Interpress.am-ը գրում է․
Թուրքիայի ներկայիս իշխանություններն այսօր կանգնած են իրենց պատմական անցյալի, ներկայի և ապագայի ճակատագրական շրջափուլի առջև` հարյուր երկար տարիներ ապաշխարհությամբ և հանդգնությամբ ժխտելով իրողությունը: Հայոց Ցեղասպանությունը և հայ ժողովրդին իրենց հայրենի հողից հայրենազրկման հետևանքներն ի վերջո պետք է իրենց արժանապատիվ տեղը գտնեն քաղաքակիրթ ազգերի գիտակցության մեջ: Ծանր հետևանքների ընդունումն ու ապաշխարհությունը Թուրքիայի կառավարության կողմից ճիշտ որոշում և ելք կլինեն:
Ընդամենը մեկ ամիս է մնացել մինչև ապրիլի 24-ը` Հայոց Ցեղասպանության հարյուրամյա տարելիցը, երբ Հայաստանի Հանրապետությունը աշխարհի տարբեր անկյուններում սփռված հայկական Սփյուռքի հետ միասին համախմբվելու է` պատմական հիշողության մնացորդները միավորելու և մարդկային տառապանքի և ոչնչացման մասին բարձրաձայնելու, անցյալը դատապարտելու և նոր ոճրագործությունները կանխելու համար:
Մեկ ազգի նկատմամբ իրականացված հանցագործության դեմ պայքարող անկոտրում ոգին միջազգային օրակարգում լսելի է դարձնելու իր ձայնն ու մեսիջն է ուղարկելու մարդկությանը:
Թուրքական պաշտոնական ժխտողականության, պատմական փաստերի խեղաթյուրման և քարոզչական հնարքներից էր ապրիլի 24-ը Գալիպոլիի ճակատամարտի հիշատակման օր ընտրելը: Սա թուրքական կառավարության կողմից Հայոց Ցեղասպանության ժխտողական քաղաքականության նորացված տարբերակ էր, որը պետք է դատապարտվեր և պատժվեր: Հաշվի չառնելով հայ ժողովրդի դեմ կազմակերպված և իրականացված ցեղասպանությունն ապացուցող մեծաթիվ փաստերը՝ փաստաթղթային ապացույցներ, ոճրագործության ականատեսների վկայություններ և դիվանագիտական զեկույցներ՝ 1915 թվականից առ այսօր Թուրքիան շարունակում է ժխտել իրողությունը:
New York Times-ի արխիվում հայտնաբերվել է 1916 թվականի փետրվարի 23-ին լույս տեսած համարը, որտեղ ներկայացված է Անգլո-ֆրանսիական խորհրդարանական համաժողովի ղեկավար Լորդ Բրայսի զեկույցը հայերի նկատմամբ թուրքական վայրագությունների մասին: Հոդվածում ասվում է. «Հայերի հետ պատահած դեպքը հատկապես թանկ է ինձ համար: Աշխարհում չկա մեկ այլ ազգ, որը հայերից առավել տառապած լինի: Տեղի ունեցածը միայն կրոնական մոլեռանդության արդյունք չէր, այլ ավազակների կողմից կանխամտածված ատելություն էր` ի դեմս թուրքական կառավարության, որն Օսմանյան կայսրության տարածքում բացի սեփականից չէր ցանկանում տեսնել որևէ այլ ազգային տարրեր»:
Փորձելով սպանել մի ամբողջ քաղաքակրթություն և մշակույթ` Օսմանյան Թուրքիայի կառավարությունը տեղահանեց հայերին` տղամարդկանց, կանանց և երեխաներին մահվան երթով ուղղելով Սիրիական անապատ: ԱՄՆ դեսպան Հենրի Մորգենթաուն ավելի ուշ իր հուշերում գրել է.«Երբ թուրքական իշխանությունները հայերին տեղահանելու հրաման տվեցին, դա պարզապես մի ամբողջ ժողովրդի ոչնչացման հրաման էր, և ինձ հետ բանակացությունների ժամանակ նրանք ջանք չգործադրեցին այդ փաստը հերքելու կամ թաքցնելու համար»:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ