«Համաշխարհային հանրութան առջև մագաղաթյա ու ձեռագիր գրքերով հպարտացող, առաջին տպագիր գիրք ունեցող ազգերից համարվող, դարեր ի վեր սեփական կյանքի գնով գիրք ու գրականություն փրկող հայ ժողովրդի պատմական դեպքերի թվարկման համար հատորները չեն բավականացնի: Բայց այսօր, երբ ունենք անկախ պետություն, թերևս ամենաանտեսված, գրեթե անտերության մատնված ոլորտը հանրապետության գրադարաններն են ու դրանց ֆոնդերի վիճակը: Չնայած 2012թ. Երևանը ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի կողմից հռչակվել էր գրքի համաշխարհային մայրաքաղաք, սակայն հենց այդ ընթացքում մայրաքաղաքում փակվեցին մի շարք գրադարաններ ու գրատներ:
Առավել անմխիթար իրավիճակ է հանրապետության մարզային բնակավայրերում գտնվող գրադարաններում, որոնցից շատերը փակվեցին, իսկ գործողներում էլ պահվող գրքերի վիճակը, բառի բուն իմաստով, աղետալի է: Օրինակ՝ դեռևս 2013թ.-ին Գեղարքունիքի մարզի Սևան համայնքի Գոմաձոր և Ցամաքաբերդ թաղամասերի գրադարանները փակվեցին, իսկ 2014թ.-ին փակվեցին Գագարին բնակավայրի 2 գրադարանները, մանկական գրադարանն էլ տեղափոխվեց Կենտրոնական գրադարան:
Արդյունքում Սևանում հիմա գործում է ընդամենը մեկ գրադարան, այն էլ` ոչ բարվոք շենքային պայմաններով, առանց ջեռուցման, որտեղ պահվում է մոտ 100.000 կտոր գիրք:
Գրադարանավարուհիներն ամռանը ստիպված են լինում գրքերը հանել դուրս, դասավորել արևի տակ՝ տարվա մնացած ամիսներին դրանցում ներծծված խոնավությունից ազատվելու համար»:
Մանրամասները՝ թերթի այսօրվա համարում