Արդյո՞ք արհամարհանքի և ընդգծված նվաստացման վերաբերմունք չի, երբ եվրասիական մեր գործընկերները ոչ թե նախօրոք մեզ տեղյակ են պահում Ալիևի նամակի, պահանջի մասին և նախօրոք էլ քննարկում, այլ հրապարակային, տեսախցիկների դիմաց մեզ տեղյակ պահում, որ իրենք որոշել են բավարարել Իլհամ Ալիևի պահանջը՝ աշխարհին ցույց տալով մեր անտեղյակ ու գաղջ հայացքները:
Արդյո՞ք պարտավոր չէին մեր ԱԳՆ-ն, այլ ծառայություններ նախoրոք իմանալ նման նամակի և դիրքորոշման մասին:
Չեն իմացել, չեն իմացել, լավ, ինչո՞ւ մինչև հիմա մենք պաշտոնական բացատրություն չենք պահանջում, ի՞նչ է նշանակում մեր լռությունը: Մենք համաձա՞յն ենք Նազարբաևի և, ըստ էության, Ալիևի պահանջները բավարարել:
Ու ամենակարևորը, ինչ-որ մեկը կարող է բացատրել՝ ինչո՞ւ ենք մենք սուրում մի միության մեջ, որտեղ ակնհայտ Ադրբեջանի շահերն ավելի են գերադասում հարգել, քան մերը, որտեղ առաջարկում են Ղարաբաղն ընդգծված տարանջատել մեզանից, ֆիքսել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, որտեղ մինչև այսօր էլ ձևակերպված չէ՝ ինչ ենք մենք շահելու:
Մեկ էլ նկատեմ,որ եթերային լրատվականներն որոնք նայել եմ այսօր ,անդրադառնալով Աստանայի համաժողովին,ոչ մի լուր չեն տվել
Նազարբաևի առաջարկի մասին,կարծես նման բան չի էլ եղել:Ակնհայտ է ,որ դա արվել է իշխանության ճնշման արդյունքում:
Հավանաբար դա նրանից է,որ մեր արտաքին քաղաքականությունն,ինչպես Աշոտյանն այսօր ասեց ,,շատ ամուր ձեռքերում է,,,էնքան ամուր ,որ ուժն հերիքում է լրատվականների բերանը փակելուն,մինչդեռ պետք էր Նազարբաևի բերանը փակել:
Ինչ ասեմ,ես ինձ նվաստացած եմ զգում,էս կեղծված ընտրությունների գինն ա ,որ մենք տալիս ենք ամենօր: