Life.panorama.am-ը գրում է․
Life.panorama.am-ի այսօրվա հյուրը դերասանուհի Անահիտ Մութաֆյանն է, ով, կարծես թե, որքան համարձակ ու անկաշկանդ է բեմում, նույնքան զուսպ ու հավասարակշռված է կյանքում: Դերասանուհին մեզ հետ անկեղծացավ թատերական աշխարհում երիտասարդների ժամանակակից խնդիրների, իր ժամանակավոր մեկուսացման, ինչպես նաև անձնական հարցերի շուրջ:
-Անահիտ, այժմ ինչո՞վ եք զբաղված:
-Իմ շատ սիրելի գործով. Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնում եմ՝ լծված աշխատանքի ու բուռն ստեղծագործական կյանքի:
-Իսկ Ձեր այսօրվա հեռուստատեսային լռությունը ինչո՞վ է պայմանավորված:
-Յուրաքանչյուր մարդու կյանքում գալիս է մի պահ, երբ մարդ փորձում է ու ուզում է մտնել իր կաղապարի մեջ ու այնտեղ ապրել՝ բոլորից հեռու, բոլորից առանձին: Իմ կյանքում ևս եկավ նման պահ, երբ ես էլ մտա իմ խեցիի մեջ, հրաժարվեցի սերիալներից, հրաժարվեցի տարատեսակ հեռուստատեսային հաղորդումների մասնակցելուց: Սա նաև վիրավորվածության արդյունք է:
-Վիրավորանքի՞:
-Այո, քանզի հանրությունը չի գնահատում ճիշտ խոսքը և յուրաքանչյուր հաղորդումից հետո մեր քոմենթագրերը, ոտնահարելով էթիկայի բոլոր կանոնները, մոռանալով կոռեկտության մասին՝ հարձակումներ էին գործում ինձ վրա, իսկ ես տեսակով ուղիղ մարդ եմ ու չեմ կարող կեղծել: Եթե ինչ-որ սխալ եմ տեսնում, ապա արտահայտվում եմ, իսկ հանրությունը չի ընդունում դա:
-Որպես երիտասարդ դերասանուհի, գո՞հ եք այսօրվա զբաղվածությունից, մշակույթում տիրող մթնոլորտից:
-Իհարկե ոչ, գոհ չեմ, այսօր հայ մշակույթը գնում է դեպի լճացում, բազմիցս եմ խոսել այս մասին, անգամ վերջերս հնարավորություն ունեցա այս հարցը բարձրացնել ԱԺ ում. թատրոններում բեմադրությունները քիչ են, երիտասարդներս՝ շատ, ու կարծես հերթ չի հասնում նորմալ դերեր խաղալու: Այս ամենը բերում է հիասթափության, հետո՝ թատրոնից գնալու ցանկության, ապա՝ երկիրը լքելու մտադրության: Եթե այսպես շարունակվի, մի քանի տարի հետո թատրոններում երիտասարդներ չեն մնա, նրանք նույնպես կբռնեն օդանավակայանի ճամփան և երկիրը կհայաթափվի:
-Ազգային ժողովում Ձեր բարձրացրած հարցը որևէ արձագանք ունեցա՞վ:
-Բնականաբար՝ տրվեցին խոստումներ, բայց ինչպես ընդունված է, քաղաքական գործիչը խոսում է շատ երկար, շատ համոզիչ, բայց, ըստ էության, ոչինչ չի ասվում:
-Անահիտ, միշտ էլ սերունդների միջև հակասություններ են եղել. այսօր թատրոնի ավագ սերունդը թուլ տալի՞ս է երիտասարդ սերնդին թատրոնում իրեն «տանը» զգալ, թե՞ խանդի զգացումը միշտ էլ կա:
-Ինչ խոսք, պետք է ասեմ, որ մենք բախտավոր սերունդ ենք, մեր մեծերը նման չեն առաջվա թատերական մեծերին: Նրանք մեր կողքին են յուրաքանչյուր հարցում, նրանք մեզ համար անգամ ճանապարհ են հարթում ու մեզ ոգևորում՝ ասելով, որ մենք ենք այս թատրոնի ապագան:
-Ի դեպ, երբ երիտասարդ տարիքում ավելի հասուն կերպարներ եք կերտում, ըստ ձեզ, հոգեվիճակը կարողանո՞ւմ եք ճիշտ փոխանցել:
-Իմ կողմից մի քիչ մեծամիտ կլինի խոսել այդ մասին. երևի կարողանում եմ, քանզի եթե այդ պահին հեռուստադիտողը չի հավատում, որ ես երիտասարդ եմ, ուրեմն ստացվում է: Իսկ ինձ համար, որպես դերասանուհի, շատ մեծ հաճույք է դուրս գալ սեփական մաշկից ու փորձել՝ թե՛ խոսքի մեջ ծանրություն գտնել, թե՛ շարժումների, փորձել լինել հոգատար ծնող և հոգատար տատիկ (ժպտում է):
-Որքան նկատել եմ, ձեր բնույթով անկախ և ինքնիշխան մարդ եք, դժվար չէ՞ ծնողների հետ ապրել:
-Շատ ճիշտ եք նկատել՝ անկախ եմ և ինքնիշխան, բայց որպես զավակ հնազանդ եմ ու դեռ կախված ծնողներիցս, նրանց կարծիքից, նրանց խոսքից և չեմ պատկերացնում, որ կարող եմ մեկ օր առանց նրանց ապրել: Գիտեք, դեպքեր են եղել, երբ տանը մենակ եմ եղել ու հայտնվել եմ անօգնական վիճակի մեջ: Ծնողներս երբեք չեն փորձում սահմանափակել անկախությունս, ազատությունս, քանզի համոզված են իրենց տված դաստիարակության վրա, նրանք իմ մեջ չափի զգացում են սերմանել:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
