Թե չունեմ ոչինչ պատմելու` 
ապրել եմ այս տունը լրիվ…
Չունեմ էլ ոչինչ տոնելու.
Դարձել է սիրտս անիվ,
ընկել է ճամփա դեպի… ուր՞՞՞
Ծնկներս ծալվում են վախից.
Երգերս հանգած են կարծես…
Դանդաղ ցավ, դանդաղցած 
մխում է ճռինչը մթի.
Խաղաղ չէ ներսս. ասես
վերջը չէ. էլի կա ալիք
կամ` փրփուր…
Էլի կա այրում ու թռիչք...
Երևի: Դեպի ուր՞՞՞

Ապրել եմ տունս լրիվ:
Երազներս ջրել եմ` հանգեն.
Ջրերը նավել եմ, կանգնել.
Ճահիճ չէ… Դեռ վերջ չէ՞՞՞
Ինքս եմ փորել այրումս,
Ինքս էլ հարբել փրփուրով. 
Ինքս եմ նկարել անդունդը,
Լսում եմ ճիչը հորվող…

Թե սողամ՞՞՞ 
Որ թևեմ…

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել