Ադրբեջանում պետական պաշտոնյաները Հայաստանի հանդեպ կարծես ռազմական հռետորաբանության և սպառնալիքների նոր մակարդակի են անցնում: Գնալով սրանց ախորժակը մեծանում է, և ընկնում են երազանքների գիրկը: Արդեն մեկ անգամ չէ, երբ բարձրաստիճան պաշտոնյաները՝ ի դեմս այդ երկրի նախագահի, սպառնում են «ազատագրել» ոչ միայն Արցախը, այլև, այսպես կոչված, «իրենց բոլոր պատմական տարածքները», որոնք ի դեպ, ներառում են ներկայիս Հայաստանի ամբողջ տարածքը: Սա մի կողմից ծիծաղելի է, բայց մյուս կողմից միջազգային իրավունքի կոպտագույն խախտում է և հանդիսանում է ուղղակի սպառնալիք մեր երկրի և ժողովրդի անվտագության համար, որն անարձագանք թողնել չի կարելի:
Ադրբեջանի փոխվարչապետ Ալի Հասանովը «Լաչինի օկուպացիայի 22-ամյակին» նվիրված միջոցառման ժամանակ հայտարարել է, որ եթե Ադրբեջանը պատրաստ լինի «ազատագրել իր տարածքները», ապա «թշնամին» (մենք) կհասկանա, որ իրենք կկարողանան ազատագրել ոչ միայն1990-ականներին, այլև դրանից շատ ավելի վաղ «օկուպացվածները»: Չդիտարկել սա որպես սպառնալիք մեկ ինքնիշխան պետության կողմից ընդդեմ մյուսի, կնշանակե ոչինչ չհասկանալ միջազգային իրավունքից: Իմիջիայլոց նշեմ, որ ավելի վաղ «Նովրուզ Բայրամի» տոնակատարության կապակցությամբ Ադրբեջանի նախագահը նույնպես հանդես էր եկել ագրեսիվ հայտարարություններով և նշել, որ Ադրբեջանը «ազատագրելու է» ոչ միայն Ղարաբաղը, այլև բոլոր «պատմական տարածքները», որի մեջ մտնում է նաև ներկայիս Հայաստանի Հանրապետության տարածքը: Այնպես որ, կարելի է շատ հանգիստ եզրակացնել, որ Ադրբեջանի փոխվարչապետի վերջին հայտարարությունը բխում է Ալիևի հայտարարության տրամաբանությունից:
Ինչպես ավելի վաղ նշվեց, սա արդեն վերածվում է նոր մակարդակի քաղաքականության, որին պատշաճ արձագանք, ինչպես երևում է, Հայաստանը չի տալիս: Մեր դիվանագետներն ու պաշտոնյաները հաճախակի ասում են, որ կուլիսների ետևում այս ամբողջ գործընթացների մասին խոսվում է և միջազգային հանրությունն իբր դատապարտում է ռազմական ագրեսիա կոչ անող ցանկացած հայտարարություն: Գիտեք՝ ինչ, կարծում եմ՝ սա շատ քիչ է: Կարծում եմ՝ այս խնդրի բարձրաձայնումը պետք է լինի ավելի բարձր մակարդակի վրա` կոորդինացված և կազմակերպված:
Հիշում եմ, թե ինչպես Սաֆարովի արտահանձնման ժամանակ մեր երկրի նախագահը իր մոտ հրավիրեց Հայաստանում հավատարմագրված բոլոր դիվանագիտական ներկայացուցչություններին և հայտնեց Հայաստանի մտահոգությունն ու հետագա քայլերը: Հիշում եմ նաև, թե դա ինչ մեծ արձագանք գտավ միջազգային մամուլում, որին, ինչ խոսք, նպաստեց նաև մեր Սփյուռքը: Կարծում եմ՝ այս դեպքը պակաս կարևոր չէ, և անհրաժեշտ է գործել մոտավորապես նմանատիպ տրամաբանությումբ: Պետք է դրան արձագանքվի և սրա մասին պետք է խոսվի ոչ թե կուլիսների ետևում, այլ` բացեիբաց: Ինչու ոչ, պետք է ինչ-որ տեղ «ստիպել» միջազգային հանրությանը հրապարակայնորեն դատապարտել Ադրբեջանի կողմից նման հայտարարությունները՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով:
Ամեն դեպքում սա տարբերակներից մեկն է և պարտադիր չէ, որ հենց այսպես ամեն ինչ արվի, բայց այն, որ այդ ուղղությամբ անհրաժեշտ է պատշաճ քայլեր ձեռնարկել, հաստատ:
