Խմում եմ ,բաժակիս մեջ լցված մի ամբողջ ցավ ,ու աչքերս անվերջ լցնում եմ  ,ու քիչ -քիչ մոռանում ամեն բան :
Քո մերկ մարմնի տակ կա փակված մի կիրք ,թո՛ղ կարոտած շուրթերով հանեմ կրցկալդ, ու մեղմ ,ա՜խ սիրեմ ,ցաված կարոտս հառնեմ քո մարմնից ,ու անվերջ կարոտ աչքերով ես էլ արտասվեմ ,ցավը աչքերիցս ես հանեմ ,լցնեմ մարմնիդ, ու կրքի վերածեմ :
Ու՞մ ,ին՞չ ,ինչո՞ւ ,քանի հոգու մարմին եմ կրքի գազանով անվերջ ըմպել,քանի երազելի պահ եմ ես անվերջ կերտել,ու սառը շնչով նրանց մարմինը ես անվերջ պատել,ու ցավաց շուրթերով նրանց կրծքերին, մի մեղմ ցավի հետք եմ գծել :
Ա՜խ իմ մենություն ,դու ես մերկ մարմին այս գիշեր ,ա՛րի սիրելիս, ար՛ի նստիր գոքս , ախ անուշս,թո՛ղ որվայնդ ես մեղմ շոյեմ,թող կրծքերդ ես անվերջ համբուրեմ ,  քեզ փառվեմ ,ար՛ի քեզ ըմպեմ, միջ առավոտ ,թե առավոտյան հոգիսել չգտնես, իմացի՛ր ,մենություն, հարբած մուրացկանի պես մի տեղ ընկած կլինեմ ,կրծքալդ ձեռքիս, հարբած ,ու մարդկանց կթվամ մի հարբեոցող ու ոչնչություն ,ա՜խ մարդիկ, ին՞չ իմանան թե ին՞չ կա իմ հոգում :
Դե ար՛ի մեղմ նստիր,ու Անդամս զգա ,ես սիրում եմ ,սիրում ,ու ավելին ես քեզ պաշտում եմ ,սակայն այս գիշեր ,կիրքն է սիրո ,մեղմ սիրո տեղը որոճում ,ար՛ի մեղմ նստիր գիրկս ,ու մեղմ շարժիր մարմինդ հեզ ,տրվի՛ր ինձ ,տրվի՛ր ,կիրքը զգա ցավաված մատներից ,թո՛ղ ոտքերիցդ միջև քո վարսերը ես մեղմ շոյեմ ,ու մեղմ համբուրեմ :

Ես խմում եմ ,խմում ինքս ինձ համար ,ա՜խ դու հեռվում մնացած մի գեղեցիկ ունայնություն,
 ես անվերջ խմում եմ ,կոկրդս մաշվում է ,իսկ ներսս անվերջ վառվում  ,մի թշացող ու մի մարող կրակ եմ ես , հարբեցած ,տխրությամբ ու մեղմ սիրով,խմում եմ այսօր միջև առավոտ ,ու տիրում եմ,ու անվերջ տիրում ,տիրում պոռինկին իմ ցավ :
Ին՞չ ,հեռվու՞մ ,է՜հ քանի սեր եմ ես անվերջ մարել,քանի անգամ եմ ես սիրել ու սիրվել ,ոչ ոք չգիտի քանի հոգում եմ ես անվերջ տիրել,սակայն մեկ անգամ ,ու ոչ ավելին ,քանզի տիրլուց հետո ես այլև նեկտար չեմ թողել,միայն ըմպել եմ ,ու հարբել ,ո՞վ իմանա քանի անգամ եմ իմ թախծոտ աչքերով, ես անվերջ կերել,ու վառել,մարել,կամ լույս աշխարհ բերել :
Իմ ներսում կուտակված մի երևույթ ,դու համ ու հոտնես եղել իմ կյանքում, դու իմ վառված մի կրքի մոխիր ,քամուց վեր հառնած ինչ որ մի երազ :
Չ՛է մենություն ,ասյօր ինձ տրվի՛ր ,ես սիրահրավել եմ քեզ,նստի՛ր անդամիս ու հեշտանք զգա ,հանուն կրքի ինձ տրվի՛ր այսօր ,հանուն մեր մենության տրվի՛ր ,ու կյանք տուր մահացած շնչիս:
Ինչո՞ւ ,ինչո՞ւ լռությունը ճչալ գիտի ,իսկ իմ լռությունը,միայն լռել,դու էլ տրվի՛ր ինձ այլ լռություն ,դու էլ բացի՛ր կրծքերդ մեծ,ինչե՞ս այդպես զարմացած նայում ,դու էլ այսօր պոռնիկես մի խեխճ ,ես միշտ լռել ու տարել եմ ձեզ ,ասյօր ուզում եմ ,որ օձի նման շորորաք դուք իմ կարոտ մարմնի ստորտներում ,ու ախ քաշեք,տնքաք ու անվերջ սպառվեք:
Թաղծոտ մի կիրք ,զգում եմ մարմնիս անապատացած տեղերում ,որ գինու նման հարբում է հոգիս ,տրվում եմ ,ես ել իմ հերթին տրվում գինուն ,ու անվերջ հարբում :
Քան՞ի անգամ եմ ես սիրել կյանքում ,սիրել եմ թե կիրքեմ ես տենչացել,ա՜խ ես ինչ իմանամ ,բայց որ այդ ամենից ես մի պահ ապրել եմ ,ուրեն կամ սիրել եմ ,կամ կիրք շնչացել :
Ասյօր ,ես մենակ եմ ,խմում եմ ,ու մեղմ հարբում ,մոռանալով թե քանի սեր եմ ես սպանել կյանքում ,քանիսի մարմնի ու կրծքերի վրա ,ես անվերջ հարբել եմ ,ու մեղմ ցավացրել,գազած գազանի նման հոշոտել նրանց ,ու կերել անուշներիս մարմինները թաց,ու չորացրել ,վառել,բայց վերջում ,ա՜խ վերջում, այդ ամենին կարոտեմ մնացել :
Կիրքն ու ցավը ասյօր խառնվել են ,ցավը իր հեռթին անվերջ ոռնում է գժի նման ,իսկ իմ հոգին անվերջ ցավից կիրք է պահնաջում ,ու ցանկանում տիրել մենությանը ,այսօր այն գեղեցիկ է ,դե շորոր՛ա մենություն ,Անդամս զգա ,ախ նորից զգա ,ու զգա հեշտանք ,թո՛ղ որ կրքերիդ վրա ես ալեկոծվեմ ,այդ մեծ կրծքրեի վրա ես անվերջ ծովեմ ,խառնվեմ իրար ,խելքս թրցնեմ ,բայց թո՛ղ, որ մարմինդ այսօր ես շոյեմ ,ու անվերջ սիրեմ :
Ա՜խ ոնցես գերում դու ,ա՜խ ու դու այ պոռնիկ,ա՜խ ինչպես ես դու ինձ գերում ,ու անվերջ միտքս կեղտոտում ,ամբողջ գիշեր ուզում եմ տիրել քեզ,ուզում եմ մերկացած կրծքերդ զգալ,ու այն մեղմ թացացնեմ ,չսպիացած իմ վերքերով :
Խմում եմ ինքսել չգիտեմ ինչ ,բայց խմում եմ հանում չասված ու լռություն դարցած կենացների ,օդում կախված օրերի ,ու կյանքից ու մահից դուրս նետված մի չգիտեմություն ,ես այդ չգիտեմության կենացն եմ որորնում ,ահա մեկ բաժակ ,երկրորդը ,իսկ վերջում ,վերջանում է հույսը մեծ,ես հույսովեմ անվերջ խմում  ,թե դատարկ հոգիս այդ մի բաժակի հետ կբերի նոր կենաց,սակայն բաժակս նույն ինքը` իմ կյանքը ,բերում է ասված կենացներ ,ու ասում կենաց ասա, ու խեխճ շուրթերս կենացները ասված նորից է ասում,հա նորից է ասում ,ու մռմռում է անվերջ ,գերի ընկած այս կյանքում :
 քեզանից բացի, էլ ես ինչո՞վ եմ սնվել այս կյանքում , դու իմ հոգում կոտակված մի նրբույթուն ,քեզանից բացի ես, էլ ինչո՞վ եմ խմվել ու խմել,գինիես դու, թ՞ե հարբած արցունք ,դու իմ հարբեցնող ,դու իմ հաբող ,դու իմ ցավ .Ար՛ի դու էլ այսօր Անդամս զգ՛ա,ոչինչ թող անվերջ քո միամտությունը այսօր ես չեխքեմ ,դու էլ ես պոռնիկ ,հավատ՛ա դու ցավ ,ցավացրել ես ինձ ,ու գերել անվերջ ,ախ դու հիմար ,ես էլ զգալ գիտեմ ,բայց գոնե դու ասա քան՞ի սեր եմ ,ես այս կյանքում անվերջ սպանել ,ու վատնել մահի ....
Խմում եմ ,խմում եմ առանձ կենացի ,իմ կենացը իմ լռույթունն է ,դե լսե՛ք ու լռե՛ք,թո՛ղ այսօր խոսի իմ թաց լռույթունը :
Ինչո՞ւ ,ու քանի անգամ եմ այս կյանքում ,ես սեր սպանել,ես այլևս ոչինչ չգիտեմ, այս գիշեր սոված գայլի նման ,կրքից պոկում եմ մարմիներ բազում ,ու սոված հոշոտում նրանց ,դնելով Անդամիս ,ու մեղմ խաղ տալով սպանում նրանց :

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել