168.am-ը գրում է.
Ազատամարտիկ Արթուրենց տունը շնանոցում է: Տարածքն այդպես են կոչում, քանի որ շինության մեջ նախկինում ոստիկանական շներ են պահել, ու 1990 թվականից Արթուրը մոր հետ եկել է շների տեղը զբաղեցնելու: Շնանոցն իսկական շնանոց է, ու թեև ինչպես` աշխարհում, այնպես էլ՝ Հայաստանում 21-րդ դար է, բայց կառուցվող շենքերը մնում են դատարկ, իսկ շնանոցներում «ապրելու» համար մարդկանց հերթեր են գոյանում: Արթուրի ընտանիքը մեծից փոքր մի տեսակ են:
Աննկարագրելի կաշկանդված, փակված, վախեցած, անգամ խոսել են դժվարանում. տպավորություն է՝ կարծես շփվելու բարդույթներ ունեն: Արթուր Ալավերդյանի մայրը՝ Ռայան, ասում է՝ Բաքվից Հայաստան տեղափոխվելիս կարծում էին` փախստականի կարգավիճակը ժամանակավոր է, բայց պարզվեց՝ ցմահ է: Շնանոցում 20 տարուց ավելի ապրում են թվով մոտ տասը փախստական ընտանիք: Ապրում են ճիշտ այնպես, ինչպես 1990 թվին, քանի որ իրենց համար կյանքը, ժամանակը կանգ է առել:
«Որ եկա, գիտե՞ս` հոգեբանական ինչ շոկերի մեջ էի: Էնտեղից փախուստը` մի կողմ, էստեղ էլ՝ ամեն առավոտ աչքդ բացում ես ու դիմացիդ գերեզմանոցն ես տեսնում: Ամեն առավոտ թաղում տեսնելն ու լսելը, էն էլ` մեր կարգավիճակում, ծանր էր, իսկ հիմա՝ սովորական ա: Ամեն ինչն ա սովորական, անգամ էն, որ մեզ ասում են` շնանոցի բնակիչներ: 20 տարուց ավելի եթե քեզ ասեն` շնանոցի բնակիչ, կսկսես հավատալ, որ դու ու շունը նույնն եք»,- ասում է տիկին Ռայան, ով 1990-ին միայնակ է եկել Հայաստան, քանի որ 1988թ. Արթուրին Բաքվից ուղարկել էին Գերմանիա՝ զինվորական ծառայության: Արթուրի կյանքը հրաշքով է փրկվել:
Նյութն ամբողջությամբ՝ այստեղ
