Մարտին Վարդազարյանը հին Երևանի և իր կորած տոնի մասին

Newmag.am-ը գրում է․

Աշխատում ու մեծանում եմ Երևանի հետ: Մի խոսքով սկզբից մինչև վերջ Երևանի հետ եմ: Շատ եմ ափսոսում, որ ինձ համար այնքան հարազատ տրամվայն այլևս չկա: Փոքր երեխա էի, տատիկիս հետ հյուր էինք գնում և անպայման տրամվայ էինք նստում: Դա ինձ համար տոն էր: Այդ տոնից զրկված է մեր սերունդը: Ու չնայած այսօր համարյա ամեն ոք մեքենա ունի, մի֊նույնն է, տոնը չկա: Սան-Ֆրանցիսկոյում կամ Եվրոպայում հիմար չեն, որ պահպանել են տրամվայը: Մենք էլ հիմար չենք, բայց հիմարություն ենք արել` վերացնելով տրամվայը:

Առաջ Երևանում մրգատու ծառեր կային: Երբ Սայաթ-Նովա փողոցը կառուցվեց, այնտեղ կեռասենիներ էին տնկած: Մեկ-մեկ անցնելիս օգտվում էի: Հետո կտրեցին, փոխարենը ուրիշ ծառեր տնկեցին:

Այսօր չկա մարդկանց հերոսականացում` ինչպես առաջ էր: Օրինակ` այն ժամանակ մի միլիցիոներ կար, անունը Վարդգես էր: Նա ղեկավարում էր քաղաքի երթևեկությունը: Մարդիկ հատուկ ճշտում էին, թե որ խաչմերուկում է «մլիցա» Վարդգեսը և գնում էին նայելու, թե ինչ արտիստիզմով է նա այդ ամենն անում:

6 սիրած վա՞յր… Ամեն տարիքում տարբեր են եղել…

1. Կոմսոմոլի այգին: Տրամվայի վերջին կայանն այստեղ էր` Թոխմախ գյոլի գերեզմանոցին չհասած: Դպրոցական տարիքում նստում էինք տրամվայ, հասնում վերջին կանգառ և այնտեղից փորձում էինք ոտքով վերադառնալ: Այնտեղ հիանալի լիճ կար, որտեղ շատ էի սիրում լողալ, բայց անպայման մեկը պետք է մնար շորերը հսկելու, թե չէ հաստատ շորերդ կտանեին:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ