկայացման ամենահաջողված դերակատարումը կամ դերակատարումներից մեկն անպայման Կարենինն էր լինում:
Շարունակությունն՝ այստեղ
