Civilnet.am-ը գրում է.
Պատերազմն ունի իր էթիկան, ինչպես խաղաղությունը։ Չի կարելի ուրախանալ թշնամու զոհերով, բավական է այն, որ նրանք արդեն զոհվել են։ Ձեր ուրախությունը ձեզ իրավացի չի դարձնում նրանց հիմարության առջև, այն ախտահարում է խաղաղության ձեր ձգտումը։
Ազատեք ձեր մտքերը հայրենասիրությունից, այն միշտ ավելի շատ փամփուշտի և ռումբի մեջ է, քան ձեր բնաշխարհի կամ գրադարանների։ Հայրենասիրությունը միշտ պահանջում է իր զոհերը ոչ միայն արտաքին ճակատում, այլև ներքին։ Համենայնդեպս, բարձրաձայն հնչող հայրենասիրությունը միշտ ավելի լավ գիտի նրանց, ում ուզում է խժռել։ Օսմանյան կայսրությունում չկար մի ոլորտ՝ բանկային, կրթական, մշակութային, որտեղ թուրքերն իրենց հայերի զոհը չզգային։
Եթե Հայրենիքը ձեր ուսերին է, հազիվ թե դուք էներգիա ունենաք այդ մասին բղավելու։ Հայրենասիրության մասին բղավում են նրանք, ովքեր այն ցած են նետել իրենց ուսերից։ Հայրենասիրություն ունեին հրեաները, երբ Հայրենիքը միայն անուն էր։ Մեր դեպքում հայրենասիրությունը նրանց հացն է, ում այն սնում է, ով անձամբ զոհվողը չէ։ Նույնիսկ բառերն առանց շահի չեն ասվում, շահից ապահովագրված է միայն ճշմարտությունը, որը բառերով ասելու բան չէ։ Քրիստոսը հավատաքննության հայրենասիրական օջախն էր 15-16-րդ դարերի Եվրոպայում։ Պատերազմի էթիկան առանց իմաստավորված խաղաղության գոյություն չունի։ Ծիծաղելի չէ՞ հայրենասիրությունից խոսել այն ամենից հետո, ինչ ձեր աչքի առաջ արեցին այս երկրի հետ՝ Թեղուտ, արտագաղթ, Մարտի 1, անընդհատ կեղծված ընտրություններ, Սերժ, Ալեքսանդր և Տիգրան Սարգսյաններ և այլն։
Մի՛ մտածեք, թե Ստալինը հրեշ էր, չնայած դրան, Ոգին պատերազմ հաղթեց։ Այդ ընթացքում Գուլագները չփակվեցին, եթե չասեմ, որ համալրվեցին պատերազմի հերոսներով, մատնությունները չէին դադարում խժռել մարդկանց, որոնք ֆաշիզմի դեմ ելնելով էին գծել խաղաղության և պատերազմի սահմանը իրենցից դուրս և իրենց մեջ։
Մեր տիպի երկրներում իշխանությունը ստեղծում է մի Հայրենիք, որի միակ բնաշխարհն ինքն է։ Հայրենասիրությունը խաղաղության օրոք իշխանության հետ ձեր տանուլ տված պայքարի ապաստարանն է, որտեղ դուք ի վերջո ճանաչում եք իշխանության առավելությունը։ Մի՛ պարծեցեք ազգի միասնությամբ պատերազմի օրերին. դա խոսում է այն մասին, որ խաղաղության օրերին դուք երկրի ներսում ամենուր կռիվ եք տեսել և մղել։ Միասնության այդ թմբկահարումը իշխանության հաղթաթուղթն է, ոչ թե ձեր։ Եթե ընդդիմադիրը պատերազմի օրերին խաղաղության ժամանակ իրեն հալածած իշխանության կողքին է, դա կարող է ավարտվել տոտալ մենիշխանության տրիումֆով, քանի որ «միասնության» համն ընկնում է իշխանության բերանը և նա անընդհատ կռիվներ է ուզում ու որոճում։
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
