1988 թվականի ապրիլի 25-ին Գյումրու թատրոնը Մոսկվայում, ՄԳԹ-ի շենքում, պիտի ներկայացներ Ջակոմետիի «Ոճրագործի ընտանիքը»՝ Խորեն Աբրահամյանի բեմադրությամբ և Կորրադոյի դերակատարմամբ:
Պիեսի ռուսերեն սինքրոն տեքստը ես էի պատրաստել, կարդալու էր Արմեն Ջիգարխանյանը...
Առավոտյան, ներկայացումից առաջ, Խորեն Աբրահամյանը որոշեց կատակել ՀՀ վաստակավոր արտիստ Արտաշես Աբելյանի-Աբելիկի հետ, որը ծնունդով Սալոնիկից էր և ոչ մի բառ ռուսերեն չգիտեր:
ՄԳԹ-ի ճեմասրահում կանգնած էինք Խորեն Աբրահամյանը, Արմեն Ջիգարխանյանը, Եվգենի Սիմոնովը, Կիրիլ Լավրովը և ես: Խորիկը մոտ կանչեց Աբելիկին ու ասաց.
-Աբելիկ, Ջիգարխանյանն ասաց, որ Մութաֆյանը մոռացել ու ռուսերեն տեքստի մեջ Պալմիերիի տեքստը չի թարգմանել: Ստիպված ես ինքդ ռուսերեն խոսել:
Աբելիկը կաս-կարմիր կտրեց, զգացվեց, որ շունչը չի բավականացնում, սկսեց ամբողջ մարմնով դողալ, հետո հարձակվեց ինձ վրա...
Նրան մի կերպ հետ տարան, այլապես 1988-ի ապրիլի 25-ն իմ կյանքի վերջին օրը կլիներ...
Երեկոյան լեփ-լեցուն էր ՄԳԹ-ի դահլիճը: Եկել էին սովետական բեմի շատ ականավոր վարպետներ, պետական-քաղաքական գործիչներ:
Ահա եկավ Պալմիերիի մուտքը.... Աբելիկը կանգնեց բեմում ու չի կարողանում խոսել....Մոտ երկու րոպե դադար է բեմում...
Հասկանալով իրավիճակը, Խորեն Աբրահամյանը, որ նստած էր նրա դիմաց, առաջին աստիճանի վրա, հասկացրեց, որ խոսի հայերեն...
Աբելիկը կմկմաց, կմկմաց, վերջապես խոսեց....
Ներկայացման ավարտին ես փախա թատրոնից...
