Անտանելի ցուրտը ստիպում էր քայլերս արագացնել և րոպե առաջ հասնել սառը անկողնուս, բայց և անտանելի մութն էլ գրկել էր ոտքերս և կարծես ետ էր քաշում, զգուշացնելով դիմացս հանդիպող փոսերի մասին:
Լավ, քիչ մնաց, մի կանգառ:
Անցնող երթուղային տաքսիների վարորդները կարծես հասկանում էին ինձ, որ մոտս փող չկա ու չէին կանգնում:
Չէր հերիքում 80 դրամ:
-Լուցկի չունե՞ ս, -կանացի ձայն է:
Չէի նկատել, մութը, ծառի մութ ստվերում չէր երևում:
-Ունեմ,-չրխկացնում եմ վառելով ծխախոտը և նկատում, որ բավականին հաճելի դիմագծեր ունի:
-Տրանսպորտի ես սպասում,- իմ տափակությունը սահման չունի:
-Չէ, քեզ,- ծիծաղում է: - Ինչու՞ ուշացար:
Հա~, սրանց են ասում “գիշերային թիթեռներ”, բախտս չի բերել սրանց հետ գործ ունենալու:
-500 դրամ տուր այ այստեղի պահակին, -ու ձեռքով ցույց է տալիս “Արյան ախտորոշման կենտրոն” լուսավորված ցուցափեղկի դուռը, - կմտնենք ներս, ես էլ եմ մրսում, համ էլ քեզ ամուր-ամուր կտաքացնեմ, մնացածը ըստ գնացուցակի:
Աչքերս երևի սովորեցին մթությանը, որովհետև արդեն պարզ երևում են մի քանի ծառ այն կողմ կանգնած ևս երկու հոգի:
Նրանցից մեկի մոտ ավտոմեքենա է կանգնում ու ինչ որ բան են խոսում:
-Ի՞ նչ են խոսում, - իմ հերթական տափակությունն իրոք սահման չունի:
-Հեչ, հայ-թուրքական հարաբերություններից, լսիր, դու փող ունե՞ ս:
-Հա, 120 դրամ, տա՞ մ :
-Չէ, ավելի լավ է հետս արի, դու կսպասես, իսկ ես մտնեմ , այստեղի զուգարանն էլ է փողով, իսկ պահակը, մի վավաշոտ ծերուկ, որը իր հերթափոխի ժամանակ զուգարանի դուռը ծխնիներից հանում է ու թաքուն մեզ նայում, թե մենք ոնց ենք ...
Դու որ լինես, կքաշվի իր խուցը:
-Բա ես ի՞ նչ պետք է անեմ:
-Ոչինչ, կանգնիր ու սպասիր, թե չէ նա կանգնում ու իր թաց աչքերով նայում է ...ինքն անկարող, ձեռքերը կարող:
-Դե լավ համաձայնվում եմ ես, այսօր զուգարանից սկսել զուգարանից էլ ավարտեմ:
Մտնում ենք ներս, լուռ մեկնում եմ 100 դրամանոցը և մտքումս անիծում վաղվա առավոտը, թե ինչպես եմ հասնելու աշխատավայր, առանց փողի:
Իրոք զուգարանը դուռ չունի, ավելի ճիշտ ունի, մի քիչ այն կողմ միայնակ հենվել է պատին :
-Էս խեղճերն էլ գործ չունեն,- մրթմրթում է անլվա պահակը ու քաշվում իր խուցը:
Ուսանողական ընկերոջս`Հրաչենց տանից եմ գալիս, ծնունդն էր այսօր: Ասացի քիչ ուշ գնամ, հյուրերը գնացած կլինեն: Իր սիրած գիրքն էի տարել ,Բուլգակովի ”Վարպետն ու Մարգարիտան” - հայերեն տարբերակը :
Մինչ նստած սպասում էի, թե երբ է կինը հյուրասիրելու, որոշեցի լվացվել: Երբ դուրս էի գալիս զուգարանից խոհանոցից լսեցի կնոջ զուսպ ձայնը.
-Դե, Հրաչ, իր բերած գիրքն էլ դիր թող ուտի, ես ինչ անե±մ:
Քանի նրանք ցածր վիճում էին, ես կամաց դուրս եկա ու հիմա էլ այստեղի զուգարանի կողքն եմ անօգնական կանգնել...
-Անունդ ի՞ նչ է, - դուրս եկավ թիթեռը ու իսկույն երևում է ինչ որ ծանր բանից ազատված երջանիկ դեմքը:
- Սամվել,- ստում եմ ես, և զգում որ շատ մոտիկ ինչ որ տեղ վառվող խարույկը այտերս այրում է:
-Իսկ ես Մարգարիտան եմ:
Ա~յ քեզ օր:
-Իսկ դու անկախության կապակցությա՞ մբ ես անունդ փոխել, դարձրել հայկական:
Չեմ հավատում ականջներիս, իսկ աչքերս հղի գորտերի նման փքվել ու նայում են արդեն չգիտեմ ինչու ծանոթ թվացող դեմքին:
-Չէ, իրոք Սամվելն եմ, շարունակում եմ ստել, և չեմ հասկանում ինչու:
-Բայց նման ես ուրվականներ սանձողի:
Ուսանողական տարիներին մի տղա կար, քեզ շատ նման, նա էր ասում “Գնա, հայր, գալիս եմ...ի՞ նչ...հորեղբա՞ յրս, ... թույն ականջի՞ դ”:
Աչքերս ազատվում են ինձանից ու թուլացած կախվում կարմրին տվող այտերիս վրա:
Իրոք իմ անունը Համլետ է և ես էի սիրում իմ ամենալավ` ուսանողական տարիներին նման խոսքեր ասել:
-Չեմ կարողանում հիշել, կներես, Մարգարիտա, գուցե հիշեցնե՞ ս ով ես:
-Առաջավոր կթվորուհի, -ծիծաղում է, -նկարս էլ “Հայաստանի Աշխատավորուհի” ամսագրի շապիկին են տպել:
Հիշեցի~, ճիշտ է աղոտ, բայց...
Ուսանողական տարիներին մի նամակ էի ստացել, սիրային, շատ ինտիմ, շատ ռոմանտիկ բովանդակությամբ, ստորագրված ՙՄ.Մ.՚ և նամակի հեղինակը խնդրում էր իմ անձնական իրերից որևէ մի բան, թաշկինակ, փողկապ, կրակվառիչ կամ ինչ ուզում է լինի, թողնել ինստիտուտի հարևանությամբ գտնվող բաղնիքի հերթապահի մոտ, (մեր ուսանողական փոստն էր):
Տղաներով մի լավ ծիծաղեցինք ու որոշեցինք մի փաթեթ սարքել , փաթեթում դրեցինք “Հայաստանի Աշխատավորուհու” ձեռքներս ընկած պատահական մի համար, որի շապիկին մի կթվորուհու նկար էր:
Այդ մտահղացումը այսօրվա ծնունդը նշող Հրաչինն էր:
Ինչ սարսափելի օր է, հետո էլ ասում են երկրում մարդ չի խաչվել, ճանապարհներ չեն խաչվում, իսկ այսօր ինչ է, բացառությու±ն:
Մարգարիտան, Վարպետն ու Մարգարիտան, երկու անգամ անօգնական զուգարանի կողքը կանգնելը, Հրաչը և ամենագլխավորը`այդ խաչմերուկում Համլետից Սամվել ձևափոխված ու հիմարի պես աչքերը ճպճպացնողը` ես:
-Լսիր, Ս -ա - մ – վ -ե - լ , իրո՞ ք փող չունես,- լրջանում է նա:
Ես աչքերս կիսափակ տարածում եմ ձեռքերս, այսինքն դե տեսնում ես էլի:
Այո, տեսնում է, ես էլ եմ տեսնում ինձ մեկնած 20 դոլարանոց թղթադրամը...
-Կներես, այսօր գործերս լավ չեն, եթե ուզում ես վաղն էլ արի, մի բան կստացվի էլի:
Ու հեռանում է:
Իմ ձեռքում ակամա հայտնված 20 դոլարանոցը, ձեռքս չի այրում, ու ժպտացող կթվորուհու փոխարեն ինձ խիստ նայում է ամերիկյան նախագահներից մեկը`Ջեկսոնը, ու կարծես ասում.
-Ախ դու:
Ավարտ
Ծաղիկներ են շուրջբոլորը Թիթեռնիկներ գույնզգույն,
Հեքիաթները ամեն օր Սկսվում ու չեն ավարտվում:
Շողերի տակ արևի, Մի թիթեռ է ու տղա,
Փսփսում են գողունի, Գետակի մոտ մեղմ ու տաք:
- Նայիր, գետում ձի է կարմիր, Ահա կրիա դանդաղկոտ,
- Ձին կարոտ է,դե համբուրիր,Ախ,ինչքան ես ամաչկոտ:
Այսպես իրար համբուրելով Գետակի մոտ մերձափնյա,
Ապրում էին երազներով, Մի թիթեռ ու մի տղա:
Բայց մի օր էլ շատ հոգնած, Տղան քնեց գետափին,
Իսկ թիթեռը նեղացած, Գնաց տրվեց արևին:
Երբ ավարտվեց հեքիաթը Տղան զարթնեց զարմացած,
Փրփրել էր գետակը, Ափին թիթեռն էր ընկած:
- Արև, առար հոգին դու, Իմ թիթեռի լուսընկա,
Իսկ մարմինը այսպես լուռ Ինձ ես թողնում որ սգամ:
Շատ բարկացավ արևը,Դեմքը թեքեց տղայից,
Ու մայր մտավ ցերեկը, Նեղանալով աշխարհից:
Տղան գրկեց թիթեռի Նուրբ թևերը գույնզգույն,
Նա չգիտեր երևի Հետո ինչ է լինելու:
Լուսնի լույսով անտառում, Շշնջոցով ծառերի,
Տղան խոնավ աչքերով Հողին հանձնեց թիթեռին:
Լուսնի լույսը ընկավ փոքրիկ,Գերեզմանին թիթեռի,
Գերեզմանից ծլեց ծաղիկ, Որ կոչվում է Լուսաստղիկ:
Թիթեռներն ու ծաղիկները,Սրտերում են մեր ապրում,
Սրտերում էլ հեքիթները`Սկսվում և.. չեն ավարտվում:
