Գիտես ...աչքերը բացել են, տեսել են խոտի դեզ, մարգագետին, տան առաջ նստած «Աստրա» սիգարետի թութունը փնչացնող պապիկ… է՜հ… կովերին արածացնել, գոմի կտուրը կապել, ոչխարին խուզել … չէ.. վատ բան չկա էդ ամենի մեջ, քավ լիցի… հանկարծ էդպիսի տպավորություն չթողնեմ… ասածս էն ա, որ դա գազանություն է, գյուղացի մի մատ երեխուն բերել քաղաք, ու ասել. «Ի՜նչ տեսնում ես...քոնն ա, բալես, ապրանքներիդ տեր կանգնիր»: Ի՞նչ ա տեսել, որ տեր կանգնի.. դե ինչ էլ չի տեսել պատիցը կախ, արդեն հասցրել ա՝ ճակտիցը կախ...
Բոլորս էլ էս կամ էն գյուղից ենք, բայց դե մեկը քաղաքական միջավայր ա ընկնում, մյուսը համալսարանական շրջապատ, երրորդը արվեստի անվան տակ արվեստն է պնանում… դե չէ… դա նորմալ երևույթ ա… ասածս ինչ ա, շատ չշեղվեմ.. հետո հանկարծ բոթ ա թափվում ազգի վրա… բահը դառնում է հրացան, եղանը՝ նիզակ, սելը՝ գնդացիր… հա բայց լավ կողմ ունենք ազգովի…էդ պահերին միահամուռ գնում ենք վտանգին դեմ… դե դա կարևոր չի, որ մեկը թալանելու համար, մեկը կնիկ բռնաբարելու, մյուսը կնգանից փախնելու, չորրորդն էլ սիրած աղջկա գովասանքից ոգեշնչված… մնացածն էլ հողը պաշտպանելու անհեռատես հայրենասիրությունից գրգռված … փառք ու պատիվ վերջիններին… բայց դա չի հարցը..հարցն էն ա, որ, կռվեցինք եկանք… մեկի բախտը չբերեց չեկավ, մեկի բախտը ավելի չբերեց, գալուց հետո անտեսեցին… բայց արի ու տես մեկի… ավելի ճիշտ երկուսի բախտը բերեց… դեմ չեմ, կյանք ա, կարող ա պատահի…
... ու հիմա ամեն առավոտ զարթնած ու գոմի կռիշ տեսածը, ով փառք ու պատիվ իրեն՝ բահը հրացան ա դարձրել, գործ չունի մանկության երազանք, մղոններով հեռավոր և ծնողներից լսած մայրաքաղաքի պատմական անդորրը խանգարելու: Ախր ինչպես բացատրես, որ սա գոմ չի, որ քանդես, ուրիշ տեղ շինես, կովերին ասես հիմա էլ գնացեք է՜ն նոր սարքածի մեջ հավաքվեք… կամ հիշու՞մ ես, որ քաղաքից բերած ներկերով խաղում էիր..... պատկերացրու…էդ ներկդ մի տեղ, փողոցում թափել էս, ու հիմա բոլորիս ասում էս, թափածս ներկի վրա կանգնողը պիտի ինձ փող տա…հոգուդ ղուրբան…մանչս…էս ախր մանկական խաղ չի…էս մարդկային կյանք ա… գյուղական գունավոր ու մերժված կապրիզները գոմի կռիշում իրականացրու… որտեղ քեզ կհետևեն կովերի ոչինչ չասող աչքերը… մենք կով չենք... իսկ դու..էդ կռիշից իջիր.. ամոթ ա, մեծ տղա ես, հետո էլ նեղանում ես, որ անունիդ վերջում ՛՛իկ՛՛ են ավելացնում, իջիր ասացի...կնկնես, էդ մի թիքյա ուղեղդ փշուր փշուր կանես, անկողին կնկնես ու նույնիսկ գովերգողներդ քեզ հյուր չեն գա ...
Գիտե՞ս ... դու էլ էստեղ ես հյուր ... հա, հա..բառիս բուն իմաստով հյուր ես... վեր ես կացել ու եկել մեզ մոտ հյուր, դե քանի որ մենք՝ հայերս, հյուրասեր ազգ ենք դեռ անհիշելի ժամանակներից, թողել ենք, որ քեզ զգաս ինչպես ձեր տանը... բայց ինչքան էլ զգաս, դու մերը չես դառնա..հիշիր...դու հյուր ես... մեր տանը զբոսնիր... մտի զուգարանը տնտղիր, խոհանոցի մեջ քիթդ մտցրու, դրամապահոցից փող հանիր դիր գրպանդ, բայց, մեկ ա, հյուր ես, մենք էլ հագած-կապած նստած խեղդվում ենք շոգից, թե երբ ես գնալու... ու մի օր գնալու ես.. ու մենք մերոնցով շունչ ենք քաշելու, հանգիստ մեզ համար ներքնազգեստով ման գանք տանը ու իրարից չամաչենք...
Կ. Բալյան