Օրագիր

որքան ծանր է տեսնել քեզ ,սակայն փոխված ,կարծես ամբողջ մարմնով ճմռթվել եմ ,ու այլևս չեմ կարողանում հստակ կանգնել ....

ցավում է մարմինս ,սկսել է կամ գուցե ցավալ .
հոգու ցավը հաճախ այնքան է ցավում ,որ հասնում է  ոսկորներին ,մարմնին ,ու սկսկում դանաղ սպանել .
եվ իմ սիրտը լոկ օրգան լինելով հանդերձ ,համ ցավում է սիրուց ,համ ցավում է անտանելի հիվանդությունից ,որը օր-օրի սկսում է թուլացնել ինձ ,ծնկի բերել :

գիտես ,դեղերից սկսել են անզգայանալ ,մարմնիս ցանկացած բջիջը ,գիտես ավելի լավ է մեռնեմ ,քան անգզայացված մնամ ,դա ավելի ցավոտ է հավատա ..
Ընդամենը երկու տարի է անցել ,սակայն այս երկու տարում գիտես ինչեր եմ հասցրել խորհել ,քանի անգամ եմ վայրկյան առ վայրկյան փոխվել ,այնքան դժվար եմ սկսել համակերպվել կյանքիս հետ .
գիտես այնքան ծիծաղելի հիվանդություն է առաջացել ինձ մոտ ,որ դու երբեք դրան չէիր հավատա ,քանի որ դու ամբողջ հոգով կարծում էիր թե ես անմահ եմ ,ու իմացիր նաև ,որ ոչ մի դեղ չի սփոփում այն ցավը ,որը գիշեր ու ցերեկ վայկյան առ վայրկյան հյուծում է ինձ ,մարմինս ,հոգիս ,ու թուլացնում .......

բայց ուժեղ եմ ,ցավն է ինչ ,որ ծնկի բերի ինձ ,ուժեղ եմ ,քանի դեռ կաս ,ապրում ես իմ մեջ ,սակայն գիտես վախենում եմ ,քանի որ գուցե դուել օրերից մի օր մահանաս իմ մեջ ,անզգայանաս ու քարանաս,շատ եմ վախենում է ,ու նաև վախենում եմ ,որ այլևս ոչինչից չեմ վախենում ,չէ դա համարձակություն չէ ,դա ուժեղ մարդուն բնորշ ուժեղություն չէ ,դա լոկ ցավից ծնված անզգայացումն է ,որն ավելի ուժգինի է ինձ սպանում ,քան կյանքումս հայտված յուրաքանչյուր ցավ ...........

անզգայացել եմ ,ու ոչինչ չեմ կարողանում անել ,գուցե երազանքս կատարվեց գիտես ,ես երազում էի այլևս չհասկանալ ու չզգալ ոչինչ ,ու հիմա գիտկացում եմ ,որ երազանքները իրոք կատարվում են .....

հավատա ,որ եթե այս պահին լինեիր կոսքիս ոչինչ չեի խոսի ,չեի վատնի այդ թանգ վայրկյանները ,այլ կվայելեի ,լուռ ու կնայեյի քեզ ,թեկուզ մի փոքր հեռավորությունից ,ախ եթե իամնայիր թե որքան ունեմ քո կարիքը ,որքան ունեմ քո ձեռքերի ,քո նրբության ,քո շուրթերի կարիքը ...
փոխվել եմ ,այնքան ,որ հաճախ չեմ ժպտում ,հաճախ չեմ ծիծաղում կամ խնդում ,փոխվել եմ հավատա ,այն չեմ ,ինչ եղել եմ ,ու գիտես ամեն բան կտայի ,որպեսի վերապրեի այն յուրաքանչյուր րոպեն որը թողեցի անցյալում քեզ հետ .............

մարմինս հյուծվել է ,մի բուռ եմ դարձել ,այնքան է հյուծվել ,որ արդեն ընտանիքիս շատ է մտահոգվում ,անքնությունս շատ է սպառում ինձ ,սպանում է դանդաղ ,չեմ կարողանում քնել ,այդ ընթացքում այնքան հազարոր ու միլիոնավոր բաներ եմ մտածում ,որ քիչ է մնում դուրս գամ ու փսխեմ ,մեջիցս դադատրկմ այդ ոռնացող մտքերը ....

ուզում եմ չքվել ,մի տեղ ,որտեղ ոչ ոք չի տեսնի թե ինչպես եմ տապալվում է ,բայց գիտես այնքան եմ ուզում փլուզվել ,ուսերս ցավում են արդեն ,լոկ այն ցավից ,որը ուսերս ծանրաբեռնել է ,ֆիզիզկապես այլևս ունակ չեմ ,տանելու նոր ցավեր ,այլևս չեմ կարող ,կմեռնեմ ........

կեղծ եմ դարձել ,գիտես մարդկանց անկեղծությունը երբ չարաշահվում է ,նրանք ավելի վատ են դառնում քան ցանկացած այլ մեկը ,ու հիմա  կարծես ես ահավոր կեղծ եմ դարձել ,կեղծ մեկը ,դերասան ,եթե հնարավորություն լիներ գուցե հռչակվեի ամենամեծ դերասաներից մեկը կյանքում ,

ու ոչ մի անկեղծության նշույլ անգամ չի մնացել հավատա ,չնայած եթե լինեիր չէի հավատա ,քո իսկ աչքերին ,բայց հավատա ,լոկ հոգնել էի անկեղծ լինելուց ,քանի որ դա ոչինչ ինձ չեր տալիս ,բացի ցավից..........

ես հիմա ոչինչ չեմ ուզում ,պատկերացարա անգամ ոչինչ ,ու կարծես մեկ է դարձել ամեն ինչ,ուզում եմ գիտես ,մեկ-մեկ ուժեղ գոռալ ,հայոյել,գոռալ ու ասել ,ինչու հենց ես ,բայց ատամներով կծում եմ լեզուս ,ու փակում բերանաս ,ու ինքս իմ մեջ արտասանում է,որ ես եմ մեղավոր ,այլ ոչ թե կյանքը ........

մի փորք սովորություն եմ ձեռք բերել ,ամեն անգամ նստում եմ բաց պատուհաների առաջ ,սկսզբում վայելում գիշերս ,իսկ հետո լուսբացս,ու գիտես ամեն անգամ յուրովի եմ արտասվում ,երեկ ծիծաղելով էի արտասվում ,ու ինձ թվում էր թե ես իրոք գժվել եմ ,և այո ,գժվել եմ ,ամեն օրս այդպես եմ վերջացնում ,ինչու ,գուցե ինչ որ մեկին ,կամ ինչ որ բան եմ սպասում ,կամ գուցե ուղղակի ,չգիտեմ ,բայց սիրտս թրթռում է այն պահին ,երբ լույսը կամանց կամանց ճղում է մթությունը ու բացվում .....
ում կամ ոչինչ չեմ սպասում ,չևոր ոչ ոք ,ու ոչինչ չի գալու,ոչ ոք ,ոչինչ,ետ չի դառնալու երբեք ......բայց ինչու ,գուցե իրոք դեռ հոգուս խորքում սպասում եմ ,գուցե հոգուս խորքում դեռ կա մի կես նշույլ ,ախ չէ ,ոինչ ու ոչ ոք ետ չի դառնալու .............

ինչ ասեմ ,հիվանդությունս սկսել է ձայն հանել ,զգացնել տալ իր մասին ,արդյոք պատրաստ եմ ,հա պատրաստ եմ ,բայց ոինչի համար չեմ պայքարելու ,ինչ լինում է ,թող որ լինի ,այլևս այդքան ուժ չունեմ ,պայքարելու ,հաղթելու ,հոգնել եմ անկեղծ........

սպառվել եմ ,այնքան ,որ չեմ կարողանում այլևս շարունակել ,լոկ հոգնել եմ գուցե........

այս հիվանդւյթունս սպանում է ինձ,սկզբից ուտում ողջ զգացմունքերս ու անզգայացնում ինձ, իսկ հետո ոսոկներս ու մարմինս է հյուծում ,ուտում է ,կամանց -կամանց ,դանադաղ ու ցավեցնող ,ուտում է........
 օրեցօր մի բան եմ հասկանում գիտես ,որ կյանքս վերածվում է մի դատարկության ,մի դատարկություն որտեղ ոչ մի կերպ չի կարող գոյատևել որևէ զգացողություն ,ու զգացմունք ,սառել եմ ,լոկ այն բանից ,որ շատ եմ մտածել ,շատ եմ հասկացել ու գիտակցել ,շատ եմ տեսել ,ու լոկ այդ ամենը ստիպել է ինձ մի փոքր ատել շուրջ գտնվող ամեն ինչ ,...

գիտես ուժեղությունից հերքի է խոսել,ես այս պահին ուժեղ չեմ ,այլ լոկ մեկ է ամեն բան կարծես ,մեկ ու միապաղաղ ...
եթե լինեիր այստեղ ,գուցե շատ բան չլիներ ,այլ ամեն ինչ լիներ այնպես ինչպես կյանքն էր պլանավորել ,սակայն հիմա ոչինչ պլանավորված չէ ,ամեն ինչ խառն է ,խորդ ու բորդ ,ամեն ինչ կարծես իր տեղում չէ ,ինչ որ մի բան այն է չէ ,հավատա ......

երեկ վերջապես կարողացա արտասվել ,պոռտկալ ,չգիտեմ ինչու մի պահ այդ պահին ինձ զգացի խեղճ ,անօգնական ,մենակ ,ու կարծես աչքերս սկսեցին հորդալ առատ ,շնչահեղձ լինելու չափ շունչս կտրվում էր ,քանի որ գիտես այդքան երկար պահելով արցունքներս իմ ներսում ,վերջապես կարողացա լաց լինել ,կարծես անձրևում էր ամբողջ մարմինս ,կարծես գորշ ամպերը քիչ -քիչ ավելի էին խտանում ,բայց վերջապես ,վերջապես մի բան թափվեց իմ աչքերից ,հոգուց մի փորք բեռ ընկավ....

Գայանե հոգնել եմ հավատա,օրերս ու վայրկյաներս այնքան նման են իրար ու այնքան միապաղաղ ,որ կարծես թե չեմ ապրում այլևս ,գիտես գուցե շտապել եմ ամեն ինչում ,և ուշացել եմ ամեն ինչից ,ու լոկ այդ ցավն է  ,որ ցավեցնում է ինձ ,այդ ափսոսանքի ցավը ...
Գայան մեծացել եմ ,հոգիս կարծես մի ծեր լինի ,որը նստած է իմ մեջ ու փնովում է կյանքը այս ,բայց միևնույն ժամանակ այնքան խենթ է ,մանկան նման ,այնքան պարզ ,ու այնքան երջանիկ ...

ես էլ չգտիեմ ,դեռ ինչքան եմ կարող այս ցավը տանել ,դեռ ինչքան եմ կարող այս ֆիզիկական ցավը տանել ,որը կարծես կշիռ չունի ,հավատում ես ,մատերս անգամ ցավում են շարժվելիս ,անգամ ոտքերս են ցավում .
Գայան ,գիտես այնքան կուզեի անշնչանալ ,չլինել այլևս ,հոգնել եմ այս անվերջ կրկնվող ցավերից ,այս անվերջ կրկնվող անցյալից ,որն իր մեջ է վերջրել ողջ իմ ներկան.............

Մեկ-մեկ ուզում եմ գոռալ ,Ի սեր Աստծու ինչու ես ,չեմ համակերպվում քո բացակայությանը ու չեմ կարողանում ներել ,ի սեր Աստծու ,այնքան ես արդեն բացակայել ,որ ինձ թվում է մեկ-մեկ որ հորինված ես ,որ անգամ չեսել եղել ,որ անգամ չեմել սիրել քեզ ,այլ հորինված մեկն է ,հորինված մի պատճառ իմ ցավի համար........

Ցավում է ,այս հոգուս ու մարմնիս ցավը ցավում է ,մեկ-մեկ անգամ քայլող ցավ լինեմ կարծես ,հոգնել եմ Գայան ,այս ամենից ես հոգնել եմ .............
հոգնել եմ իրոք .....................