Մոռացա կյանքում թե ինչպես են երջանկության պարը պարում ,միասին իրար գրկած ,թե առանձին իրարից հեռու ...Սակայն ծարված հոգիս մի պահ վեր նայեց,գրկեց չորցած երկնքից թափվող կաթիլները,ու հպվեց ինքն իրեն ու սկսեց պարել...մոռանալով ամեն ցավ ու վիշտ ...մեկ աջ ,մեկ ցախ էր գնում ,գլուխը կորցրած նա այս ու այն կողմ էր գնում ,իր պարելով էր նա միայն ապրում ......մեկ ցասման պատարնքցի շոյում էր ոտքերը մեղմորեն ,մեկ կատաղության ցնորքից թռչում էր վեր ու խառնվում ալեկոծ երկնքին....Ախ կյանքից պոկված ու չորացած վարդեր,նորից իմ կյանք մտեք ու բուրեք անուշ ,ես խոսքեմ տալիս այս անագամ ցավից կուրացած հոգիս ձեզ չի թողնի անտեր ու մոռացված...Ախ իմ մոռացաված երազներ ,իջեք երկնքից մի պահ ցած, ու իջեք անուշ մեջքիս չորացած ,ու մեղորեն մանկան մաքրությամբ դուք նորից գրկեք ծարված հոգիս ,ու նորից տարեք սհամններն այն կողմ..ախ իմ ծերացած ստվեր ետ արի նորից ,ես այսօր գժվել եմ միանալեմ ուզում ,ուզում եմ ես նորից ապրել....ուզում եմ մթում ես անվերջ ինձ նայել,ետ արի նորից հնացած իմ ստվեր ...եկեք իմ մասնիկներ ,ես նորից եմ ուզում միաձուլվել ինքս ինձ ,եկեք մենք պարենք ինքնամոռաց ,պարը այս մենության ,ու թող մեզ գրկի գիշերը անձայն ,ու մեղմ աստղերը վառ երկնքից լույս տան ,մեր հոգնած ճանապարհներին ......
____________________________________________________________________________
Դու իմ արյունոտ ու ցաված գրիչ,ձեռքս բռնիր ու մեղմ գրիր ,գրի առ կյանքիս մնացած տարինեն անձայն, որ թողեցի մաշված ու հնացած ծանծաղուտներում ...նորից հոգնած մատներս մեղմորեն պարցրու դատարկ էջերիս վրա ,ու ինձ գժիս մեղմ հաբուրիր ,թող զգամ քո վերջին թանաքը արնոտ ....
Այս կյանքում երբ հեռացան երազները իմ ,նրանք մթում թողեցին մի արնոտ գրիչ ,որ ինձ էր պատմում ինքս իմ մասին ,որ իմ հնացած օրերիս վրա գծում էր նորից հոգնած եզրերը նրանց .ու նոր շունչ տալով ,ավելի էր գծում ցավիս մաշված եզերերը մեռած ,ու նորից ու նորից ակամայից նրան թվում էր թե օգնում էին ինձ ....բայց ավաղ գրիչս հանգեծ ,ինչպես մարում էր լույսը իմ մեռած,նա մթում կորեց,ու ինձել կորցրեց ,ու էջերս դատարակ ,մնացին ավաղ անավարտ......ու ես կյանքը թաթախելով նրա արյան մեջ նորից եմ գծում հետքերը կորած,ու ինքս մտորում եմ անվերջ ,թե ուր կորավ երազս անմեռ.......
Ու ես հոգնած այս ճանապարհներից նորից եմ գնում ինքս իմ հետեվից,այս անգամ համառ մի քար է սիրտը ,կբռնեմ նրա ձեռքը չորացած ու քարշ կտամ նրան նորից ,ու ետ կբերեմ կորած ինքնությունը իմ ...ես անհասցե,ես անստորգիր ,մի խեղճ ճամփորդեմ ,ճամփեքից հոգնած ..ինքս իմ ինքնությունը կորցրած...
Նորին մեծություն դու կյանք ,քանի անգամես նույն ճանպարհը գծում ,երևի սպառվել են ճանապարհներդ ավաղ ,ու ես քո դարդից մնացի անճար ....նորին մեծություն միայնություն ,քանի անգամես լռում ու մեմղ հարվածում հոգոս դառնածաց..ախր գլուխ չեմ հանում ,քանի թագավոր է ապրում այս կյանքում ...մեկը լռություն,մեկը մենություն,մեկը ցավ....քանի անգամեն նրանք ստորագրում խեխդված այս կյանքում .....
Ու ես հալծաված ու հոգնած ,ծնկի եմ իջնում նորին մեծություն ` Կյանքի առաջ ,ու նրա չքավոր հարստության առաջ ես նորից եմ գլուխս հոգնած իջեցնում ...Հոգնած է այնքան գլուխս իմ խեղճ ,մեռավ վեր նայելով ու բարձրանալով,միջև իսկ անգամ ինքն ինձ խդրեց,որ ցած իչեցնեմ վեհության ահից..........ու երբ ցած իջավ մի պահ հեկեկաց,մոռանալով, որ մի րոպե առաջ իքնը մի հպարտ ու վեհ գլուխեր ավաղ.........
Դու միշտ ինձ համար եղել ես կյանքում ,հետո ինչ որ կյանքն է քեզ սպանել,չևոր միայն կյանքով չեն չափում կյանքը այս ....քեզ սիրելով միայն չոքեցի ավաղ,դարցա լրտեսը նորին մեծության ,ու լրտեսեցի մարկանց ,ու նրան հոգին ծախեցի կյանքին ..ու փոխրենը ստացա մի լուռ մեղեդի ,ու փոխրենը ինձ գրկեց մենությունը թաց ,ու հորդաց նա նույնպես իմ ցավիցս,ու նա ինքն անգամ կարծես մեղմորեն իջավ ուսերիս ,որ ցավիս վրա նոր ցավ չբերի ......
Չէ չեմ կարող հասկանալ վերջապես թե քանի մեծություն ,հոգնած այս կյանքից անվերջ վազում են ժամանակից առաջ ,ապացուցում որ եկել են ,միայն դրա համար .....իսկ ժամանակը իր գիրկը առած ցավը մեկ առ մեկ ,ցորենի սերմերի նման գցում է իմ ոչ մշակված հոգուս հողերի վրա ,ու երբ հասնում են ծիլերը նրա,նա նորից գալիս հավաքում է հասկերը ցավի ,ու նորից վեր բարցրանում ,հողս չհանգստացած անվերջ ծիլելուց ,ժամանակը նորից ցավերի սերմերը առած ,շաղ է տալիս ու նոր ցավերի հասկեր պահանջում .....
Ու ես նորից հոգնած ու հոգիս տանջված,նորիցեմ իջեցնում գլուխս հպարտ ,ու մեղմորեն խոնհարվում եմ նորին մեծություն `կյանքի առաջ ....
Իսկ հավատը համառորեն ,ջարդում է պատերս հաստ ,ու համառորեն իր փոքրիկ մարմնով ուզում է գոռալ` Պետք չէ հիմար ,գլուխդ վեր պահի ,ինչքան էլ որ իջեցնեն նրանք ..այս կյանքում ես եմ միայն տեր ու տիրակալ ...
Ես չեմ հասկանում քանի անգամեն նրանք գահին վեր հառնած մնում ,գուցե հավերժություն ....գուցե ակնթարդ
_______________________________________________________________________________
Մոռացել եմ թե ինչպես են պարում ,պարը երջանկության ,գուցե մեն մենակ,գուցե ինքդ քեզ գրկած,մի գուցե ընդանրապես չեն պարում բնավ......
Ու ես զգալով նրա տեսքը անտես,նորից էի գրկում ստվերը նրա ,ու նորից քարացած ոտքերս իմ ,դողացնելով գցում էի առաջ ,պարում էի անտես թագուհու հետ ,ու երբ նա մեղմ կանգնում էր ոտքերիս վրա ,ցավից կուրորեն ժպտում էի նրան ...ու խաղ էր թվում մեր ստվեր դարցած սերը անտես ,ու մեղմորեն բռնած նրա մեջքից,զգում էի նրա հոգին դատարկված..ու ոտքերս մեկ առ մեկ հաշվելով պարի հոտքերը չորացած,ես նորից էի պարում պարը մենության ..ու կուրորեն ցավից ժպտում էի նրան .....Ու նրա խելագառված ստվեր անտես,անվերջ պատռում էր մարմինս,ու մեղմորեն շարժվում էր ոտքերը նա ,կանգնած հետքերիս անվերջ նայելով լուռ ու դատարկ սենայկին ,նա լցնումեր իր անտես ձայներով հոգնած,ու մեղմորեն իջնում էր մեկ ցած,մեկ վեր էր խոյանում ,պատկերը նրա ..իմ անմոռաց մի պար ,իմ անմոռաց մի ստվեր ,գրկել էր ինձ ու պարում էր անվերջ ..............