Օր առաջին
Նախախնամություն էր, թե բախտ: Հիմա չգիտեմ, կամ գուցե զուգադիպություն: Ես երբեք չեմ հավատացել ճակատագիր կոչվածին, դրան հավատում են իրենց կյանքն ու ժամանակը մսխողները: Անում են արարքներ, հետո ամեն ինչ բարդում կյանքի ու ճակատագրի վրա: Եթե ինչ-որ մեկը գրել է բոլորի ճակատին, ուրեմն թերացել է իր գործում, խառն է գրել, խաչել է ուղիներ տարբեր, այնպես, որ հետո ինքն էլ գլուխ չի հանել: Կամ մարդկանց մի մասի ճակատին սևագրել է, մյուս մասի ճակատին մաքրագրել՝ մարգարիտե տառերով: Երջանկություն կոչվածը հավետ չէ, ամեն ինչն էլ ժամանակավոր է մեզ համար` նույնիսկ ժամանակը: Մենք ժամանակի որոշակի ժամանակահատված ենք, այնպես, ինչպես օրվա մեջ մեկ ժամը: Մարդ կա իրեն բաժին է հասնում վարկյաններ, մարդ կա ժամից ավելի, մարդ կա րոպեներ: Բայց, միևնույն է, դրանք էլ են վերջանում, ինչպես օրերը, տարիները: Մարդիկ հերթափոխում են միմյանց: Կարևոր է նաև, թե դու օրվա որ ժամն կամ վարկյանն ես, գիշեր է, թե ցերեկ: Անկախ ամեն ինչից, եթե ապրում ես, ուրեմն պատասխանատու ես: Առավոտ է: Մռայլ: Մայիսն է: Եղանակը խոնավ է: Մառախլապատ անձրև: Աչքերս բացել եմ, բայց չեմ ուզում արթնանալ: Քունս չի գալիս, բայց քնել եմ ուզում՝ դա միակ միջոցն է աշխարհից կտրվելու: Բջջայինս զանգում է: Նա է: Դողացող մատներով վերցնում եմ, բայց շանթահարվում եմ. հեռախոսը պատի հետ վայր է ընկնում: Հիշում եմ գիշերը: Նա էր, մենակ չէր, գրկախառնված էին, կարծես համբուրվում էին, չգիտեմ դա տեսա, թե պատկերացրի: Ձեռք ձեռքի էին տվել, գրկել էին իրար: Սկզբում չհավատացի աչքերիս, մտածեցի խմած եմ, հազար պատրվագ գտա, մինչև անգամ ինձ կույր համարեցի: Լիալուսին էր: Մի այդպիսի գիշեր ես էի բռնել նրա ձեռքը, մի այդպիսի գիշեր նրա առաջարկով աստղերն էինք հաշվել, մի այդպիսի լիալուսնի տակ հավերժ սեր էինք խոստացել… Լիալուսինը արյուն էր ուզում, լիալուսինը զոհ էր ուզում, լիալուսինը ցասում էր պահանջում: Ինձ թվում էր, թե աստղերը թափվում են, մարմնովս սարսուռ անցավ, ատամներս դողալով խփում էին իրար, ձեռքերս դողում էին ահավոր, ոտքերս չէի զգում, կարծես գետին չէր ոտքերիս տակ: Ինչպես երազում ես փորձում մի բան անել՝ չի ստացվում, այդպես էլ այդ պահին: Մինչ ես սթափվեցի, նրանք չկաին: Սրտխառնոց եմ զգում, չեմ դիմանում: Լուսաբացի կողմ է, ամպերն հավաքվել են: Շորերով ընկնում եմ անկողնուն ու քնում: Հիմա առավոտ է, խոնավ մայիսյան առավոտ: Պատի տակ ընկած հեռախոսը նվագում է, ուրեմն զանգ է: Անջատում եմ հեռախոսն ու աչքերս փակում, քնելու անհագ կարոտով: Անկողնուց վեր չեմ կենում, կամ քնած եմ, կամ նիրհած, երեկվա պատկերն խեղդում է, չեմ ուզում վեռադառնամ կյանք: Ոչինչ չեմ զգում, պառկած եմ, աչքերս բացում եմ, մութ է, լավ մութ, պատուհանից լսում եմ անձրևի ձայնը: Նշանակում է մի օր անցել է, ես առաջին օրն անցկացրել եմ քնած:
Օր երկրորդ
Արթնանում եմ ձայներից: Ընկերներս են՝եկել են մեր տուն, արդեն տասներկուսն անց է: Ասում են, որ որոշել են այսօր գնանք մի տեղ զբոսնելու: Առաջարկում եմ գնանք բնության գիրկ: Ընդունվում է: Խանութից ամեն ինչ վերցված է: Փորձում եմ ամեն անգամվա նման կատակներ անել, սակայն չի ստացվում: Չխոսելու ցանկությունս խեղդում է: Խմելով փորձում եմ հաղթահարել, բայց առաջին իսկ բաժակից զգում եմ, որ խմած եմ: Գլխապտույտ եմ զգում, աչքերիս առջև սևանում է, հիշում եմ այն գիշերը, նրան ձեռքը տված ուրիշի ձեռքին: Ոչինչ չեմ կարողանում ուտել, խմում եմ: Կում-կում կոնյակ եմ խմում, ամեն կումի հետ ինձնից մի հիշողություն եմ թաղում, ինձնից մի մասնիկ եմ վանում: Խմում եմ գիտակցելով, որ խմելով ոչինչ չի փոխվի, ոչ մի հարց չի լուծվի, խմում եմ հասկանալով, որ խմիչքն էլ է դավաճան: Հասկանում եմ՝կյանքս կում-կում տանուլ եմ տվել նրան նվիրվելով, նրանից հրեշտակ շինելով: Խմում եմ, որ կոնյակը քանդի հորինածս աշխարհի հիմքերը, խալխլիայն, չէ որ խմիչքն էլ է դավաճան, չէ որ նա էլ է տրվում ուրիշին, չէ որ նրանով էլ են ուրիշները արբում: Տուն են բերում ուշ երեկոյան: Ես այնքան եմ խմել, որ ոչնչի ընդունակ չեմ, նույնիսկ չեմ կարողանում հեռախոսս միացնեմ, որ նրան մի քանի բառ ասեմ:
Օր երրորդ
Գլխացավ: Սառը քրտինք: Երեկվա խմելու հետևանքն է: Միացնում եմ հեռախոսս: Բաց թողնված զանգեր նրանից, հաղորդագրություններ, կարդում եմ միայն վերջինը.«Կարոտել եմ, անհանգստանում եմ, անպայման զանգիր»: Մտածում կամ թե զգում եմ կեղծությունը: Կարոտող, անհանգստացող մարդը ուրիշի հետ գիշերը ձեռք-ձեռքի տված ման չի գա, չի գրկախառնվի: Մեջս խանդը գլուխ է բարձրացնում, ինչպե՞ս նրան թողնեմ, նահանջե՞մ: Ուզում եմ գտնել իր հետ գրկախառնվածին, իրեն էլ, ասեմ այն ամենը ինչ մտածում եմ: Հետո ինձ բռնեցնում եմ խելագառ մտքի վրա, մտածում եմ նա դրան չարժի, նա ուրիշի արյուն չարժի: Նրան ուժով չէին տարել դրել այդ տղայի գիրկը, նրա ձեռքը այդ տղան դժվարությամբ չէր բռնել: Ինչ կարևոր է, թե այդ տղան ո՞վ է: Նա քեզ փոխել է, քեզ դավաճանել է: Բոլոր տեսակի դավաճանները նույն են, եթե հարցնես հազար պատճառ կասեն, կլացեն այնպես, որ գուցե և հավատաս: Բոլորը կարող են դավաճանել, բայց միայն եզակիները կարող են հավատարիմ ´ մնալ, իսկ նա դավաճան է: Ակամայից հիշում եմ ընկերոջս պատմած մի դեպք: Ասում է, մի անգամ մարմնավաճառի հետ առանձին լինելու ճամանակ, տեսել է, որ ինչ որ մեկին հաղորդագրություն է գրում.«Ես քեզ սիրում եմ»: Զարմացած հարցրել էր, -Դուք էլ եք սիրում: Հիշում եմ, որ ես պնդում էի, որ չի կարելի մեղադրել մարդուն, եթե նրա հետ իր կյանքը չես ապրել, նրա հետ չես երազել, նրա հետ չես հիասթափվել: Ես արդարացնում էի մի մարմնավաճառի, որին նույնիսկ չէի ճանաչում:
Օր չորորդ
Մտքերից հոգնած աչքերս բացվում են: Գիշերվա չորսն է: Մտքերի մեջ, մտքերի տակ ոչ քնելն եմ հասկացել, ոչ երազ տեսնելը: Հագնվում եմ՝դուս գալիս: Ոտքերս ինձ տանում են այն այգին որտեղ նրան տեսել էի ուրիշի գրկում: Երևի սիրտս ուզում էր նրան գտնել ու հարցնել, ինչու: Սիրտս ինձ խեղդում է, պատրվակներ է առաջ քաշում, մինչև իսկ ինձ համոզում է, որ ես խելագառ եմ, տեսիլքներ եմ ունենում, այդ գիշերն էլ եմ տեսիլք ունեցել: Նա չէր կարող գրկել ուրիշին: Նա չէր կարող դավաճանել, նա հրեշտակ էր: Հասկանում եմ, որ այդ «նան» ես եմ հորինել, իսկ հիմա հորինածս աշխարհը փուլ է գալիս, ու կտորները թափվում են հոգուս: Ցավ եմ զգում, ահավոր ցավ, որ ուզում եմ գոռալ, ուզում եմ պատռեմ կուրծքս հանեմ ու շպրտեմ սիրտս: Ուզում եմ վերացնեմ մտածելու կարողությունս: Ինչքան էլ ինքս ինձ համոզեմ, միևնույն է հասկանում եմ, որ չորս օր նրան չեմ տեսել, հետը չեմ խոսել, կարոտում եմ: Ինքս ինձնից հիասթափվում եմ, ինքս ինձ դատապարտում, իմ զգացածի, իմ աշխարհի համար: Ինձ դավաճանել են, իսկ ես վրեժի քաղծը հագեցնելու փոխարեն վանում եմ այդ միտքը: Ես ինչ էլ անեմ խիղճս դեմ է նրան ցավ պատճառելուն, գուցե և նա անարժան է, բայց ես չեմ կարող նրան ցավ պատճառել: Միակ բանը, որ կարող եմ անել աննշան նրա կյանքից հեռանալն է: Չգիտեմ նա դրանից ինչ կզգա, ինչ չի զգա, իսկ ինձ համար միևնույն է: Երբ նա տխրում էր, ես աշխարն էի շուռ տալիս, որ ժպտար, ես պատրաստ էի մեռնել նրա հայացքում ժպիտ տեսնելու համար: Իսկ հիմա ես ինչպես կարող էի ցավ պատճառել նրան: Իսկ նա ինձ ցավ պատճառեց, բայց ես նա չեմ: Ես չեմ կարող ցավ պատճառել մեկին, ում ասել եմ սրտիցս խոսքեր: Աչքս ընկնում է, լեռան գագաթին քարերից սիրտը: Հիշում եմ դրա պատրաստելը, ներքևից քարեր էի կրում, ամեն քարի հետ երազանք ստեղծելով, հիշում եմ, երբ վերջացրի զանգեցի, որ պատուհանից դուրս նայես, իսկ դու ասացիր, որ ամբողջ ընթացքում հետևել ես ինձ: Ու էլի խոսքեր ասացիր, հիմա եմ հասկանում, որ խոսքեր էին, ուրիշ ոչինչ… Մի գիշեր էլ, մոմերից մեծ սիրտ էի պատրաստել, վառել, նստել էի մեջը, իսկ դու պատուհանից երջանիկ հայացքով նայում էիր: Միշտ ասում էի, թե իմ սիրտն այդ կրակից սրտին է նման, իսկ քոնը՝քարին: Երևի զգում էի…
Օր հինգերորդ
Նա զանգել է նորից: Չեմ ուզում խոսել, չեմ ուզում ոչինչ լսել: Ամեն ինչ հիշեցնում է նրա դավաճանությունը: Ես վախենում եմ նրա սատանայական ձայնը լսելուց: Նա իր օրագրում կգրի գուցե. «Նա այսօր էլ չզանգեց» կամ «Եվս մեկին խաբեցի»: Իսկ ես որտեղ գրեմ, եթե իմ օրագիրը իմ աչքերում է, ինչպե՞ս գրեմ, ինչու՞ գրեմ: Բայց անկախ ինձնից գրվում է, անկախ ինձնից հոգուս ցավը դրոշմվում է աչքերիս: Աչքերս փոխում են իրենց գույնը, իրենց տեսած աշխարհը: Աշխարհ, որ ոտնակոխ արեցիր չբուսնած ծիլերին: Աշխարհ որ ծվեն-ծվեն արեցիր, հետո արյունից կենացներ խմեցիր: Այլևս հետ դարձի ճամփա չկա: Այլևս ոչինչ չկա մեզ կապող: Հիշողությունները մեռնում են կամաց-կամաց, ես թաղում եմ նրանց առանց ծիսակարգ, առանց մարդկանց ասելու, ես թաղում եմ հիշողություններս, ես թաղում եմ իմ մի մասնիկը, ու ցավում է միայն իմ ներսը: Հիասթափվում եմ, որ ցավում եմ դեռ քեզ համար, որ սրտիս մի անկյունում տեղ եմ պահում, ինքս ինձնից թաքուն, փոքրիկ տեղ՝ քո վերադարձի համար: Ցավում եմ, այսպես ստացվել-չստացվելու համար…
Օր վեցերորդ
Նայում եմ հայելու մեջ: Աչքերս խորացել են, ներքևը գծեր են հայտնվել: Երեսս մազոտ է: Ինքս ինձ բաց եմ թողել, ինքս ինձնից վերացել եմ: Պետք է վերագտնեմ ինձ, պետք է ապրեմ: Սափրված եմ, ճամպրուկս կապած է: Նա նորից զանգում է: -Ալո՜, անխի՛ղճ, -հերթ չի տալիս ինձ: -Մնաս բարով, -արագ ասում եմ ես, առանց հույզի, սառը.ավելի շատ ինքս ինձ համոզելու համար: Համարս նետում եմ: Հեռանում եմ, ավելի ճիշտ փախչում եմ, ավելի շատ ինքս ինձնից, դավաճանությունից ու հիասթափությունից: Գնում եմ ինքս էլ չիմանալով, ու՞ր: Գնում եմ անհայտություն, իսկ կա՞ այդպիսի տեղ որտեղ ես առանձնանամ ինքս ինձնից: Չգիտեմ: Գնում եմ կյանքիս յոթերորդ օրը սկսելու: Գնում եմ մի մասսթողնելով, գնում եմ ոչինչ չզգալով, գնում եմ կոկորդս սեղմող ցավով, գնում եմ դավաճանությունից, գնում եմ ինքս ինձնից… Գնում եմ… Նելսոն Բեգլարյան 1652014թ