Գնում էինք Խաչիկ գյուղ՝ խրամատներ, Արենիի ոլորաններին մեծ ու փառավոր այս լեռն ուժ էր տալիս ու խաղաղեցնում... Մի պահ կանգ առանք, որ բարևենք, անթարթ նայեցինք իրար... Ուժ առանք ու շարունակեցինք ճանապարհը՝ մեր կյանքի ոլորաններով......
«Մարտիկ» հաղորդաշարի շնորհիվ տեսա իրական Զինվորին, հասկացա նորից ու կրկին, որ Մարտիկն է իմ ուժը, հայրենիքը, իմ խաղաղությունը.... 
Բիբլիական Լեռն էլ Արարատ՝ Մարտիկի պես է. զգոն, ամուր, խաղաղատենչ, պահապան, այդքան մոտ և այդքան հեռու... Շրջապատված թշնամիներով, բայց աննկուն, անպարտելի ու Մե՜րը ... 
Հավերժ փա՜ռք Հերոսներին...


Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել