Կար-չկար, մի շատ շուտ բռնկվող ու անզուսպ տղա կար: Մի օր նրա հայրը կանչում է որդուն և տալիս է մի պարկ՝ լցված մեխերով և ասում, որ ամեն անգամ, երբ չկարողանա իր բարկությունը զսպել, թող մեկ մեխ խփի գերանի վրա:
Առաջին օրը գերանին մի քանի մեխեր հայտնվեցին: Հաջորդ շաբաթ նա սովորեց ավելի զուսպ լինել, և մեխերի թիվը կրճատվեց: Երիտասարդը հասկացավ, որ ավելի հեշտ է զսպել իրեն, քան մեխ խփել: Վերջապես եկավ այն օրը, որ նա կարողացավ իրեն ամբողջովին տիրապետել և ոչ մի մեխ չխփեց: Այդ մասին պատմեց հորը, և հայրն այս անգամ ասաց նրան, որ ամեն անգամ, երբ կարողանա զսպել իրեն և չբարկանա, թող մի մեխ հանի: Ժամանակն անցնում էր… Եվ ահա եկավ այն օրը, երբ գերանին ոչ մի մեխ այլևս չկար: Նա եկավ հոր մոտ և պատմեց նրան այդ մասին:
Հայրը նրան տարավ գերանի մոտ և ասաց.
«Դու շատ լավ կարողացար կատարել առաջադրանքը: Բայց տեսնում ես, որքան շատ հետքեր են մնացել գերանի վրա: Այն երբեք առաջվա նման չի լինի: Երբ մարդուն վիրավորում ես բարկացած ժամանակ, ահա այսպիսի սպիեր ես առաջացնում նրա ներսում: Եվ հետո ինչքան էլ ուզում ես ներողություն խնդրի, միևնույնն է՝ սպին մնում է:»
