Newmag.am-ը գրում է․
1998 թվական: Աշխարհի 16-րդ առաջնություն: Հյուրընկալող երկիրը Ֆրանսիան է: «Ստատ դե Ֆրանս», եզրափակիչ, և Ֆրանսիա-Բրազիլիա: «Եռագույն» հավաքականի ոսկե սերնուդն էր խաղադաշտում` Ջորկայեֆ, Զիդան, Բարտեզ… 1998-ի այդ երեկո Փարիզը նրա անունով հրավառվեց: Զիդանամանիան դուրս եկավ քաղաքի ու երկրի սահմաններից: Զիդանի այդ հաղթանակը Ֆրանսիային նոր քաղաքական հասունություն պարգևեց: Ֆրանսիացի մտավորականները հեռու են սպորտից, բայց նովելիստ Ֆիլիպ Սոլերը միայն կիսով չափ էր կատակում` առաջարկելով Զիդանին նշանակել երկրի փոխնախագահ, քննադատ Պասկալ Բոնիֆեյսը Զիդանի հանրաճանաչությունը համարում էր նեոլուսավորականության դարշրջանի սկիզբ:
Մարզահայրենասիրական ուրախությունը պատել էր ամբողջ Ֆրանսիան: Բոլոր պոստերները, գրաֆիտին ու երգերը ճչում էին` ԶԻԶՈՒ՝ ՆԱԽԱԳԱՀ, ու Շանզ-Էլիզեի վրա Ալժիրի դրոշը ծածանվում էր ֆրանսիական եռագույնի կողքին: Սամիլ Զիդանը այդ օրը խաղը չէր նայում, Յազիդի տղային էր պահում: Հեռուստացույցն անջատած էր, դիտավորյալ չէր ուզում լսել Ֆրանսիայի ներողամիտ հպարտությունը: Այդ եզրափակիչը բերբերյան ծագմամբ ալժիրցի էմիգրանտի որդի Յազիդ Զիդանի հաղթանակն էր ֆրանսիական ազգայնականության, ռասիզմի ու կրոնական խտրականության նկատմամբ:
Բերբերները արաբ չեն: Ալժիրում ազգային փոքրամասնություն են: Բնակվում են Կաբիլի շրջանում, որը Զիդանի հոր ծննդավայրն էր: 2000-ականների սկզբին Կաբիլի բերբերների և ալժիրյան իշխանության միջև տեղի ունեցած արյունալի բախման մասին արևմտյան լրատվամիջոցները լռեցին: 1992-ից սկսված և տասը տարի տևած զանգվածային կոտորածների ժամանակ ավելի քան 100 հազար բերբեր է սպանվել:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ