Ե՞րբ ենք վերջապես հասկանալու, որ… Մոնթեն, Կոմանդոսը, Բեկոր Աշոտը և իմ մանկության մյուս հերոսները գրելով չեն ինքնահաստատվել, փոխարենն իրենց հերոսական գործողություններով ազատագրել են մեր հողը` որպես ստատուս դնելով Անկախ Արցախը: 
Պատերազմ տեսած մարդկանցից առավել ոչ ոք չի կարող գնահատել խաղաղությունը, ոչ ոք ավելի մտահոգ չի կարող լինել ստեղծված իրավիճակով… Հպարտ եմ, որ Արմեն Հովհաննիսյանի, Ազատ Ասոյանի, Զորիկ Գևորգյանի, Արարատ Խանոյանի, Սարգիս Մովսիսյանի պես ԱՆՊԱՐՏ ու ԱՆՄԱՀ տղաներ ունենք… Հավերժ հիշատակ նրանց` իրական ՀԵՐՈՍՆԵՐԻՆ:
Հ.Գ. Մեր բանակն այսօր ամենահզորն է` իր քաջ ու խիզախ զինվորներով: Բարի ծառայություն Ձեզ, Տղանե՛ր! Թո՛ղ Աստված պահապան լինի Ձեզ….ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ մեր երկրին!

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել