Newmag.am-ը գրում է․
սինեմա
Ես խենթ էի: Ես հիվանդ էի կինոյով: Շնչում էի կինո, ապրում էի կինոյով, սովորում էի կինո: Շատ փոքր ժամանակից: Փոքր տղա էի, հայրս Մոսկվայից ինձ նվեր էր բերել կինո ցուցադրելու սարք: Շարժական կինո չէր. ապակիներով սարքած նկարներ էին, որոնք ըստ սյուժեի հաջորդում էին իրար, ընթացքում տեքստ էր գրվում: Սարքը տեղադրեցի մեր տանը: Բակի բոլոր երեխաները, աթոռներ շալակած, գալիս-լցվում էին մեր տուն, ու սկսում էի ցուցադրությունները:
իմ երկրորդ սերը
Երբ պատանի էի, սովորում էի ռազմական օդաչուական դպրոցում: Կինոյից բացի, սիրահարված էի օդանավերին: Դպրոցն ուներ ակումբ, որը ես էի ղեկավարում, մշակութային միջոցառումներ էի կազմակերպում և, իհարկե, կինո էի ցուցադրում: Պատերազմի ժամանակ էր: Հայաստան էին բերել վնասված օդանավեր` նորոգելու, վերականգնելու համար, ես էլ գնում նայում էի: Մի անգամ քանդած օդանավի վրա մի շարժիչ տեսա ու հասկացա, որ նրա արագությունն այնքան է, որքան պետք է ակումբի էկրանի առջև վարագույր բացել-փակելու համար:
Երկու այդպիսի շարժիչ տարա տեղադրեցի բեմի երկու կողմերում: Վարագույրը պատրաստ էր: Հիմա պիտի կինո ցուցադրեմ, նստած են զինվորները, հրամանատարները, գոռում են` Ժիրի՜կ, տուր ֆիլմը: Հանկարծ վարագույրը երկու մասի բաժանվեց, ու բացվեց էկրանը: Մի ծափահարությո՜ւն, մի գոռո՜ց…
թռչնի թռիչքի բարձրությունից
Ես գնում էի թռիչքուղի ու ամեն ինչ անում էի, որ ինձ էնտեղ նկատեն: Ես էլ էի ուզում օդ բարձրանալ ու Երևանը վերևից նկարահանել: Օդաչուների հետ մտերմացա, նրանցից մեկն ինձ նստեցում էր առջևում, ինքը ետևում էր նստում: Չէ՞ որ ինքս էլ օդաչու էի, օդանավի բռնակները ես էի ղեկավարում, հետո հո չէի պարծենո՜ւմ… դեռ մի քանի բան էլ ավելացնում էի:
Ռիժիկը
Օդանավ էի վարում լեռների վրա: Երբ իջնում էի, ասում էի` էլ երբեք չեմ թռչի, հետո նորից էի նստում ու նորից չէի ուզում վարէջք կատարել: Ռուս օդաչուներն ինձ Ժիրիկ ասելու փոխարեն Ռիժիկ էին ասում: Ես պտույտներ էի անում ու չէի ուզում իջնել, իսկ իմ ետևում նստած օդաչուն ձայն էր տալիս` Ռիժի՜կ, մի՜ խաղա օդանավի հետ: Այդ ընթացքում ես ահագին ճանապարհ էի անցնում… Այդպես, երբ մի քանի անգամ օդ բարձրացա, հասկացա, որ օդաչու դառնալու իմ ցանկությունը բավարարվեց, ու կինոն եկավ առաջին պլան:
անանձնական
Կինոն հաղթեց երկնքին: Սկսեցի կինո ցուցադրելուց, հասա կինո նկարահանելուն: Ֆիլմ նկարելու ժամանակ ես տարվում եմ դրանով մինչև վերջ, անջատվում եմ ամեն ինչից` տուն-տեղ, հարազատ, երեխա… Որևէ բան չկա, որ գերիշխող լինի: Գերիշխողը կինոն է, ժապավենն է, նկարահանման ընթացքը, դերասանները: Իմ ամեն կինոն այնքա՜ն տառապանք է ինձ պատճառել: Այդ ժամանակ ոչ ոք ինձ խանգարելու իրավունք չունի:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
