Երկու օր առաջ ես ևս ներկա էի Կանադա մեկնելու, սովորելու, մշտական բնակչության կամ բիզնես սկսելու սեմինարին:
Դահլիճը լեփ-լեցուն էր՝ մոտ 500 մարդ՝ տարբեր տարիքի, տարբեր, ինչպես ընդունված է ասել, ԽԱՎԻ, սակայն բոլորը մեկ ընդհանուր նպատակի համար` լքել երկիրը:
Այնպես ցավալի էր տեսնել այդ ամենը:
Կողքից լսում եմ երկու ընկերուհիների խոսակցություն: Մոտ 25 տարեկան, ընկերուհուն շշնջում է. մեջբերում.
-Երանի ստացվի, կյանքիս երազանքներից մեկն արդեն դարձել է ես երկրից գնալը:
Երկրորդ աղջիկ.
-Էլ մի ասա, գիտե՞ս, ես էլ էի հայրենասեր, բայց այսքան տարի, այսքան տքնաջան աշխատելուց հետո, երբ հետ ես նայում ու տեսնում՝ ինչքան քիչ բանի ես հասել, որ նվիրվում ես կարիերայիդ ու տեսնում, որ դրա դիմաց տարիներ են անցել ու արդյունքը ոչինչ…. օր-օրի հաստատվող նոր` մարդկանց շունչը հնարավորինս փակելու նոր օրենքներ, թանկացումներ…
Ուրիշ ինչ է մնում անել:
Առաջին աղջիկ.
-Հա բա, լավ գիտես, քեզ թվո՞ւմ ա ես ուզում եմ գնալ, բայց ես էլ եմ ուզում լավ ապրել:
Ինչքան ցավալի է, որ երկրի բնակչի, այն էլ երկրի ապագան կերտող երիտասարդի համար կյանքի երազանքներից մեկը երկիրը լքելն է:
Բայց այս պայմաններում ուրիշ ինչ երազեն մարդիկ….
