Ու մեղմ հնչում էր ժամանկաս խենթ, ու երգեր երգում լռությունս մեղմ ,հեռվից պարուրվում էի մենությանը լուռ,ա՜խ դու` ցնորված,ախ իմ ցնորված, իմ սեր........ուրես գնում՞ ,ուրեն ՞ տանում հոգիները քեզ,տես հեռվում ցնորքն է նվագում ,տես հեռվում ,ախ հեռվում ես եմ ոռնում ,ուրես՞ գնում չորացած իմ սեր,սակայն չէ ,իսկ ով՞ է ասել, որ ցավից չորանում են ու քարանում ,չ՛է սուտ է ,ցավից ծովանում են ու ալեկոծվում ,իկս ով՞ ասաց ցավից կուրանում են ու մեռնում ,չէ ախր դա էլ է սուտ,ցավից ոռնում են ու կյանքն են տենչում ,ցավից չեն կուրանում ,այլ աչքերը ցավից ավելի են լայնանում ...ով՞ է ասում ցավից լռում են ու քիչ քիչ մարում ,չէ ցավից ոռնում են ու ցնորվում ....
Ու հեռվում ,կյանքից հեռու մի տեղ գիտեմ` ուր սառն է ամեն ինչ,ուր երգվում է ,ու շշնջվում է միայն մի ձայն ,ուր կարոտն անգամ խեղճանում է ,ուր ցավն անգամ խոնհարվում է ,ու մեղմ տրվում նրա մարմնին ,ախ այդ տեղը` ցնորված իմ սերն է ,նա նվագում է ոչ թե մեղեդի, ա՜խ սիրելիս նա նվագում է ինձ ու քեզ, նա նվագում է չապրած երգը մեր ,որ թողեցինք հենց այնպես կյանքում, այս` դաժան,ա՜խ սիրելիս մենք չկրեցինք այդ երգը մեր շուրթերին ,հակառակը այն թողեցինք ցավին գերի ,ա՜խ այն ժամ երբ հեռվից նայում եմ նրա թաց աչքերին ,ու հպվում եմ նրա մեղմ ստվերին ,ա՜խ սիրելիս քիչ է մնում երգեմ մենակ սերը իմ ,ու ցնորված գազանի նման պատռեմ ճամփեք դարցած իմ հոգին .ա՜խ Աստված իմ, որ մեղքիս համար ,թողեցիր այսքան ես հեռուն ես  գնամ ,մի պահ ձեռքդ դնեիր ճամփիս առաջ ,մի պահ կտրեիր ճամփես մոլոր ու մեղմ ասեիր `Բա՛վ է Անանուն ,շատես գնացել,կանգ՛ առա,ժամնակը ուզում է քեզ հասնել.Բայց որ մեղքիս համար ,չասացիր ,`Լսի՛ր Անանուն ,շատ չես՞ խորանում ...
Բայց ոչ ,անգամ դու Աստված իմ մեծ,անգամ դու ես ճամփես կտրել,սակայն ոչմի ձայն քեզանից ես չեմ լսել,սակայն դու քո ձեռքերով չես ճամփես կտրել,այլ ցնորված մի մեծ սիրով,ախ այդ սիրով մտրակել ես ինձ ,ախ այդ սիրով օրորել ես ինձ .......ու այդ սիրով լքել ես ինձ ,ինչ արած ցնորք է չէ ,սիրել անգամ ննջելիս,սիրել անգամ լացելիս,ցնորք է չէ ապրել սերը այդ ,բայց իմանալ,ախ գիտենալ,որ այդ սիրո անգամ մեկ կաթիլ ,չի էլ խառնվում հոգուդ խավարին ,որ լույս տա.բայց չէ ,չէ ցնորված է սերը իմ ,ցնորված է ու փակված է բերանը նրա ,սակայն հավատա սիրելիս  նա երգում է ,չևոր նրա ձայնը մի ուրվական է խեղճ ,ախր նա մեղմ երգում է ,ու մեկ հենվում երազներիս,ու մեղմ լսվում հեռուներից.սակայն գիտես ցավից համբուրվում են ,որ ատամներով ուտեն մեղավոր շուրթերը ,որ ատամներով արնաքամ անեն մեղավոր հոգին,ես ուզում եմ ուտել շուրթերդ մեռիկ ,ու անվերջ,ախ անվերջ նորից մեղմ իմ իսկ շուրթերով ,ախ շոյեմ ,ախ շոյեմ շուրթերդ մեղմ..
Ախ ինչ արա սիրելիս ,ցնորք չի եղել ցավս ինձ համար ,սակայն խելագառություն է ,սիրել ցնորված սիրուն ,ամեն անգամ ,ա՜խ երբ տեսնում եմ ու լսում եմ` մեր սիրո երգը թշվառ,ախ ուզում եմ գրկել նրան ,ու մենակ սիրել,ու իմ իսկ ձայնով երգել նրան ,երգել մի թնդուն ձայնով,որ աշխարհս,ա՜խ աշխարհս իմանա,որ ես սեր եմ ապրում ցնորված,ցնորված այո,քանի որ .ով՞ է տեսել սիրո մեջ թաղվել մեն ու միայնակ,ես ել եմ ցնորված գիժ սիրո պես ,ու ոռնում եմ գազանանում ,սակայն ա՜խ չեմ չարանում ,ցավս չի թողնում, որ ես չարնամ ,չի թողնում ցավս որ ատելությունը կուլ տա իմ սիրուն ....
Ախ ցնորք է ,ցնորք է սիրելը ...Ես ակամայից,մեղմ լռում եմ ,սակայն հոգիս անվերջ ոռնում է ,անվերջ գոռում է ու պատռում պատերս քարե,բայց ավաղ լռությունը ինչ արած ավելի ուժեղ է քան թե տենչացող հոգիս,ցնորվում եմ ես չգոռալով անվերջ ,ցնորք դառնում ,ու ցնորվում եմ ժամանակի ստվերում ,ախր ժամանակն է իմ պոչից բռնած սողում ,ես չեմ կանգանել կյանքի ընթացքում ,դրա համարել ընկել եմ առաջ ,թե ժամանակից ,թե ինքս ինձանից .ախր ո՞ր մեղքիս համար...
Ու մեղմ հնչում էր ժամանակս մեղմ, հեռվից բերելով մի խենթ մեղեդի,ու ես ցնորված ու մրսած կյանքից,մեղմ ծածկվում էի մեղեդով այդ ,ու մեղմ ակամայից ես էլ նույնիսկ իմ լուռ հոգով երգում էի անվերջ,երգում սիրո մեղեդին ,ախ այդ մեղեդին ,ինչքան սեր էր բերում ու ինձ պարուրում ,բայց ոչ նա մեռած սեր էր բերում ,նա քո շունչն էր բերում ,քո թառամած հոգու բույրն էր բերում ,ու ախ մեղմ խառնվում էր շնչիս հետ ,ու մեղմ ննջում շուրթերիս գրկում :
Նվագիր՛ դու կյանք ,թող հոգնած հոգիս հառնեմ վեր ,ախ մի պահ աչքերս փակեմ ,չէ ես տխուր չեմ ,ու հոգնած եմ ու անքուն ,գիշերս չի խառնվել առավոտիս հետ ,սակայն երազն է խառնվել ,ու ես երազում եմ ոչ թե գիշերում ,այլ առավոտվա ծագող արևում .
Ախ շնչում եմ մեղմ,սակայն ցնորված է անգամ շունչը իմ ,ախ ցնորված է անգամ ցավը իմ ,սեր,կյանքս,հոգիս,ձայնս ..ցնորված են բայց լուռեն ոռնում ,որ կյանքում դաժան ցավերի ծովում ,նորից չլսվի մի նոր ցավե մեղեդի ,ախ այդ մեղեդին.......
Ինչ արած ,ցնորվում է ամեն բան ,միայն մնում է խեղճ հավատը իմ ,բա որ նա էլ ցնորվի՞ ,իսկ ին՞չ անեմ ես,մեկնել լինի ինձ բանա,ինչպես լռեցնեմ ներսիս ոռնացող ցավը իմ ,սակայն չէ սիրելիս ,թե այս կյանքում ցավացել եմ ես ,դա սիրով եմ ցավացել ,դա մեր սերն է ,մեր նոր զգեստը ,սակայն հնի շնչով փաթատված,նա բարուր արած սերն է իմ ,սակայն արդեն աչքերը բաց ,ինձ է նայում ու մեղմ արտասվում ,միթե ցնորք չի ինչպե՞ս կարող է ցավը արտասվել,ախ իրոք ցավը նույնպես արտասվել գիտի,ախր  նորի տակ փակված,ես հինեմ փնտրում ...
Ես գոռում եմ ,ես ոռնում եմ,սակայն ոչ ոք չի լսում ,ոչ ոք չի տեսնում :
Ու ես մեղմ ձայնի հետքերով հասնում եմ նորից ժամանակ չտեսած անսահմանություններ ,ես գնում եմ ,որ տեսնեմ ցնորված իմ ձայնին,իմ սիրո ձայնին ,ուզում եմ ասել,սերս է բնավ ընկել ժամանակից առաջ ,և ով որ ասի սերն սահման ունի ,ես իմ անսհաման սիրով մեղմ կասեմ ` ուրեմն չես սիրում .....................
Ա՛ռ արյունս ,ու խմի՛ր,խմի՛ր հնացած ու ցավաց իմ արյունը ,հավատ՛ա ցավիցել են հարբում ,ու գլորվում ,ա՜խ առ արյունս ,խմիր ինչպես խմումես դառը գինին,կրքով խմի ,գերի արյունս,հավատ իմ ցավը դեղ է քո ցավին ,իմ ցավը ցավ չէ ,այլ ցավոտ ցնորք,ու այնպես խմի՛ր ,որ անգամ բաժակիդ պատերին ,չմնա արյանս հետքերը լուռ,ա՜խ սիրելիս ,ցավը ինձ համար հաց է ու մի բաժակ ջուր ,ու անգամ իմ հոգու ծովում ,ծովը երբեք չի հանդարտվում ,նա ալկեոծվում է ,նա ափեր է կոտրում ,նա ցնորվել է`ցնորված իմ ցավից .....ցոնրովել է ամենը ,ամենը այս կյանքում ,բայց ցավս ինձ համար ցնորք չի եղել,այլ ցնորել է աշխարհ մեղավոր ...
Ես խմում եմ արյունս ,ու հարբում եմ իմ դառը ցավից ,ու գլորվում եմ ,ու հեկեկում ,դառն է ,դառն է ցավը իմ .......

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել