Եվրոպական հանձնաժողովը հերթական զեկույցն է հրապարակել՝ Հայաստնում մեդիաների ազատության ու խնդիրների վերաբերյալ: Առանձնացնելով մեզ համար ամենահետաքրքիր մասը, նշեմ ըստ եվրոպացիների ̀ մեր մեդիադաշտը ըստ էության ազատ է ու բաց՝ իշխանությունների ու դրա առանձին ներկայացուցիչների քննադատության հարցում, սակայն եվրոպացիները չէին լինի եվրոպացի, եթե ամեն պատեհ ու անպատեհ առիթով իրենց սիրելի այլասերվածների ու սւոտի պացիֆիստների ողբը չանեին:
Զեկույցում նշվում է, որ հասարակությունում փոքրամասնություն կկազմող այն խմբերը, որոնք համարձակվում են բարձրացնել գենդերի, հոմոսեքսուալիզմի, արցախյան հիմնախնդրի (Երևի ի նկատի ունեն սրիկա ու դավաճան Վանյանին ու իր ընկերներին, ովքեր պատրաստ են հանձնել Արցախն էլ, Հայաստանն էլ), ինչպես նաև բանակաում տեղ գտնող բռնությունների հարցը, արժանանում են հասարակության լայն շերտերի ոչ հանդուրժողական վերաբերմունքին ու պարսավանքի:
Գիտե՞ք, ես՝ շարքային օգտատերս ու այդ մեդիա դաշտից սովորական օգտվողներիցս մեկը, լիովին կիում եմ մեսսիջի առաջին մասը: Այո՛, Հայաստանում էլ ոչ մեկին չեն ծեծում ու սպանում, եթե նա ինչ որ պաշտոնավորի քննադատում է և անգամ վիարվորում: Նույնն էլ ընդհանուր իշխանությունների հասցեին գրողների մասին կարող եմ ասել ու մեր մոտ այս մասով այնքան ազատ է, որ երբեմն ազատությունը չափից շատ է թվում:
Սակայն չեմ կարող համաձայնվել մեսսիջի երկրորդ մասի հետ: Այսինքն համաձայնվել կարող եմ, բայց համարում եմ, որ այն փաստը, որ մեր հանրությունը չի հանդուրժում այլասերվածության ու դավաճանության գովք անող, ինչպես նաև բանակը դիտավորյալ վարկաբեկել փորձող ինդիվիդներին, խոսում է ոչ թե Հայաստանում առկա խնդրի մասին, այլ նրա, որ գոնե այդ առումներով, մեր հասարակությունը ընդհանուր առմամբ առողջ է ու ոչ այլասերված, իսկ թե վանյաններրի, սաքունցների, նազարյանների ու կիրակոսյանների վերաբերյալ ինչ դարդեր ունեն եվրոպացիները, ինձ ոչ հետաքրքրում է, ոչ էլ անհանգստացնում է: Շատ են անհանգստանում, թող տանեն իրենց մոտ ու թող այնտեղ գեյերի գովք անեն ու բանակ վարկաբեկեն:
