Newmag.am-ը գրում է․
արվեստում
Ես փոքրուց եղել եմ արվեստի մթնոլորտում: Առաջին հիշողությունները կապված են իմ մեծ ընտանիքի հետ, մեծ գերդաստանի: Նաև հորս լուսանկարների հետ: Այդ լուսանկարներն առ այսօր կան և հիացնում են կատարյալ պրոֆեսիոնալիզմով: Նաև հիշում եմ, որ երբեք փոքրիկ Աննա չեմ եղել: Մտածելակերպը, իրադարձությունների վերլուծումը միշտ եղել են ինձ հետ: Բայց ամենահիշարժանը բակային միջոցառումներն էին, թատերական ներկայացումներն էին, որ ինքս էի կազմակերպում` մեր բակի երեխաներին հավաքելով:
առաջին երաժշտական քայլերը
Մայրիկս որոշեց, որ ես պետք է դաշնակահար դառնամ: Նա տարավ ինձ Սպենդիարյանի երաժշտական դպրոց, որտեղ քննությանը, իհարկե, չնվագեցի և չանցա մատիկներիս կարճության պատճառով, բայց հակառակ դրան՝ հոյակապ երգեցի արդիական էստրադայի երգերից մեկը և զարմացրի հանձնաժողովականներին, որոնք որոշեցին, որ ես, ավելի լավ է, ջութակահար դառնամ: Բայց ես երգել էի սիրում, ոչ թե նվագել: Ընդամենը հինգ տարեկան էի: Բնականաբար, չգնացի ջութակի և իմ ամբողջ ներուժը նվիրեցի նկարչությանը, ինչով զբաղվում էի դեռ բարուրից:
կարդում եմ
Միշտ սիրել եմ ոչ գեղարվեստական գրականություն: Դպրոցական տարիներին, բնականաբար, պետք է կարդայի գեղարվեստական գրականություն, քանի որ դա առնչվում էր ուսման հետ: Շատ էի սիրում գրականության դասերին հատվածներ կարդալ: Ես դա անում էի մեծ սիրով և աշխատում էի զգալ ինձ թատրոնի բեմում: Միշտ ընթերցումս գովասանքի էր արժանանում: Իսկ հետո մեծ ծավալով մասնագիտական գրականության ժամանակն էր: Շատ եմ սիրում ուսումնասիրություններ և պատմական գրքեր: Դա անմիջական կապ ունի իմ մասնագիտության հետ:
գրում եմ
Պատանեկան տարիքում գրում էի բանաստեղծություններ, հետո համերգներիս երգվող գերմանական կամ այլ լեզվով երգերի տեքստերը թարգմանում էի հայերեն և տպագրում, որպեսզի հանդիսատեսը լավ հասկանա, թե ինչի մասին է երգվում: Հետո էլ սկսեցի գրել փոքրիկ հոդվածներ տարբեր թեմաներով: Դրան խթանեց ռադիոհաղորդումը, որը վարում էի «Իմպուլս» ռադիոկայանում:
հայուհի
Մենք՝ հայ կանայքս, մեր ծննդյան օրից, կարելի է ասել, մոր կաթի հետ ստանում ենք առաջին և կարևոր խրատը՝ գնահատել և հնազանդվել մեր տղամարդկանց: Դա շատ կարևոր բան է և մեր ընտանիքների հիմնադիր քարերից մեկն է: Իմ ընտանիքում միշտ եղել է փոխըմբռնման, իրար հարգելու, լեզու գտնելու և հարգելու մթնոլորտ, այնպես որ, ինձ խորթ են այլ տարբերակները: Երբ տղամարդը ասեց` սպիտակը սև է, ուրեմն կնոջ համա՞ր էլ այդպես պետք է լինի: Ո՛չ, մեզ մոտ նման բան չկա և չի եղել: Մենք միշտ ընտանիքում միասին ենք քննարկել բոլոր խնդիրները և միասին ենք գտել լուծումները:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ