Ազգայնամոլություն, նացիոնալիզմ…Միանգամից հիշում եմ Ռուսաստանը, սքինհեդներին… Հասկանում եմ նաև, որ հաճախ նման հետադիմական ազգայնամոլական շարժումները հովանավորվում են պետության կողմից: Այդ շարժման շնորհիվ ղեկավարությունը կարգավորում է երկրի միգրացիոն կամ դեմոգրաֆիկ ոչ ցանկալի պրոցեսները: Ռուսաստանի օրինակն եմ բերում, որ աշխատի ուրիշի աչքի միջի փուշը որպես գերան ընկալելու մեխանիզմը: Մեզ մոտ չկա ազգային որևէ փոքրամասնություն, որից մենք պետք է պաշտպանվենք, կարծես թե մի պետական լեզու ունենք, մի հայրենիք, մի «պետական» կրոն և քարը պայթի` երկու նախագահJ Ուրեմն ի՞նչ խնդիր կարող է լինել: Բայց, արի ու տես, մեր «մեծ եղբորից» պետք է ընդօրինակեինք ամենաայլանդակ հատկություններից մեկը: Նացիոնալիզմը: Բայց քանի որ բացի մեզնից էս հողի վրա էլ ուրիշ ազդեցիկ էթնոս չկա, պետք է երևույթը ադապտացնենք, որ մեր հագով լինի: Նացիոնալիզմը պիտի դառնա տեղային նացիոնալիզմ, որ ռուսներից հետ չմնանք:
Այնքան կուզեի իմանալ` այդ ե՞րբ ստեղծվեց «հայաստանցի» նվաստացուցիչ տերմինը: Մի՞թե դա տեղային նացիոնալիզմի դրսևորում չէ: Մենք մեր մասին երբեմն այնպես ենք խոսում, ոնց որ խորթ լինենք մեկմեկու:
Դա զգացի իմ նախորդ հոդվածի արձագանքներից: Ոմանք շատ ցավագին են ընդունում, եթե պրոբլեմը մատնանշելով` քաղաքի կամ մարզի անուն ես տալիս, կարծես թե պրոբլեմները ընդհանուր չեն, կարծես թե խոսքը տարբեր մշակույթների կամ տարբեր երկրների մասին է: Անպայման կգտնվեն մարդիկ, որոնք կվիրավորվեն, որ իրենց գյուղի անունն ես տվել: Կարծես թե իր արյունը կապուտ էր, իսկ կողքի գյուղի կամ քաղաքի մարդկանց արյունը` սև: Էլ ոնց կլիներ…
Տեղային ծակ հայրենասիրությամբ կամ, ավելի գրագետ ասած, միայն տեղային նացիոնալիզմով վարակված ուղեղը կարող է այդպես մտածել: Չենք ուզում հասկանալ, որ ընդամենը 2 միլիոն ենք մնացել…էս խեղճ հողակտորի վրա: Մեծ քաղաքներում մի ժամում էդքան մարդ նստում է մետրո ու դուրս գալիս:
Մեր բոլորիս պրոբլեմները նույնն են: Օրինակ ես սարսափելի վիրավորում եմ, երբ Ղարաբաղ մտնելիս հեռախոսիս ռոումինգն է միանում: Ստեփանակերտից դեպի Գորիս մի ճանապարհ ունենալու համար էդքան մարդ զոհվեց` ի՞նչ. հիմա Երևանից Ղարաբաղ ավելի թանկ է զանգելը, քան Հեյդար Ալիևի օրոք: Մի զինվորի ընտանիք գիտեմ, երեխեն Ղարաբաղում է ծառայում, բանակից նամակ է գրում ծնողներին. «Մամա, էստեղ օլիմպիադա են անցկացնում, եթե շահեմ, Հայաստան են բերելու»: Բա էս 20 տարվա ԲԱԶԱՌԸ ՞ում համար էր: Մի՞թե դա տեղային նացիոնալիզմի դրսևորում չէ, մի՞թե մենք չենք հասկանում, որ դա արհեստական կերպով ինչ-որ քաղաքական ուժերի կողմից ստեղծված իրավիճակ է: Ռուսական разделяй и влавствуй կեղտոտ ներքին քաղաքականություն, ընդամենը: Պուտինը Մեդվեդևի հետ նացիոնալիստական շարժումներ են ստեղծել որ օտարների հախից գան: Մենք ո՞ւմ հախից ենք գալիս: Ցավոք, երբեմն չենք էլ նկատում, թե ինչքան ենք օտարանում իրարից:
Շարունակությունն՝ այստեղ
