Ես գրեթե մոռացել եմ քեզ, ինչպես մոռանում են նախկինում դիտած ֆիլմերը, ընթերցած գրքերը, համադասարանցիներին, վայրերը` մեկ-երկու անգամ այցելած:
Ես գրեթե չեմ ցնցվում ամեն անգամ ինչ-որ ուրիշին պատկանող անունդ լսելուց:
Ես գրեթե մեծացել եմ:
Գրեթե չեմ հիշում քո մասին: Միասին անցկացրած մեր ճանապարհը ժամանակի հետ մաքրվում է իմ ու քո թողած ոտնահետքերից: Գույները խամրում են: Բայց մեր ճանապարհի այդ պատկերը հին կտավի պես է. տարիների հետ դառնում է անտիկվար և անգին:
Ես գրեթե չեմ մտածում քո մասին:
Ես գրեթե չեմ կարոտում քեզ:
Բայց… գրողը տանի…
Ամեն անգամ, երբ լսում եմ թեկուզ ուրիշին պատկանող անունդ` հիշում եմ քեզ, մեզ, ձայնդ, սերդ, դավաճանությունդ, նրան, օդը կարծես կանգ է առնում և երկու ձեռքով սկսում խեղդել:
Դա նման է նախկինում կարդացած գրքերին, որ թվում է, թե ոչինչ չես հիշում, բայց մի բառ, մի կերպարի անուն, մի արտահայտություն, և մի քանի օր էլ չես կարողանում ուղեղիցդ ջնջել:
Դու ինձ համար դարձել ես երևանյան հիվանդություն. սովորական օրերին աննկատ ես և ոչինչ չի հուշում քո գոյության մասին: Բայց քեզ հիշելու նոպաները ցավոտ են ու քայքայիչ, ու դրանից հետո ամեն ինչ դատարկվում է:
Գուցե եթե ներեի, եթե կարողանայի կուլ տալ տարիների ընթացքում քարացած վիրավորանքը` ցավը մեղմանար: Գուցե եթե քեզ թերթելուց հետո անընդհատ ետ չնայեի, սխալներ ու պատճառներ չփնտրեի, ամեն նորի մեջ քեզ հետ կապող մի բան չտեսնեի` ցավը բթանար:
Գուցե չպետք է տարիներ հետո հանդիպեինք:
Գուցե դու պետք է մնայիր մեր շենքի անկյունում կանգնած այն ստվերը, որը չէր գտնում արդարացման խոսքեր ու չէր կարողանում նայել աչքերիս:
Գուցե ես չպետք է թույլ տայի, որ ինձ համբուրես` ուրիշին դիպած շուրթերով: Գուցե այդքան ցավոտ չէր լինի գիտակցել, որ ես էլ ոչինչ չեմ զգում: Գուցե դադարեի ամեն նորին համեմատել քեզ հետ: Գուցե նորից սովորեի վստահել…
Ես գրեթե չեմ հիշում քո մասին: Բայց երբ հիշում եմ` մոռանում եմ ամեն ինչ…
Ե՞րբ է «գրեթե»-ն դառնալու «արդեն»...